عذیب الهجانات: تفاوت میان نسخهها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(صفحهای تازه حاوی «نام یکى از منزلگاهها نزدیک کوفه،که سید الشهدا از آن گذشت و چون آب داشته، عذیب...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
نام یکى از منزلگاهها نزدیک | '''عذیب الهجانات''' نام یکى از منزلگاهها نزدیک [[کوفه]]، که [[حسین بن على (ع)|سیدالشهدا]] از آن گذشت و چون آب داشته، عذیب گفته مىشد. معناى آن آب خوشگوار است. | ||
== موقعیت جغرافی == | |||
موقعیّت آن میان قادسیّه و مغیثه از منازل راه کوفه است که تعلّق به بنى تمیم دارد. آب و برکه و چاه و خانهها و قصر و مسجدى داشته و پاسگاهى هم در آنجا بوده که محل نگهبانى براى ایرانیان بوده است.<ref>الحسین فى طریقه الى الشهادة،ص ۱۰۵.</ref> | |||
== منزلگاه قافله کربلا == | |||
[[حسین بن على (ع)|حسین بن على(ع)]] در این منزل، با چهار نفر که از کوفه مىآمدند برخورد کرد. [[نافع بن هلال]] نیز همراه جمع بود. پس از گفتگوهایى که بین امام و آنان انجام گرفت، آنان به حسین(ع) پیوستند و به فداکارى در رکابش پرداختند.<ref>مقتل الحسین،مقرّم،ص ۲۲۰.</ref> [[حرّ بن یزید ریاحى|حرّ]] نیز همراه کاروان حسینى حرکت مىکرد. در همینجا بود که نامۀ [[عبید الله بن زیاد|ابن زیاد]] به حرّ رسید که فرمان به سختگیرى داده بود و حرّ نیز مانع حرکت امام شد. | |||
== منبع == | |||
* جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۳۰۸. | |||
== پینوشت == | |||
<references /> | |||
نسخهٔ ۱۵ سپتامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۳:۳۸
عذیب الهجانات نام یکى از منزلگاهها نزدیک کوفه، که سیدالشهدا از آن گذشت و چون آب داشته، عذیب گفته مىشد. معناى آن آب خوشگوار است.
موقعیت جغرافی
موقعیّت آن میان قادسیّه و مغیثه از منازل راه کوفه است که تعلّق به بنى تمیم دارد. آب و برکه و چاه و خانهها و قصر و مسجدى داشته و پاسگاهى هم در آنجا بوده که محل نگهبانى براى ایرانیان بوده است.[۱]
منزلگاه قافله کربلا
حسین بن على(ع) در این منزل، با چهار نفر که از کوفه مىآمدند برخورد کرد. نافع بن هلال نیز همراه جمع بود. پس از گفتگوهایى که بین امام و آنان انجام گرفت، آنان به حسین(ع) پیوستند و به فداکارى در رکابش پرداختند.[۲] حرّ نیز همراه کاروان حسینى حرکت مىکرد. در همینجا بود که نامۀ ابن زیاد به حرّ رسید که فرمان به سختگیرى داده بود و حرّ نیز مانع حرکت امام شد.
منبع
- جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۳۰۸.