در حال ویرایش سفیان بن مصعب عبدی کوفی‌

'''سفیان بن مصعب عبدی کوفی''' از اصحاب امام صادق(ع) و از شاعران شیعی بود.{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده
| نام                    = سفیان بن مصعب عبدی کوفی‌
| تصویر                  = 
| توضیح تصویر            = 
| نام اصلی               = 
| زمینه فعالیت           = 
| ملیت                   = 
| تاریخ تولد             = ۱۰۴ ه. ق.
| محل تولد                = 
| والدین                 =  
| تاریخ مرگ              = سال ۱۷۸ هجری 
| محل مرگ                 = کوفه
| علت مرگ                 = 
| محل زندگی               = 
| مختصات محل زندگی         = 
| مدفن                   = 
|مذهب                   = شیعه
|در زمان حکومت           = بنی عباس
|اتفاقات مهم             = 
| نام دیگر               = 
|لقب                     = 
|بنیانگذار               = 
| پیشه                   = شاعر
| سال‌های نویسندگی        = 
|سبک نوشتاری             = 
|کتاب‌ها                 = 
|مقاله‌ها                = 
|نمایشنامه‌ها            = 
|فیلم‌نامه‌ها              = 
|دیوان اشعار             = 
|تخلص                    = 
|فیلم ساخته بر اساس اثر= 
| همسر                    = 
| شریک زندگی             = 
| فرزندان                = 
|تحصیلات                  = 
|دانشگاه                = 
|حوزه                   = 
|شاگرد                  = 
|استاد                  = 
|علت شهرت               = 
| تأثیرگذاشته بر         = 
| تأثیرپذیرفته از         = 
| وب‌گاه                  = 
|گفتاورد                = 
|امضا                  = 
}}

==زندگی‌نامه==
ابو محمد سفیان بن مصعب به سال ۱۰۴ ه. ق. متولد شد. او با شعر خود به [[اهل بیت (ع)|اهل بیت]] تقرب جست. شعر او متضمن بسیاری از مناقب مشهور امیر مؤمنان علی(ع) و ستایش فراوان ایشان و خاندان پاک اوست. شیوه کارش این بود که از امام صادق(ع) حدیثی را در مناقب عترت طاهره فرامی‌گرفت و آن را به نظم درمی‌آورد و بر امام(ع) عرضه می‌کرد. 

مرحوم کلینی نیز به سند خود روایت کرده که هنگامی که عبدی در خانه امام صادق (ع) اشعار خود را در مرثیه‌ی [[حسین|سیّد الشّهداء]] می‌خواند، آن‌چنان شیونی برپا شد که مردم بر درب خانه‌ی امام جمع شدند و امام(ع) به خاطر جلوگیری از هجوم مأموران عباسی فرمودند: «کودکی از ما بیهوش شده بود و زنان بدان خاطر شیون کردند.» <ref> روضه کافی؛ حدیث ۲۶۳.</ref>

عبدی کوفی در سال ۱۷۸ هجری در کوفه از دنیا رفت. <ref> ادب الطف؛ ج ۱، ص ۱۷۰ و ۱۷۱. الغدیر؛ ج ۲، ص ۲۹۴- ۲۹۷.</ref>

مرحوم علامه امینی، سفیان بن مصعب را از شعرای غدیر شمرده و قسمتی از ابیات بلند او را در این‌باره و سایر فضایل علی(ع) و خاندان پیامبر(ص) نقل کرده است و نیز راجع‌به صحت مذهب و حسن عقیده‌ی او استدلال و تاکید نموده است.<ref> الغدیر؛ ج ۲، ص ۲۹۴.</ref> 

شیخ کشی روایت کرده که امام صادق (ع) به سفیان بن مصعب فرمودند: «شعری بسرای که زنان به خواندنش نوحه‌گری کنند.» همچنین از سماعه روایت آورده که امام (ع) فرمودند: «ای شیعیان! شعر عبدی را به فرزندان خود بیاموزید که او بر دین خدا است»<ref>اختیار معرفة الرجال؛ ج ۲، ص ۷۰۴.</ref> . 

