ام وهب همسر عبدالله بن عمیر کلبی: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات اصحاب امام حسین (ع) | {{جعبه اطلاعات اصحاب امام حسین (ع) | ||
| عنوان = | | عنوان = | ||
| خط ۱۳: | خط ۱۱: | ||
| شهر تولد = | | شهر تولد = | ||
| کشور تولد = | | کشور تولد = | ||
| محل زندگی =کوفه | | محل زندگی =[[کوفه]] | ||
| تاریخ وفات/شهادت = | | تاریخ وفات/شهادت = | ||
| شهر وفات/شهادت = | | شهر وفات/شهادت = | ||
| خط ۲۳: | خط ۲۱: | ||
| شاگردان = | | شاگردان = | ||
| آثار = | | آثار = | ||
| نقش های برجسته = | | نقش های برجسته =تنها شهید زن در نبرد [[عاشورا]] در [[کربلا]] | ||
}}'''امّ‌وهب (هانیه)،''' تنها زنی که در روز [[عاشورا]] در [[کربلا]] به [[شهادت]] رسید.<ref>انساب الاشراف، بلاذری، احمد بن یحیی، احمد بن محمد، چاپ محمود فردوس العظم، دمشق: ۱۹۹۶– ۲۰۰۰ م.، ج۳، ص۱۹۷؛ تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمد بن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲– ۱۳۸۷ﻫ ق / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ م.، ج۵، ص۴۴۶؛ الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، عزّالدین علی بن احمد بن ابی الکرم، تحقیق مکتبة اتراث، بیروت: ۱۳۸۵- ۱۳۸۶ ه ق.، ج4، ص۶۸-۶۹، ۲۰۲؛ البدایه و النهایه، ابن کثیر الدمشقی، عماد الدین اسماعیل بن عمر، قاهره: ۱۹۳۲ م.، ج۸، ص۱۸۱-۱۸۲؛ نهایه الارب فی معرفه انساب العرب، قلقشندی، احمدبن علی، بیروت: ۱۴۰۵ ﻫ ق / ۱۹۸۴ م، ج۷، ص۱۸۷؛ تنقیح المقال فی احوال الرجال، مامقانی، شیخ عبدالله، نجف: المطبعه الحیریه، ۱۳۵۲ ﻫ ق.، ج۲، ص۲۰۱؛ اعلام النساء المؤمنات، کحاله، عمر رضا، بیروت: مؤسسأالرساله، 1397 ﻫ ق.، ج۵، ص۲۹۲؛ بحار الانوار الجامعه لدرر الائمه الاطهار (ع)، مجلسی، ملا محمد باقر، تهران: مکتبه الاسلامیه، ۱۳۶۲ ش.، ج۴۴، ص۳۲۰، ج۴۵، ص۱۷؛ انصار الحسین (ع)، محمد مهدی شمس الدین، ترجمه سید ناصر هاشم زاده، تهران: شرکت چاپ و نشر بین الملل، ۱۳۸۷ ش.، ص۸۴.</ref> | |||
== زندگینامه == | |||
ام وهب دختر عبد از تیره نمر بن قاسط بود که با همسرش [[عبد الله بن عمیر کلبى|عبدالله بن عمیر بن عباس بن عبد قیس بن عُلیم بن جناب کلبی عُلیمی]]، کنار چاه جُعد در محله بنی همدان در [[کوفه]] زندگی می‌کرد. امّ‌وهب از شیعیان خالص [[امام حسین(ع)]] به شمار می‌رفت. | |||
==نقش در واقعه کربلا== | |||
ام وهب پس از شهادت همسرش، عبدالله، عمودی برداشت، نزد شوهر خود رفت و گفت: «پدر و مادرم به فدایت! در راه این خاندان پاک جهاد کن و لحظه‌ای آرام نگیر.» | |||
عبدالله بار دیگر به میدان شتافت و کارزاری سخت نمود و پس از بهلاکت چند نفر در اثر حمله گروهی از سپاه [[عمر بن سعد|پسر سعد]] با ضربه [[هانی بن ثبیت حضرمی|هانی بن ثبیت حضرمی]] بر خاک افتاد و شهید شد. | |||
