عبد اللّه بن عباس: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(صفحه‌ای تازه حاوی «از جمله کسانى بود که پس از تصمیم امام حسین«ع»براى رفتن به کوفه،تلاش مى‌کرد آ...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
از جمله کسانى بود که پس از تصمیم امام حسین«ع»براى رفتن به کوفه،تلاش مى‌کرد آن حضرت را از این سفر بازدارد و بى‌وفایى کوفیان را یادآورى مى‌کرد و چون کلماتش در ارادۀ امام تأثیر نگذاشت،بشدت متأثّر شد. <ref>حیاة الامام الحسین،ج 3،ص 25.</ref> از کسانى بود که از شهادت سید الشهدا پیشاپیش خبر داشت و روز عاشورا در مدینه بود و با دیدن خواب و تبدیل مشکى که داشت به خون،از کشته شدن حسین با خبر شد. <ref>امالى صدوق،ص 480.</ref>
'''عبدالله بن عباس''' از جمله کسانى بود که پس از تصمیم [[امام حسین(ع)]] براى رفتن به [[کوفه]]، تلاش مى‌کرد آن حضرت را از این سفر بازدارد و بى‌وفایى کوفیان را یادآورى مى‌کرد و چون کلماتش در اراده امام تاثیر نگذاشت، بشدت متاثر شد.<ref>حیات الامام الحسین،ج ۳،ص ۲۵.</ref>  
ابن عباس،پسر عموى امیر المؤمنین و پیامبر اکرم«ص»بود و از چهره‌هاى بارز مفسران اسلام محسوب مى‌شد که تفسیر را از حضرت على«ع»آموخته بود.مجالس ابن عباس، آمیخته به بحثهاى قرآنى بود.وى از بزرگان اسلام بود،امّا نسبت به مواضع سیاسى او دربارۀ عثمان و امویان و مسائل حکومت و خلافت،نظرهاى متناقضى ابراز شده است.به لحاظ علمى،به او«حبر امّت»مى‌گفتند.در جنگهاى على«ع»در رکاب او بود،امّا برخى آشفتگیها در عملکرد او دیده مى‌شود.وى در اواخر عمر نابینا شده بود.در سال 68 هجرى،در فتنۀ پسر زبیر،در طائف درگذشت،در حالى که هفتاد سال عمر داشت.محمّد حنفیّه بر او نماز گزارد. <ref>براى شرح حال مفصّل او از جمله ر.ک:«اعیان الشیعة»،ج 8،ص 55.«ابن عباس و مکانته فى التفسیر و المعارف الأخرى»از دکتر محمّد باقر حجّتى.</ref>


==زندگینامه==
ابن عباس، پسر عموى امیرالمومنین و پیامبر اکرم(ص) بود و از چهره‌هاى بارز مفسران اسلام محسوب مى‌شد که تفسیر را از حضرت على(ع) آموخته بود. مجالس ابن عباس، آمیخته به بحثهاى قرآنى بود.وى از بزرگان اسلام بود،اما نسبت به مواضع سیاسى او درباره عثمان و امویان و مسائل حکومت و خلافت، نظرهاى متناقضى ابراز شده است. به لحاظ علمى،به او «حبر امت» مى‌گفتند.در جنگهاى على(ع) در رکاب او بود، اما برخى آشفتگیها در عملکرد او دیده مى‌شود. وى در اواخر عمر نابینا شده بود.در سال ۶۸ هجرى، در فتنه پسر زبیر، در طائف درگذشت، در حالى که هفتاد سال عمر داشت. محمد حنفیه بر او نماز گزارد. <ref>براى شرح حال مفصل او از جمله ر.ک: «اعیان الشیعه»،ج ۸،ص ۵۵.«ابن عباس و مکانته فى التفسیر و المعارف الاخرى»از دکتر محمد باقر حجتى.</ref>


از کسانى بود که از شهادت [[سیدالشهدا (ع)|سیدالشهدا]] پیشاپیش خبر داشت و روز [[عاشورا]] در مدینه بود و با دیدن خواب و تبدیل مشکى که داشت به خون، از کشته شدن حسین با خبر شد. <ref>امالى صدوق،ص ۴۸۰.</ref>


==منبع==


*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=559291&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۳۰۰-۳۰۱.]


 
==پی‌نوشت==
 
<references />
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 300-301.
[[رده:افراد]]
[[رده:بنی‌هاشم]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۴ فوریهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۱:۴۶

عبدالله بن عباس از جمله کسانى بود که پس از تصمیم امام حسین(ع) براى رفتن به کوفه، تلاش مى‌کرد آن حضرت را از این سفر بازدارد و بى‌وفایى کوفیان را یادآورى مى‌کرد و چون کلماتش در اراده امام تاثیر نگذاشت، بشدت متاثر شد.[۱]

زندگینامه[ویرایش | ویرایش مبدأ]

ابن عباس، پسر عموى امیرالمومنین و پیامبر اکرم(ص) بود و از چهره‌هاى بارز مفسران اسلام محسوب مى‌شد که تفسیر را از حضرت على(ع) آموخته بود. مجالس ابن عباس، آمیخته به بحثهاى قرآنى بود.وى از بزرگان اسلام بود،اما نسبت به مواضع سیاسى او درباره عثمان و امویان و مسائل حکومت و خلافت، نظرهاى متناقضى ابراز شده است. به لحاظ علمى،به او «حبر امت» مى‌گفتند.در جنگهاى على(ع) در رکاب او بود، اما برخى آشفتگیها در عملکرد او دیده مى‌شود. وى در اواخر عمر نابینا شده بود.در سال ۶۸ هجرى، در فتنه پسر زبیر، در طائف درگذشت، در حالى که هفتاد سال عمر داشت. محمد حنفیه بر او نماز گزارد. [۲]

از کسانى بود که از شهادت سیدالشهدا پیشاپیش خبر داشت و روز عاشورا در مدینه بود و با دیدن خواب و تبدیل مشکى که داشت به خون، از کشته شدن حسین با خبر شد. [۳]

منبع[ویرایش | ویرایش مبدأ]

پی‌نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]

  1. حیات الامام الحسین،ج ۳،ص ۲۵.
  2. براى شرح حال مفصل او از جمله ر.ک: «اعیان الشیعه»،ج ۸،ص ۵۵.«ابن عباس و مکانته فى التفسیر و المعارف الاخرى»از دکتر محمد باقر حجتى.
  3. امالى صدوق،ص ۴۸۰.