پامنبرى: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(صفحه‌ای تازه حاوی «از اصطلاحات مرثیه‌خوانى و عزادارى.دهخدا مى‌نویسد:شاگرد روضه‌خوان که پیش ا...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
از اصطلاحات مرثیه‌خوانى و عزادارى.دهخدا مى‌نویسد:شاگرد روضه‌خوان که پیش از استاد،به پاى منبر ابیاتى در مصائب اهل بیت خواند.روضه‌خوان که پاى منبر ایستد و اشعار مصیبت خواند.آنکه...در فاصلۀ فرود آمدن آخوندى از منبر و بر شدن آخوند دیگر،پاى منبر ایستاده یا نشسته نوحه و اشعار مرثیه به آواز خواند. <ref>لغت‌نامه،دهخدا.</ref> به جوان یا نوجوانى که شب‌کلاهى بر سر نهاده،در پاى منبر مى‌نشست و گاهگاهى صدا در صداى واعظ انداخته،یا سخنان او را زمزمه مى‌کرد،«پا منبرى»گفته مى‌شد.این افراد غالبا از فرزندان یا خویشان واعظ بودند که جهت آمادگى فن سخنرانى به مجلس آورده مى‌شدند. <ref>تاریخ تکایا و عزادارى قم،مهدى عباسى،ص 17.</ref>
'''پا منبری''' از اصطلاحات [[مرثیه خوانی|مرثیه‌خوانى]] و [[عزادارى]] است.  


==معنا و مفهوم==
دهخدا مى‌نویسد:


شاگرد [[روضه خوانی|روضه‌خوان]] که پیش از استاد، به پاى منبر ابیاتى در مصائب [[اهل بیت (ع)|اهل بیت]] خواند. روضه‌خوان که پاى منبر ایستد و اشعار مصیبت خواند. آنکه...در فاصلۀ فرود آمدن آخوندى از منبر و بر شدن آخوند دیگر، پاى منبر ایستاده یا نشسته نوحه و اشعار مرثیه به آواز خواند. <ref>لغت‌نامه دهخدا.</ref> به جوان یا نوجوانى که شب‌کلاهى بر سر نهاده، در پاى منبر مى‌نشست و گاهگاهى صدا در صداى واعظ انداخته، یا سخنان او را زمزمه مى‌کرد، «پا منبرى» گفته مى‌شد. این افراد غالبا از فرزندان یا خویشان [[واعظ]] بودند که جهت آمادگى فن سخنرانى به مجلس آورده مى‌شدند. <ref>تاریخ تکایا و عزادارى قم،مهدى عباسى،ص ۱۷.</ref>
==منابع==


جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 85.
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=654837&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author جواد محدثی، ''فرهنگ عاشورا''، قم، معارف، ج۱ ، ص ۸۵.]
 
==پی نوشت==
 
[[رده:مفاهیم]]
<references />

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۴ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۱۵:۲۳

پا منبری از اصطلاحات مرثیه‌خوانى و عزادارى است.

معنا و مفهوم[ویرایش | ویرایش مبدأ]

دهخدا مى‌نویسد:

شاگرد روضه‌خوان که پیش از استاد، به پاى منبر ابیاتى در مصائب اهل بیت خواند. روضه‌خوان که پاى منبر ایستد و اشعار مصیبت خواند. آنکه...در فاصلۀ فرود آمدن آخوندى از منبر و بر شدن آخوند دیگر، پاى منبر ایستاده یا نشسته نوحه و اشعار مرثیه به آواز خواند. [۱] به جوان یا نوجوانى که شب‌کلاهى بر سر نهاده، در پاى منبر مى‌نشست و گاهگاهى صدا در صداى واعظ انداخته، یا سخنان او را زمزمه مى‌کرد، «پا منبرى» گفته مى‌شد. این افراد غالبا از فرزندان یا خویشان واعظ بودند که جهت آمادگى فن سخنرانى به مجلس آورده مى‌شدند. [۲]

منابع[ویرایش | ویرایش مبدأ]

پی نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]

  1. لغت‌نامه دهخدا.
  2. تاریخ تکایا و عزادارى قم،مهدى عباسى،ص ۱۷.