دار الاماره: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (Esmaeili صفحهٔ دار الإماره را به دار الاماره منتقل کرد: حذف همزه) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''دارالاماره،''' | '''دارالاماره،''' مقر استاندار و فرماندار، خانۀ امیر، حاکم‌نشین، ارگ و ارگ حکومتى است. | ||
در شهرهایى که امیر و حاکم، آنجا حضور داشتند، اغلب کنار مسجد جامع شهر، | در شهرهایى که امیر و حاکم، آنجا حضور داشتند، اغلب کنار مسجد جامع شهر، مقر امارت و قصر حکومتى ساخته مى‌شد، تا براى اقامۀ نماز جمعه و ایراد خطبه، فاصله‌اى نباشد. | ||
== ورود اسرای کربلا به کوفه == | ==ورود اسرای کربلا به کوفه== | ||
در [[کوفه]] محل استقرار ابن زیاد را دارالاماره مى‌گفتند و مجالس عمومى را در مسجد جامع برگزار مى‌کردند. اسراى [[اهل بیت (ع)|اهل بیت]] را در کوفه وارد آن مجلس عمومى ساختند و آن گفتگوها میان ابن زیاد و عترت طاهره پیش آمد. در همین قصر که نامش «طمار»بوده، [[مسلم بن عقیل]] و [[هانى بن عروه|هانى]] را به دستور ابن زیاد شهید کردند. | در [[کوفه]] محل استقرار ابن زیاد را دارالاماره مى‌گفتند و مجالس عمومى را در مسجد جامع برگزار مى‌کردند. اسراى [[اهل بیت (ع)|اهل بیت]] را در کوفه وارد آن مجلس عمومى ساختند و آن گفتگوها میان ابن زیاد و عترت طاهره پیش آمد. در همین قصر که نامش «طمار»بوده، [[مسلم بن عقیل]] و [[هانى بن عروه|هانى]] را به دستور ابن زیاد شهید کردند. | ||
== تاریخچه مسجد کوفه == | ==تاریخچه مسجد کوفه== | ||
ساختمان دارالاماره کوفه، بعنوان قدیمى‌ترین بناى دولتى در اسلام، به دست سعد بن ابى وقاص انجام گرفت. «آثار کوفۀ قدیم، از جمله دار الاماره از بین رفته و تنها بقایایى از مسجد جامع وجود دارد. ادارۀ آثار باستانى عراق، با تلاشهاى زیاد، پایه‌هاى آن را با | ساختمان دارالاماره کوفه، بعنوان قدیمى‌ترین بناى دولتى در اسلام، به دست سعد بن ابى وقاص انجام گرفت. «آثار کوفۀ قدیم، از جمله دار الاماره از بین رفته و تنها بقایایى از مسجد جامع وجود دارد. ادارۀ آثار باستانى عراق، با تلاشهاى زیاد، پایه‌هاى آن را با حفاریها پیدا کرد. علایم نشان مى‌دهد که دار الاماره، چهار دیوار به طول ۱۷۰ متر داشته که ارتفاع متوسط آن ۱۴ متر بوده و هر دیوار از ضلع خارجى به ۶ برج نیم‌دایره متصل بوده و فاصلۀ هر برج با دیگرى ۲۴.۶ متر و ارتفاع آنها حدود ۲۰ متر بوده‌است. بناى محکم قصر و نوع مهندسى آن، دارالاماره را از هجوم خارجى مصون مى‌داشته است. کنار برخى درهاى اصلى آن نیز اتاقهایى بعنوان زندان و مطبخ بوده‌است.» <ref>حیاة الامام الحسین بن على،ج ۲،ص ۳۵۷.</ref> | ||
== منبع == | ==منبع== | ||
* جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۱۷۱. | *[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=654837&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۱۷۱.] | ||
== پی‌نوشت == | ==پی‌نوشت== | ||
<references /> | <references /> | ||
[[رده:مفاهیم]] | |||
[[رده:مفاهیم در گروه تاریخ اجتماعی]] | |||
[[رده:اماکن]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۱ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۱۴:۰۷
دارالاماره، مقر استاندار و فرماندار، خانۀ امیر، حاکم‌نشین، ارگ و ارگ حکومتى است.
در شهرهایى که امیر و حاکم، آنجا حضور داشتند، اغلب کنار مسجد جامع شهر، مقر امارت و قصر حکومتى ساخته مى‌شد، تا براى اقامۀ نماز جمعه و ایراد خطبه، فاصله‌اى نباشد.
ورود اسرای کربلا به کوفه[ویرایش | ویرایش مبدأ]
در کوفه محل استقرار ابن زیاد را دارالاماره مى‌گفتند و مجالس عمومى را در مسجد جامع برگزار مى‌کردند. اسراى اهل بیت را در کوفه وارد آن مجلس عمومى ساختند و آن گفتگوها میان ابن زیاد و عترت طاهره پیش آمد. در همین قصر که نامش «طمار»بوده، مسلم بن عقیل و هانى را به دستور ابن زیاد شهید کردند.
تاریخچه مسجد کوفه[ویرایش | ویرایش مبدأ]
ساختمان دارالاماره کوفه، بعنوان قدیمى‌ترین بناى دولتى در اسلام، به دست سعد بن ابى وقاص انجام گرفت. «آثار کوفۀ قدیم، از جمله دار الاماره از بین رفته و تنها بقایایى از مسجد جامع وجود دارد. ادارۀ آثار باستانى عراق، با تلاشهاى زیاد، پایه‌هاى آن را با حفاریها پیدا کرد. علایم نشان مى‌دهد که دار الاماره، چهار دیوار به طول ۱۷۰ متر داشته که ارتفاع متوسط آن ۱۴ متر بوده و هر دیوار از ضلع خارجى به ۶ برج نیم‌دایره متصل بوده و فاصلۀ هر برج با دیگرى ۲۴.۶ متر و ارتفاع آنها حدود ۲۰ متر بوده‌است. بناى محکم قصر و نوع مهندسى آن، دارالاماره را از هجوم خارجى مصون مى‌داشته است. کنار برخى درهاى اصلى آن نیز اتاقهایى بعنوان زندان و مطبخ بوده‌است.» [۱]
منبع[ویرایش | ویرایش مبدأ]
پی‌نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- ↑ حیاة الامام الحسین بن على،ج ۲،ص ۳۵۷.