اُمّ‌وهب خود را بر سر جسد شوهرش رساند و چهره او را که خاک و خون پوشانده بود، با دست پاک کرد و گفت: «عبدالله! بهشت بر تو گوارا باد. از خدایی که بهشت را بر تو ارزانی داشت، می‌خواهم مرا نیز در آنجا مصاحب تو گرداند.» | |||
[[شمر بن ذی الجوشن|شمر]] به یکی از غلامانش به نام [[رستم غلام شمر بن ذی الجوشن|رستم]] دستور داد که این بانوی را بکشد و او با عمودی که بر سرش کوبید، به شهادت رساند و در کنار شوهرش برخاک افتاد. | |||
عبدالله به هنگام شهادت ۳۰ سال و همسرش ۲۰ ساله بوده‌است. | |||
غلام شمر سر عبدالله را از تن جدا کرد و به سوی خیمه‌ها انداخت. مادرش سر را برداشت، پاک کرد و بوسید. آنگاه سر را به طرف میدان پرتاب کرد و گفت: «ما چیزی را که در راه خدا داده‌ایم، پس نمی‌گیریم.» سپس عمودی به دست گرفت و به سوی دشمن حرکت کرد. امام حسین (ع) دستور داد تا او را به خیمه‌ها برگردانند و خطاب به او فرمود: «در راه حمایت از [[اهل بیت (ع)|اهل بیت(ع)]] من به پاداش نیک نائل شوید. خداوند رحمتت کند. به سوی خیمه‌ها بازگرد که جهاد از تو برداشته شده‌است.» | |||
او بازگشت در حالی که زیر لب زمزمه می‌کرد: «خدایا! ناامیدم مگردان» و امام حسین (ع) فرمود: «خداوند هرگز ناامیدت نسازد.» <ref>فرهنگ عاشورا، موسوی گرمارودی، سید محمد صادق و دیگران، تهران: سازمان چاپ و انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، ۱۳۸۴ش.، ص۲۶۸.</ref> | |||
==منبع== | |||
* [http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=2588126&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص ۳۰۷-۳۱۰.] | |||
==پی نوشت== | ==پی نوشت== | ||
[[رده: تاریخ]] | [[رده: تاریخ]] | ||
| خط ۶۳: | خط ۴۹: | ||
[[رده: شهیدان کربلا]] | [[رده: شهیدان کربلا]] | ||
[[رده: شهدای صبح عاشورا]] | [[رده: شهدای صبح عاشورا]] | ||
<references /> | |||
نسخهٔ ۱۱ ژانویهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۵:۴۷
| اطلاعات اصحاب امام حسین (ع) | |
|---|---|
| نام کامل | امّ‌وهب (هانیه) |
| محل زندگی | کوفه |
| نقش های برجسته | تنها شهید زن در نبرد عاشورا در کربلا |
امّ‌وهب (هانیه)، تنها زنی که در روز عاشورا در کربلا به شهادت رسید.[۱]
زندگینامه
ام وهب دختر عبد از تیره نمر بن قاسط بود که با همسرش عبدالله بن عمیر بن عباس بن عبد قیس بن عُلیم بن جناب کلبی عُلیمی، کنار چاه جُعد در محله بنی همدان در کوفه زندگی می‌کرد. امّ‌وهب از شیعیان خالص امام حسین(ع) به شمار می‌رفت.
نقش در واقعه کربلا
ام وهب پس از شهادت همسرش، عبدالله، عمودی برداشت، نزد شوهر خود رفت و گفت: «پدر و مادرم به فدایت! در راه این خاندان پاک جهاد کن و لحظه‌ای آرام نگیر.»
