عباس شهری: تفاوت میان نسخه‌ها
T.ramezani (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
عبّاس شهری یکی از شاعران معاصر ایرانی است. | '''عبّاس شهری''' یکی از شاعران معاصر ایرانی است. | ||
{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده | {{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده | ||
| نام = عبّاس شهری | | نام = عبّاس شهری | ||
| خط ۷۱: | خط ۷۱: | ||
|امضا = | |امضا = | ||
}} | }} | ||
==زندگینامه== | |||
عبّاس شهری فرزند اسماعیل متخلّص به «شهری» در سال 1289 ه. ش در «شهرستانک» از توابع تهران به دنیا آمد. او فارغ التحصیل دانشکده‌ی کشاورزی دانشگاه تهران بود، و آنگاه به استخدام وزارت کشاورزی درآمد و در پست‌های مختلفی انجام وظیفه کرد. | |||
وی به سال 1369 شمسی در سن 82 سالگی درگذشت. <ref>شاعران تهران از آغاز تا امروز؛ ج 1، ص 654.</ref> | |||
==آثار== | |||
وی در شعر و شاعری دارای آثار ارزنده‌ای است. وی شاعری خوش ذوق و لطیف طبع بود، و در شعر به سادگی و روانی آن توجه داشت. هنر او در سرودن مثنوی‌های اخلاقی و اجتماعی است و در انواع دیگر شعر نیز مهارت دارد. | |||
== | |||
شهری به غم و شادی مردم زمان آگاه و به روحیّات آنان آشنایی دارد. <ref> سیمای شاعران؛ ص 278.</ref> | شهری به غم و شادی مردم زمان آگاه و به روحیّات آنان آشنایی دارد. <ref> سیمای شاعران؛ ص 278.</ref> | ||
شهری تذکره‌ی منظومی در احوال شعرای زمان خود تألیف کرده است که شاعر باید هدفش گفتن و آگاه کردن باشد نه گمراه کردن. شاعر باید باریک بین و عاقبت بین و اهل خدا و دین باشد تا سخنش به مدد طبع خدا داد نغز و دلپسند افتد و مسلّم سخنی که حالی در اوست، شک نیست که نکوست. | شهری تذکره‌ی منظومی در احوال شعرای زمان خود تألیف کرده است که شاعر باید هدفش گفتن و آگاه کردن باشد نه گمراه کردن. شاعر باید باریک بین و عاقبت بین و اهل خدا و دین باشد تا سخنش به مدد طبع خدا داد نغز و دلپسند افتد و مسلّم سخنی که حالی در اوست، شک نیست که نکوست. | ||
استاد سخن شناس «سعید نفیسی» در ضمن گفتاری که درباره‌ی آثار منظوم عباس شهری نوشته چنین می‌گوید: «... در زمان ما سرایندگان بسیارند اما من در میانشان کم کسی را می‌شناسم که نوبری به جهان سخن و بازار معانی آورده باشد؟ و کسانی که از آثار این گروه از سخن سرایان فارسی زبان واقفند گواهی می‌توانند داد که سخنان شاعر بدیع‌گوی نوآور این روزگار عباس شهری یکی از مستثنیات است ...» | استاد سخن شناس «سعید نفیسی» در ضمن گفتاری که درباره‌ی آثار منظوم عباس شهری نوشته چنین می‌گوید: «... در زمان ما سرایندگان بسیارند اما من در میانشان کم کسی را می‌شناسم که نوبری به جهان سخن و بازار معانی آورده باشد؟ و کسانی که از آثار این گروه از سخن سرایان فارسی زبان واقفند گواهی می‌توانند داد که سخنان شاعر بدیع‌گوی نوآور این روزگار عباس شهری یکی از مستثنیات است ...» | ||
==اشعار== | ==اشعار== | ||
| خط ۱۰۳: | خط ۱۰۱: | ||
{{ب| «شهری» دل شکسته ز سوز درون خویش|چون ابر نوبهار در این ماجرا گریست }} | {{ب| «شهری» دل شکسته ز سوز درون خویش|چون ابر نوبهار در این ماجرا گریست }} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج 2، ص: 1174. | * [http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=700738&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج 2، ص: 1174.] | ||
==پی نوشت== | ==پی نوشت== | ||
| خط ۱۱۶: | خط ۱۱۰: | ||
[[رده:شاعران فارسی زبان]] | [[رده:شاعران فارسی زبان]] | ||
[[رده:شاعران معاصر]] | [[رده:شاعران معاصر]] | ||
<references /> | |||
نسخهٔ ۲۴ ژوئن ۲۰۲۰، ساعت ۱۰:۴۰
عبّاس شهری یکی از شاعران معاصر ایرانی است.
