در حال ویرایش پیراهن کهنه

==حکایت لباس سیدالشهدا(ع)==
از قساوت‌‌هاى دشمنان در [[کربلا]]، عریان نهادن جسم [[حسین بن على (ع)|حسین(ع)]] بر روى خاک بود. امام، براى پیشگیرى از این ظلم، روز عاشورا قبل از عزیمت به میدان شهادت، کنار خیمه‌ها آمد و از خواهرش [[زینب (ع)|زینب]]، جامه و شلوارى کهنه طلبید و آنها را با دست پاره پاره کرد و بر تن پوشید تا کسى پس از شهادتش در آن جامه‌ها رغبت نکند و به طمع آن لباس، او را عریان نسازد، فرمود:

«ائتونى ثوبا لا یرغب فیه احد اجعله تحت ثیابى لئلاّ اجرّد منه بعد قتلى...» <ref>''بحار الأنوار''، ج 45، ص 54.</ref> امّا «ابجر(ابحر)بن کعب» جنایت کرده آن را پس از شهادت امام از تن او در آورد و حسین را عریان در کربلا نهاد. از آن پس دست‌هایش خشک شد، مثل دو تکه چوب. <ref>اثبات الهداة، ج ۵، ص ۲۰۱، عوالم (امام حسین)، ص ۲۹۷.</ref> و به نقلى شلوارى را که در آورد، در نتیجه از دو پا فلج و زمین‌گیر شد. <ref>بحار الأنوار، ح ۴۵، ص ۵۷.</ref>
{{شعر}}
{{ب| لباس کهنه بپوشید زیر پیرهنش | که تا برون نکند خصم بدمنش ز تنش }} 

{{ب| لباس کهنه چه حاجت که زیر سمّ ستور | تنى نماند که پوشند جامه یا کفنش <ref>وصال شیرازى.</ref> }}
{{پایان شعر}}

در برخى نقلها تغییر «عتیق» آمده، یا «ثوب خلق»، که همان «لباس کهنه» است.
==منابع==

* [http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=654837&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author جواد محدثی، ''فرهنگ عاشورا''، قم، معارف، ج ۱، ص ۸۷-۸۸.]

==پی نوشت==
[[رده:اشیا و فرهنگ مادی]]
<references />