==نمونه اشعار==

=== نمونه یک ===
۱- لقد هدّ رکنی رزء آل محمّدو تلک الرزایا و الخطوب عظام

۲- و ابکت جفونی بالفرات مصارع‌لآل النّبی المصطفی و عظام

۳- عظام باکناف الفرات زکیّةبهنّ علینا حرمة و ذمام

۴- فکم حرّة مسبیة و یتیمةو کم من کریم قد علاه حسام

۵- لآل رسول اللّه صلّت علیهم‌ملائکة بیض الوجوه کرام

۶- افاطم اشجانی بذوک ذو و العلی‌فشبت و إنی صادق لغلام

۷- و أضحیت لا ألتذّ طیب معیشتی‌کأنّ علیّ الطیبات حرام

۸- و لا البارد العذب الفرات اسیغه‌و لا ظلّ یهنینی الغداة طعام

۹- یقولون لی صبرا جمیلا و سلوةو ما لی الی الصبر الجمیل مرام

۱۰- فکیف اصطباری بعد آل محمّدو فی القلب منی لوعة و ضرام <ref>ادب الطف؛ ج ۱، ص ۱۶۹.</ref>

'''ترجمه:'''

۱- مصیبت خاندان پیامبر وجودم را به لرزه درآورد، و این مصیبت‌ها بسیار بزرگ و عظیم است.

۲- چشم‌های من در کنار فرات برای جسم‌های به خون غلتیده گریان شد. برای خاندان بزرگ پیامبر برگزیده.

۳- بزرگانی که بسیار پاک و منزه هستند، در کنار فرات (کشته شدند). که این بزرگان نزد ما دارای حرمت و کرامت هستند.

۴- چه زنان پاک و آزاده‌ای و چه یتیمانی که آواره شدند و چه بزرگوارانی که بر آنها شمشیر فرود آمد.

۵- بر خاندان رسول اللّه (ص) فرشتگانی درود فرستادند. فرشتگانی که خوش‌سیما و بزرگوارند.

۶- ای فاطمه (س)! فرزندان بزرگوار تو مرا متألّم کردند، و آن تألّم در وجود من شعله‌ور گشت و من فرد صادقی هستم.

۷- و روزگار خود را طوری سپری می‌کنم، که زندگی برای من لذّتی نداشته باشد، که گویا چیزهای گوارا و لذیذ بر من حرام است.

۸- و آب شیرین و گوارا مرا سیراب نمی‌کند و هیچ سایه و غذایی برای من گوارا نیست.

۹- به من می‌گویند که صبر جمیل و آسایش پیشه کن در حالی‌که هیچ راهی برای رسیدن به صبر جمیل وجود ندارد.

۱۰- چگونه صبر پیشه کنم بعد از این همه مصیبت که بر آل محمد(ص) وارد شد، در حالی که در دل من درد و رنج می‌باشد.

