ذوقی: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''میرزا | '''میرزا ابوالقاسم ذوقی''' (۱۲۷۳ ه. ق- ۱۳۳۶ ه. ق) از شعرای ایرانی است. | ||
{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده | {{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده | ||
| نام = میرزا ابو القاسم ذوقی | | نام = میرزا ابو القاسم ذوقی | ||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
| زمینه فعالیت = | | زمینه فعالیت = | ||
| ملیت = | | ملیت = | ||
| تاریخ تولد = | | تاریخ تولد =۱۲۷۳ ه. ق | ||
| محل تولد =اصفهان | | محل تولد =اصفهان | ||
| والدین = | | والدین = | ||
| تاریخ مرگ = | | تاریخ مرگ =۱۳۳۶ ه. ق | ||
| محل مرگ = | | محل مرگ = | ||
| علت مرگ = | | علت مرگ = | ||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
| سال‌های نویسندگی = | | سال‌های نویسندگی = | ||
|سبک نوشتاری = | |سبک نوشتاری = | ||
|کتاب‌ها = | |کتاب‌ها =کلیات ذوقی | ||
|مقاله‌ها = | |مقاله‌ها = | ||
|نمایشنامه‌ها = | |نمایشنامه‌ها = | ||
| خط ۷۲: | خط ۷۲: | ||
}} | }} | ||
==زندگینامه== | ==زندگینامه== | ||
میرزا | میرزا ابوالقاسم ذوقی، در سال ۱۲۷۳ ه. ق در اصفهان تولد یافت. وی برادر کوچکتر مرحوم غمگین اصفهانی و برادرزاده‌ی محمدابراهیم ساغر، شاعر شهیر قرن سیزدهم هجری است که در خاندان ادب و کمال پرورش یافت. ذوقی علاوه بر شاعری از حسن خط بهره‌مند بود. | ||
او در برخی از مجامع ادبی اصفهان و شیراز شرکت می‌جست. ذوقی از طریق تجارت و چندی نیز از راه منشیگری زندگی | او در برخی از مجامع ادبی اصفهان و شیراز شرکت می‌جست. ذوقی از طریق تجارت و چندی نیز از راه منشیگری زندگی گذراند و تا پایان عمر مجرد زیست و اواخر زندگی به انزوا و گوشه‌گیری پرداخت و در دوازدهم محرم‌الحرام ۱۳۳۶ ه. ق به مرض استسقاء درگذشت. در ایران اشعارش مشتمل بر پنج هزار بیت است که پس از فوتش به همت و سرمایه‌ی برادرش «غمگین» با نام «[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=1524518&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author کلیات ذوقی]» به چاپ رسید.<ref>سخنوران نامی معاصر؛ ج ۲، ص ۱۴۰۷.</ref> | ||
==اشعار== | ==اشعار== | ||
| خط ۱۰۰: | خط ۱۰۰: | ||
{{ب| این جوابی‌ست بر آن مرثیه‌کش گفت «وصال»|«این حسین کیست که عالم همه دیوانه‌ی اوست» }} | {{ب| این جوابی‌ست بر آن مرثیه‌کش گفت «وصال»|«این حسین کیست که عالم همه دیوانه‌ی اوست» }} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=700738&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج | *[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=700738&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج ۲، ص: ۱۰۴۰.] | ||
==پی نوشت== | ==پی نوشت== | ||
نسخهٔ ۲۷ ژوئیهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۱۰:۴۳
میرزا ابوالقاسم ذوقی (۱۲۷۳ ه. ق- ۱۳۳۶ ه. ق) از شعرای ایرانی است.
| میرزا ابو القاسم ذوقی | |
|---|---|
| زادروز | ۱۲۷۳ ه. ق اصفهان |
| مرگ | ۱۳۳۶ ه. ق |
| کتاب‌ها | کلیات ذوقی |
زندگینامه
میرزا ابوالقاسم ذوقی، در سال ۱۲۷۳ ه. ق در اصفهان تولد یافت. وی برادر کوچکتر مرحوم غمگین اصفهانی و برادرزاده‌ی محمدابراهیم ساغر، شاعر شهیر قرن سیزدهم هجری است که در خاندان ادب و کمال پرورش یافت. ذوقی علاوه بر شاعری از حسن خط بهره‌مند بود.
او در برخی از مجامع ادبی اصفهان و شیراز شرکت می‌جست. ذوقی از طریق تجارت و چندی نیز از راه منشیگری زندگی گذراند و تا پایان عمر مجرد زیست و اواخر زندگی به انزوا و گوشه‌گیری پرداخت و در دوازدهم محرم‌الحرام ۱۳۳۶ ه. ق به مرض استسقاء درگذشت. در ایران اشعارش مشتمل بر پنج هزار بیت است که پس از فوتش به همت و سرمایه‌ی برادرش «غمگین» با نام «کلیات ذوقی» به چاپ رسید.[۱]
اشعار
| این حسین کیست که حق دلبر جانانه‌ی اوست | بحر عصمت صدف، این گوهر یکدانه‌ی اوست | |
| این همان شمع شبستان ولایت، که ز عشق | شمع ایوان فلک، سوخته پروانه‌ی اوست | |
| گاه چون آیه‌ی رحمت، شرف دوش نبی است | گاه چون مُهر نبوت به سر شانه‌ی اوست | |
| این همان شاه که با خیل ملک، روح الامین | به گدایی همه شب بر در کاشانه‌ی اوست | |
| آن که در بزم صفا نرد وفا باخت، چنانک | عقل کل، مات رخ بازی شاهانه‌ی اوست | |
| این همان رند قدح نوش که تا چرخ نهم | از ازل تا به ابد ناله‌ی مستانه‌ی اوست | |
| می‌گساری‌ست، که هردرد غم و زهر الم | داشت ساقی ازل جمله به پیمانه اوست | |
| این همان باده‌پرست است و همان باده‌فروش | کآب شمشیر، می و ماریه میخانه‌ی اوست | |
| آنکه افسانه‌ی خوبان شده در عرصه‌ی حسن | گوش آفاق پر از قصّه و افسانه‌ی اوست | |
| چون خدا نیست مکانیش، و لیکن گویند | عرصه‌ی کرب و بلا خانه‌ی ویرانه‌ی اوست | |
| این جوابی‌ست بر آن مرثیه‌کش گفت «وصال» | «این حسین کیست که عالم همه دیوانه‌ی اوست» |
منابع
پی نوشت
- ↑ سخنوران نامی معاصر؛ ج ۲، ص ۱۴۰۷.