عبد الله بن عمیر کلبى: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «جزء اولین شهداست که از جبهۀ امام حسین«ع»در روز عاشورا به میدان نبرد رفت. وى ک...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
جزء اولین شهداست که از جبهۀ امام | '''عبدالله بن عمیر کلبی''' جزء اولین شهداست که از جبهۀ [[حسین بن على (ع)|امام حسین(ع)]] در روز [[عاشورا]] به میدان نبرد رفت. | ||
وى که کنیه‌اش ابو وهب | وى که کنیه‌اش ابو وهب بود، جوانى دلاور و حماسى از شیعیان [[کوفه]] بود. به کوفه آمده، در نزدیکى بئرالعبد خانه‌اى گرفت و با همسرش به آنجا منتقل شد. وقتى دید [[عمر سعد]]، نیرو آماده و سازماندهى مى‌کند تا از نخیله به جنگ حسین بن على(ع) در [[کربلا]] بروند، پیش خود گفت: به خدا قسم شیفتۀ جهاد با مشرکان بودم.امیدوارم جنگ با اینان که به نبرد فرزند پیامبر مى‌روند، نزد خداوند کم ثواب‌تر از جهاد با مشرکان نباشد.پیش همسرش رفت و نیّت خود را با او در میان گذاشت،شبانه هر دو از کوفه بیرون رفتند و شب هشتم محرّم به یاوران حسین در کربلا پیوستند.<ref>همان،ص ۲۰۱،عبرات المصطفین،ج ۲،ص ۲۴.</ref> همسر او نیز از شهداى کربلا بود. | ||
پس از شهادت | پس از [[شهادت]] عبدالله، زنش خود را به بالین او رساند و خاک از چهرۀ او مى‌زدود که به دستور [[شمر بن ذی الجوشن|شمر]]، یکى از غلامانش (به نام رستم) با گرزى بر سر او زد و کنار شوهرش به شهادت رسید. عبدالله، دومین شهید از اصحاب امام حسین(ع) بود. <ref>انصار الحسین،ص ۸۴،موسوعة العتبات المقدسه،ج ۸،ص ۶۶.</ref> نامش در [[زیارت ناحیۀ مقدّسه]] هم آمده‌است. | ||
== منبع == | |||
* جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۳۰۲-۳۰۳. | |||
== پی‌نوشت == | |||
<references /> | |||
نسخهٔ ۱۵ سپتامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۰:۵۴
عبدالله بن عمیر کلبی جزء اولین شهداست که از جبهۀ امام حسین(ع) در روز عاشورا به میدان نبرد رفت.
وى که کنیه‌اش ابو وهب بود، جوانى دلاور و حماسى از شیعیان کوفه بود. به کوفه آمده، در نزدیکى بئرالعبد خانه‌اى گرفت و با همسرش به آنجا منتقل شد. وقتى دید عمر سعد، نیرو آماده و سازماندهى مى‌کند تا از نخیله به جنگ حسین بن على(ع) در کربلا بروند، پیش خود گفت: به خدا قسم شیفتۀ جهاد با مشرکان بودم.امیدوارم جنگ با اینان که به نبرد فرزند پیامبر مى‌روند، نزد خداوند کم ثواب‌تر از جهاد با مشرکان نباشد.پیش همسرش رفت و نیّت خود را با او در میان گذاشت،شبانه هر دو از کوفه بیرون رفتند و شب هشتم محرّم به یاوران حسین در کربلا پیوستند.[۱] همسر او نیز از شهداى کربلا بود.
پس از شهادت عبدالله، زنش خود را به بالین او رساند و خاک از چهرۀ او مى‌زدود که به دستور شمر، یکى از غلامانش (به نام رستم) با گرزى بر سر او زد و کنار شوهرش به شهادت رسید. عبدالله، دومین شهید از اصحاب امام حسین(ع) بود. [۲] نامش در زیارت ناحیۀ مقدّسه هم آمده‌است.
منبع
- جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۳۰۲-۳۰۳.