عبدالله بن حارث نوفلی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
'''عبدالله بن حارث بن نوفل بن حارث بن عبدالمطلب بن هاشم،''' مکنی به ابا محمد و ملقب به (بیة) بود. <ref>الاصابه فی تمییز الصحابه ، ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، به کوشش علی محمد بجاوی، بیروت: مؤسسه التاریخ العربی، 1328 ﻫ ق.، ج5، ص8.</ref> او با مسلم بیعت کرد و به یاری او برخاست. در قیام [[مسلم بن عقیل]] با پرچم سرخ و لباس سرخ در کنار خانه عمرو بن حُرَیث که از هواداران [[عبیدالله بن زیاد|عبیدالله بن زیاد]] بود، مردم را به یاری مسلم بن عقیل دعوت می‌کرد. <ref>تاریخ طبری، ج5، ص232،172.</ref>
{{جعبه اطلاعات اصحاب امام حسین (ع)
{{جعبه اطلاعات اصحاب امام حسین (ع)
| عنوان              =
| عنوان              =
خط ۲۴: خط ۲۲:
| آثار              =
| آثار              =
| نقش های برجسته              =او با [[مسلم بن عقیل]] بیعت کرد و به یاری او برخاست
| نقش های برجسته              =او با [[مسلم بن عقیل]] بیعت کرد و به یاری او برخاست
}}
}}'''عبدالله بن حارث بن نوفلی'''، با [[مسلم بن عقیل]] بیعت کرد و به یاری او برخاست و در این راه به شهادت رسید.
==زندگی‌نامه==
عبدالله بن حارث بن نوفل بن حارث بن عبدالمطلب بن هاشم مکنی، به ابا محمد و ملقب به «بیة» بود.<ref>الاصابه فی تمییز الصحابه، ج۵، ص۸.</ref> عبدالله بن حارث دو سال قبل از رحلت پیامبر(ص) متولد شد. مادرش هند دختر [[ابوسفیان]] بود. ام حبیبه همسر پیامبر(ص) کودک را نزد آن حضرت برد. ایشان نوزاد را در آغوش گرفته و برایش دعا فرمودند.<ref>الاصابه فی تمییز الصحابه، ج۵، ص۸-۹.</ref> وی از تیره هاشمیان و از قبیله قریش بود که در [[کوفه]] می‌زیست و از اعیان شیعیان کوفه به شمار می‌آمد. به نقل ابن حجر، او از اصحاب پیامبر(ص) و به قولی از تابعین مورد وثوق بود.<ref>تهذیب التهذیب، ج۵، ص۱۸۰-۱۸۱.</ref> 


شیخ طوسی در کتاب رجال خود او را از اصحاب امام علی(ع) می‌داند.<ref>رجال طوسی، ص۷۵؛ اسد الغابه، ج۳، ص۱۳۹.</ref> بنا به نقلی او در جنگ صفین و در رکاب امام علی(ع) دلاوری‌هایی از خود نشان داده است، اگر چه در کتب تاریخ نامی از او در زمره مجاهدان زمان امام علی(ع) مثل جمل، صفین و نهروان ذکر نشده است. اما اخبار و احادیثی از امام علی(ع) و امام حسن(ع) از او نقل شده که حکایت از نزدیکی او به امام علی(ع) دارد.<ref>ر.ک : شرح نهج البلاغه ابن ابی‌الحدید، ج۲، ص۲۸۷، ج۱۳، ص۴۱.</ref>


عبدالله بن حارث در قیام مسلم بن عقیل با پرچم سرخ و لباس سرخ در کنار خانه عمرو بن حُرَیث که از هواداران [[عبیدالله بن زیاد|عبیدالله بن زیاد]] بود، مردم را به یاری مسلم بن عقیل دعوت می‌کرد.<ref>تاریخ طبری، ج۵، ص۲۳۲، ۱۷۲.</ref>


==شهادت==
پس از شکست قیام مسلم بن عقیل، عبیدالله بن زیاد فرمان دستگیری او را صادر کرد و برای دستگیری او جایزه هم در نظر گرفت. او را به زندان انداختند. عبیدالله سپس به [[کثیر بن‌ شهاب‌ بن حصین مذحجی‌|کثیر بن شهاب]] دستور داد تا او را از زندان به [[دار الاماره|دارالاماره]] بیاورند. آنگاه از او پرسید: «آیا تو صاحب پرچم سرخ نیستی و تو نبودی که برای مسلم بیعت می‌گرفتی؟» او پاسخ نداد. عبیدالله دستور داد او را به میان قبیله‌اش ببرند و گردنش را بزنند.<ref>برای تفصیل بیشتر ر.ک: تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، ج۵، ص۲۳۲،۱۷۲؛ الاصابه فی تمییز الصحابه، ج۵، ص۸-۹؛ تهذیب التهذیب، ج۵، ص۱۸۰-۱۸۱؛ معجم رجال الحدیث و تفصیل طبقات الرواه، ج۱۰، ص۱۵۴؛ وسیله الدارین فی انصار الحسین، ص۱۶۷؛ نقد الرجال، ج۳، ص۹۶؛ قاموس الرجال، ج۶، ص۳۰۵؛ فرسان الهیجاء، محلاتی، ج۱، ص۲۳۷؛ ذخیرة الدارین، ص۲۸۵.</ref>


