پیراهن کهنه: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
از قساوت‌‌هاى دشمنان در [[کربلا]]، عریان نهادن جسم حسین (ع) بر روى خاک بود. امام، براى پیشگیرى از این ظلم، روز عاشورا قبل از عزیمت به میدان شهادت، کنار خیمه‌ها آمد و از خواهرش [[ | ==حکایت لباس سیدالشهدا(ع)== | ||
از قساوت‌‌هاى دشمنان در [[کربلا]]، عریان نهادن جسم [[حسین بن على (ع)|حسین(ع)]] بر روى خاک بود. امام، براى پیشگیرى از این ظلم، روز عاشورا قبل از عزیمت به میدان شهادت، کنار خیمه‌ها آمد و از خواهرش [[زینب (ع)|زینب]]، جامه و شلوارى کهنه طلبید و آنها را با دست پاره پاره کرد و بر تن پوشید تا کسى پس از شهادتش در آن جامه‌ها رغبت نکند و به طمع آن لباس، او را عریان نسازد، فرمود: | |||
«ائتونى ثوبا لا یرغب فیه احد اجعله تحت ثیابى لئلاّ اجرّد منه بعد قتلى...» <ref>''بحار الأنوار''، ج 45، ص 54.</ref> امّا «ابجر(ابحر)بن کعب» جنایت کرده آن را پس از شهادت امام از تن او در آورد و حسین را عریان در کربلا نهاد. از آن پس دست‌هایش خشک شد، مثل دو تکه چوب. <ref> | «ائتونى ثوبا لا یرغب فیه احد اجعله تحت ثیابى لئلاّ اجرّد منه بعد قتلى...» <ref>''بحار الأنوار''، ج 45، ص 54.</ref> امّا «ابجر(ابحر)بن کعب» جنایت کرده آن را پس از شهادت امام از تن او در آورد و حسین را عریان در کربلا نهاد. از آن پس دست‌هایش خشک شد، مثل دو تکه چوب. <ref>اثبات الهداة، ج ۵، ص ۲۰۱، عوالم (امام حسین)، ص ۲۹۷.</ref> و به نقلى شلوارى را که در آورد، در نتیجه از دو پا فلج و زمین‌گیر شد. <ref>بحار الأنوار، ح ۴۵، ص ۵۷.</ref> | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب| لباس کهنه بپوشید زیر پیرهنش | که تا برون نکند خصم بدمنش ز تنش }} | {{ب| لباس کهنه بپوشید زیر پیرهنش | که تا برون نکند خصم بدمنش ز تنش }} | ||
| خط ۹: | خط ۱۰: | ||
در برخى نقلها تغییر «عتیق» آمده، یا «ثوب خلق»، که همان «لباس کهنه» است. | در برخى نقلها تغییر «عتیق» آمده، یا «ثوب خلق»، که همان «لباس کهنه» است. | ||
==منابع== | |||
* [http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=654837&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author جواد محدثی، ''فرهنگ عاشورا''، قم، معارف، ج ۱، ص ۸۷-۸۸.] | |||
== | |||
جواد محدثی، فرهنگ | |||
==پی نوشت== | ==پی نوشت== | ||
[[رده:اشیا و فرهنگ مادی]] | |||
<references /> | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۷ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۱۰:۴۲
حکایت لباس سیدالشهدا(ع)[ویرایش | ویرایش مبدأ]
از قساوت‌‌هاى دشمنان در کربلا، عریان نهادن جسم حسین(ع) بر روى خاک بود. امام، براى پیشگیرى از این ظلم، روز عاشورا قبل از عزیمت به میدان شهادت، کنار خیمه‌ها آمد و از خواهرش زینب، جامه و شلوارى کهنه طلبید و آنها را با دست پاره پاره کرد و بر تن پوشید تا کسى پس از شهادتش در آن جامه‌ها رغبت نکند و به طمع آن لباس، او را عریان نسازد، فرمود:
«ائتونى ثوبا لا یرغب فیه احد اجعله تحت ثیابى لئلاّ اجرّد منه بعد قتلى...» [۱] امّا «ابجر(ابحر)بن کعب» جنایت کرده آن را پس از شهادت امام از تن او در آورد و حسین را عریان در کربلا نهاد. از آن پس دست‌هایش خشک شد، مثل دو تکه چوب. [۲] و به نقلى شلوارى را که در آورد، در نتیجه از دو پا فلج و زمین‌گیر شد. [۳]
| لباس کهنه بپوشید زیر پیرهنش | که تا برون نکند خصم بدمنش ز تنش | |
| لباس کهنه چه حاجت که زیر سمّ ستور | تنى نماند که پوشند جامه یا کفنش [۴] |
در برخى نقلها تغییر «عتیق» آمده، یا «ثوب خلق»، که همان «لباس کهنه» است.