عبدالله بار دیگر به میدان شتافت و کارزاری سخت نمود و پس از بهلاکت چند نفر در اثر حمله گروهی از سپاه پسر سعد با ضربه هانی بن ثبیت حضرمی بر خاک افتاد و شهید شد.
اُمّ‌وهب خود را بر سر جسد شوهرش رساند و چهره او را که خاک و خون پوشانده بود، با دست پاک کرد و گفت: «عبدالله! بهشت بر تو گوارا باد. از خدایی که بهشت را بر تو ارزانی داشت، می‌خواهم مرا نیز در آنجا مصاحب تو گرداند.»
شمر به یکی از غلامانش به نام رستم دستور داد که این بانوی را بکشد و او با عمودی که بر سرش کوبید، به شهادت رساند و در کنار شوهرش برخاک افتاد.
عبدالله به هنگام شهادت ۳۰ سال و همسرش ۲۰ ساله بوده‌است.
غلام شمر سر عبدالله را از تن جدا کرد و به سوی خیمه‌ها انداخت. مادرش سر را برداشت، پاک کرد و بوسید. آنگاه سر را به طرف میدان پرتاب کرد و گفت: «ما چیزی را که در راه خدا داده‌ایم، پس نمی‌گیریم.» سپس عمودی به دست گرفت و به سوی دشمن حرکت کرد. امام حسین (ع) دستور داد تا او را به خیمه‌ها برگردانند و خطاب به او فرمود: «در راه حمایت از اهل بیت(ع) من به پاداش نیک نائل شوید. خداوند رحمتت کند. به سوی خیمه‌ها بازگرد که جهاد از تو برداشته شده‌است.»
او بازگشت در حالی که زیر لب زمزمه می‌کرد: «خدایا! ناامیدم مگردان» و امام حسین (ع) فرمود: «خداوند هرگز ناامیدت نسازد.» [۲]
منبع
پی نوشت
- ↑ انساب الاشراف، بلاذری، احمد بن یحیی، احمد بن محمد، چاپ محمود فردوس العظم، دمشق: ۱۹۹۶– ۲۰۰۰ م.، ج۳، ص۱۹۷؛ تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمد بن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲– ۱۳۸۷ﻫ ق / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ م.، ج۵، ص۴۴۶؛ الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، عزّالدین علی بن احمد بن ابی الکرم، تحقیق مکتبة اتراث، بیروت: ۱۳۸۵- ۱۳۸۶ ه ق.، ج4، ص۶۸-۶۹، ۲۰۲؛ البدایه و النهایه، ابن کثیر الدمشقی، عماد الدین اسماعیل بن عمر، قاهره: ۱۹۳۲ م.، ج۸، ص۱۸۱-۱۸۲؛ نهایه الارب فی معرفه انساب العرب، قلقشندی، احمدبن علی، بیروت: ۱۴۰۵ ﻫ ق / ۱۹۸۴ م، ج۷، ص۱۸۷؛ تنقیح المقال فی احوال الرجال، مامقانی، شیخ عبدالله، نجف: المطبعه الحیریه، ۱۳۵۲ ﻫ ق.، ج۲، ص۲۰۱؛ اعلام النساء المؤمنات، کحاله، عمر رضا، بیروت: مؤسسأالرساله، 1397 ﻫ ق.، ج۵، ص۲۹۲؛ بحار الانوار الجامعه لدرر الائمه الاطهار (ع)، مجلسی، ملا محمد باقر، تهران: مکتبه الاسلامیه، ۱۳۶۲ ش.، ج۴۴، ص۳۲۰، ج۴۵، ص۱۷؛ انصار الحسین (ع)، محمد مهدی شمس الدین، ترجمه سید ناصر هاشم زاده، تهران: شرکت چاپ و نشر بین الملل، ۱۳۸۷ ش.، ص۸۴.
- ↑ فرهنگ عاشورا، موسوی گرمارودی، سید محمد صادق و دیگران، تهران: سازمان چاپ و انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، ۱۳۸۴ش.، ص۲۶۸.