برخی وفات او را در سال ۷۹ و در ابواء بین راه مدینه به مکه دانسته‌اند. برخی نیز بر این باورند که وی را مسموم کرده‌اند.<ref>الاصابه فی تمییز الصحابه، ج۵، ص۹.</ref>


==منبع==


==زندگینامه==
* [http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=2588126&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص ۲۶۴-۲۶۵.]
عبدالله بن حارث دو سال قبل از رحلت پیامبر (ص) متولد گردید. مادرش هند دختر ابوسفیان بود. ام حبیبه همسر پیامبر (ص) کودک را نزد آن حضرت برد. ایشان نوزاد را در آغوش گرفته و برایش دعا فرمودند.<ref>الاصابه فی تمییز الصحابه ، ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، به کوشش علی محمد بجاوی، بیروت: مؤسسه التاریخ العربی، 1328 ﻫ ق.، ج5، ص8-9.</ref>
وی از تیره هاشمیان و از قبیله قریش بود که در کوفه می‌زیست و از اعیان شیعیان کوفه به شمار می‌آمد. به نقل ابن حجر، او از اصحاب پیامبر (ص) و به قولی از تابعین مورد وثوق بود. <ref>تهذیب التهذیب، ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، نجف: دارالکتب الاسلامیه، 1377 ﻫ ق.، ج5، ص180-181.</ref>
شیخ طوسی در کتاب رجال خود او را از اصحاب امام علی (ع) می‌داند. <ref>رجال طوسی، شیخ طوسی، ابوجعفر محمد بن حسن، به کوشش محمد صادق آل بحر العلوم، نجف: 1381 ﻫ ق.، ص75؛ اسد الغابه، ج3، ص139.</ref> بنا به نقلی او در جنگ صفین و در رکاب امام علی (ع) دلاوری‌هایی از خود نشان داده است، اگر چه در کتب تاریخ نامی از او در زمره مجاهدان زمان امام علی (ع) مثل جمل، صفین و نهروان ذکر نشده است. اما اخبار و احادیثی از امام علی (ع) و امام حسن (ع) از او نقل شده که حکایت از نزدیکی او به امام علی (ع) دارد. <ref>ر.ک : شرح نهج البلاغه ابن ابی‌الحدید، ابن ابی‌الحدید، عزالدین عبدالحمیدبن محمد، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، قاهره: 1385-1387 ه ق/ 1965-1967 م.، ج2، ص287، ج13، ص41.</ref>
 
==شهادت==
پس از شکست قیام مسلم بن عقیل، عبیدالله بن زیاد فرمان دستگیری او را صادر کرد و برای دستگیری او جایزه هم در نظر گرفت. او را به زندان انداختند. عبیدالله سپس به کثیر بن شهاب دستور داد تا او را از زندان به دارالاماره بیاورند. آنگاه از او پرسید که آیا تو صاحب پرچم سرخ نیستی و تو نبودی که برای مسلم بیعت می‌گرفتی؟ او پاسخ نداد. عبیدالله دستور داد او را به میان قبیله‌اش ببرند و گردنش را بزنند. <ref>برای تفصیل بیشتر ر.ک :تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمد بن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: 1382 – 1387 ﻫ ق / 1962 – 1967 م.، ج5، ص232،172؛الاصابه فی تمییز الصحابه ، ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، به کوشش علی محمد بجاوی، بیروت: مؤسسه التاریخ العربی، 1328 ﻫ ق. ، ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، به کوشش علی محمد بجاوی، بیروت: مؤسسه التاریخ العربی، 1328 ﻫ ق.، ج5، ص8-9؛ تهذیب التهذیب، ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، نجف: دارالکتب الاسلامیه، 1377 ﻫ ق.، ج5، ص180-181؛ معجم رجال الحدیث و تفصیل طبقات الرواه، خویی، سید ابوالقاسم، نشر توحید، 1413 ﻫ ق. ، ج10، ص154؛ وسیله الدارین فی انصار الحسین، موسوی زنجانی، بیروت: مؤسسه اعلمی، 1402 ﻫ ق. ، ص167؛  نقد الرجال، حسینی تفرشی، میرمصطفی بن حسین، تهران: 1318 ش. ، ج3، ص96؛ قاموس الرجال، طوسی التستری، محمدتقی، تهران: مرکز نشر کتاب، 1379 ه ق.، ج6، ص305؛ فرسان الهیجاء، محلاتی، ذبیح الله، مرکز نشر کتاب، 1390 ه ق.، ج1، ص237؛ ذخیرة الدارین، حائری شیرازی، سید عبدالحمید، نجف: مطبعه المرتضویه ، 1345 ﻫ ق. ص285.</ref>
برخی وفات او را در سال 79 و در ابواء بین راه مدینه به مکه دانسته‌اند. برخی نیز بر این باورند که وی را مسموم کرده‌اند. <ref>الاصابه فی تمییز الصحابه ، ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، به کوشش علی محمد بجاوی، بیروت: مؤسسه التاریخ العربی، 1328 ﻫ ق.، ج5، ص9.</ref>