| عبّاس شهری | |
|---|---|
| زادروز | 1289 ه. ش تهران |
| مرگ | 1369 ه.ش |
| تخلص | شهری |
زندگینامه
عبّاس شهری فرزند اسماعیل متخلّص به «شهری» در سال 1289 ه. ش در «شهرستانک» از توابع تهران به دنیا آمد. او فارغ التحصیل دانشکده‌ی کشاورزی دانشگاه تهران بود، و آنگاه به استخدام وزارت کشاورزی درآمد و در پست‌های مختلفی انجام وظیفه کرد.
وی به سال 1369 شمسی در سن 82 سالگی درگذشت. [۱]
آثار
وی در شعر و شاعری دارای آثار ارزنده‌ای است. وی شاعری خوش ذوق و لطیف طبع بود، و در شعر به سادگی و روانی آن توجه داشت. هنر او در سرودن مثنوی‌های اخلاقی و اجتماعی است و در انواع دیگر شعر نیز مهارت دارد. شهری به غم و شادی مردم زمان آگاه و به روحیّات آنان آشنایی دارد. [۲]
شهری تذکره‌ی منظومی در احوال شعرای زمان خود تألیف کرده است که شاعر باید هدفش گفتن و آگاه کردن باشد نه گمراه کردن. شاعر باید باریک بین و عاقبت بین و اهل خدا و دین باشد تا سخنش به مدد طبع خدا داد نغز و دلپسند افتد و مسلّم سخنی که حالی در اوست، شک نیست که نکوست. استاد سخن شناس «سعید نفیسی» در ضمن گفتاری که درباره‌ی آثار منظوم عباس شهری نوشته چنین می‌گوید: «... در زمان ما سرایندگان بسیارند اما من در میانشان کم کسی را می‌شناسم که نوبری به جهان سخن و بازار معانی آورده باشد؟ و کسانی که از آثار این گروه از سخن سرایان فارسی زبان واقفند گواهی می‌توانند داد که سخنان شاعر بدیع‌گوی نوآور این روزگار عباس شهری یکی از مستثنیات است ...»
اشعار
| هر کس شنید واقعه‌ی کربلا گریست | بر آن شهید کشته ز تیغ جفا گریست | |
| غمخانه شد بسیط زمین در عزای او | چشم جهانیان همه در این عزا گریست | |
| تنها نه چشم عالمیان اشکبار اوست | کفرش مخوان اگر که بگویم خدا گریست | |
| در این مصیبتی که خدا صاحب عزاست | بی‌شک که دیده‌ی همه‌ی انبیا گریست | |
| آن کشته‌ای که دین خدا پایدار از اوست | از من شنو که تا شنوی در کجا گریست | |
| از دور چون نگاه سوی خیمه‌گاه کرد | بر بی‌کسیّ عترت آل عبا گریست | |
| بعد از مصیبتی که به آل عبا رسید | هرکس گریست بهر غمی، ناروا گریست | |
| «شهری» دل شکسته ز سوز درون خویش | چون ابر نوبهار در این ماجرا گریست |