==منبع==
==پی‌نوشت==
مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص 264-265.
==پی نوشت==
[[رده: تاریخ]]
[[رده: تاریخ]]
[[رده: افراد]]
[[رده: افراد]]
[[رده: شهیدان کربلا]]
[[رده: شهیدان قبل از عاشورا]]
[[رده: شهیدان قبل از عاشورا]]
<references />

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۰ فوریهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۰۹:۱۰

اطلاعات اصحاب امام حسین (ع)
نام کامل عبدالله بن حارث بن نوفل بن حارث بن عبدالمطلب بن هاشم
لقب بیة
محل زندگی کوفه
مدفن در ابواء بین راه مدینه به مکه
نقش های برجسته او با مسلم بن عقیل بیعت کرد و به یاری او برخاست

عبدالله بن حارث بن نوفلی، با مسلم بن عقیل بیعت کرد و به یاری او برخاست و در این راه به شهادت رسید.

زندگی‌نامه[ویرایش | ویرایش مبدأ]

عبدالله بن حارث بن نوفل بن حارث بن عبدالمطلب بن هاشم مکنی، به ابا محمد و ملقب به «بیة» بود.[۱] عبدالله بن حارث دو سال قبل از رحلت پیامبر(ص) متولد شد. مادرش هند دختر ابوسفیان بود. ام حبیبه همسر پیامبر(ص) کودک را نزد آن حضرت برد. ایشان نوزاد را در آغوش گرفته و برایش دعا فرمودند.[۲] وی از تیره هاشمیان و از قبیله قریش بود که در کوفه می‌زیست و از اعیان شیعیان کوفه به شمار می‌آمد. به نقل ابن حجر، او از اصحاب پیامبر(ص) و به قولی از تابعین مورد وثوق بود.[۳]

شیخ طوسی در کتاب رجال خود او را از اصحاب امام علی(ع) می‌داند.[۴] بنا به نقلی او در جنگ صفین و در رکاب امام علی(ع) دلاوری‌هایی از خود نشان داده است، اگر چه در کتب تاریخ نامی از او در زمره مجاهدان زمان امام علی(ع) مثل جمل، صفین و نهروان ذکر نشده است. اما اخبار و احادیثی از امام علی(ع) و امام حسن(ع) از او نقل شده که حکایت از نزدیکی او به امام علی(ع) دارد.[۵]

عبدالله بن حارث در قیام مسلم بن عقیل با پرچم سرخ و لباس سرخ در کنار خانه عمرو بن حُرَیث که از هواداران عبیدالله بن زیاد بود، مردم را به یاری مسلم بن عقیل دعوت می‌کرد.[۶]

شهادت[ویرایش | ویرایش مبدأ]

پس از شکست قیام مسلم بن عقیل، عبیدالله بن زیاد فرمان دستگیری او را صادر کرد و برای دستگیری او جایزه هم در نظر گرفت. او را به زندان انداختند. عبیدالله سپس به کثیر بن شهاب دستور داد تا او را از زندان به دارالاماره بیاورند. آنگاه از او پرسید: «آیا تو صاحب پرچم سرخ نیستی و تو نبودی که برای مسلم بیعت می‌گرفتی؟» او پاسخ نداد. عبیدالله دستور داد او را به میان قبیله‌اش ببرند و گردنش را بزنند.[۷]

برخی وفات او را در سال ۷۹ و در ابواء بین راه مدینه به مکه دانسته‌اند. برخی نیز بر این باورند که وی را مسموم کرده‌اند.[۸]

منبع[ویرایش | ویرایش مبدأ]

پی‌نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]

  1. الاصابه فی تمییز الصحابه، ج۵، ص۸.
  2. الاصابه فی تمییز الصحابه، ج۵، ص۸-۹.
  3. تهذیب التهذیب، ج۵، ص۱۸۰-۱۸۱.
  4. رجال طوسی، ص۷۵؛ اسد الغابه، ج۳، ص۱۳۹.
  5. ر.ک : شرح نهج البلاغه ابن ابی‌الحدید، ج۲، ص۲۸۷، ج۱۳، ص۴۱.
  6. تاریخ طبری، ج۵، ص۲۳۲، ۱۷۲.
  7. برای تفصیل بیشتر ر.ک: تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، ج۵، ص۲۳۲،۱۷۲؛ الاصابه فی تمییز الصحابه، ج۵، ص۸-۹؛ تهذیب التهذیب، ج۵، ص۱۸۰-۱۸۱؛ معجم رجال الحدیث و تفصیل طبقات الرواه، ج۱۰، ص۱۵۴؛ وسیله الدارین فی انصار الحسین، ص۱۶۷؛ نقد الرجال، ج۳، ص۹۶؛ قاموس الرجال، ج۶، ص۳۰۵؛ فرسان الهیجاء، محلاتی، ج۱، ص۲۳۷؛ ذخیرة الدارین، ص۲۸۵.
  8. الاصابه فی تمییز الصحابه، ج۵، ص۹.