=== نمونه دو ===
۱- و زوج بضعته الزّهراء یکنفهادون الوری و أبو أبنائها النجب

۲- من کل مجتهد فی اللّه معتضدباللّه معتقد للّه محتسب

۳- هادین للرشد إن لیل الضلال دجاکانوا لطارقهم أهدی من الشهب

۴- لقّبت بالرفض لما أن منحتهم‌ودّی و أحسن ما أدعی به لقبی

۵- صلاة ذی العرش تتری کل آونةعلی ابن فاطمة الکشّاف للکرب

۶- و أبنیه من هالک بالسمّ محترم‌و من معفّر خدّ فی الثری ترب

۷- و العابد الزاهد السجّاد یتبعه‌و باقر العلم دانی غایة الطلب

۸- و جعفر و ابنه موسی و یتبعه البرّ الرضا و الجواد العابد الدئب

۹- و العسکریین و المهدی قائمهم‌ذو الأمر لابس أثواب الهدی القشب

۱۰- من یملأ الأرض عدلا بعد ما ملئت‌جورا و یقمع أهل الزیغ و الشغب 

۱۱- یا صاحب الکوثر الرقراق زاخرةذود النواصب عن سلساله الخصب

۱۲- حتی لقد و سمت کلما جباههم‌خواطری بمضاء الشعر و الخطب <ref> ادب الطف؛ ج ۱، ص ۱۷۸ و ۱۷۹.</ref>

'''ترجمه:'''

۱- علی (ع)! تو همسر پاره‌ی تن پیامبر و تنها نگهبان زهرا(س) و پدر فرزندان نجیب اویی!

۲- فرزندانی که در راه خدا پر جد و جهدند و از او یاری می‌جویند و به وی معتقدند و برای او کار می‌کنند.

۳- و چنان راهنمایانی هستند که اگر شب تاریک گمراهی، سایه بر سرها گسترد شبروان را بهتر از هر کوکب و شهابی، رهبری می‌کنند.

۴- از آن روز که مهر خود را به پای آنان ریختم، مرا رافضی خواندند و این لقب بهترین نام من است.

۵- در راه خدای ذو العرش، پیوسته و همیشه بر روان فرزندان غمگسار فاطمه باد!

۶- آن دو فرزند که یکی به سم کشنده مسموم شد و دیگری با گونه‌ی خاک‌آلود، در خاک آرمید.

۷- و پس از وی، عابد زاهد، امام سجاد(ع) است و آنگاه باقر العلمی که به غایت طلب نزدیک است.

۸- و جعفر صادق(ع) و فرزندش موسی(ع) و پس از آن امام نیکوکاری چون حضرت رضا(ع) و امام جواد(ع)، عابد و کوشا.

۹- و امام عسکری و مهدی که قائم آنان و صاحب امری است که تشریف نظیف و سپید هدایت بر تن دارد.

۱۰- و زمین را پس از آنکه از ستم پر شده باشد از عدل و داد پر می‌کند و گمراهان و بدکاران را برمی‌اندازد.

۱۲ و ۱۱- ای علی! من در راه عشق تو، گروهی از دشمنان بی‌باکت را با بیرون ریختن اندیشه و گفتار تدریجی خویش، کوبیدم تا اندیشه‌های من با شمشیر برّان شعر و سخن، داغ ننگ بر جبین آن‌ها زد.

=== نمونه سه ===
۱- آل النّبیّ محمّدأهل الفضایل و المناقب

۲- ألمرشدون من العمی‌و المنقذون من اللوازب

۳- ألصّادقون النّاطقون‌السّابقون إلی الرغائب

۴- فولاهم فرض من الرّحمن فی القرآن واجب

۵- و هم الصراط فمستقیم‌فوقه ناج و ناکب <ref> الغدیر؛ ج ۲، ص ۳۰۵.</ref>

'''ترجمه:'''

۱- دودمان محمّد نبی(ص)، اهل فضیلت و منقبت هستند.

۲- اینان روشنی‌بخش کوردلان و دستگیر درماندگانند.

۳- آنان راستگویان پیشگام در کارهای پسندیده می‌باشند.

۴- و ولای آنان از جانب خدای رحمان، در قرآن فرض و واجب گردیده است.

۵- ایشان صراط مستقیمند که گروهی از مردم در این راه رستگار و عده‌ای از راه آنان منحرف می‌شوند.

=== نمونه چهار ===
۱- یا سادتی یا بنی علیّ‌یا آل طه و آل صاد

۲- من ذا یوازیکم و أنتم‌خلایف اللّه فی البلاد

۳- انتم نجوم الهدی اللواتی‌یهدی بها اللّه کلّ هاد

۴- لو لا هداکم إذا ضللناو التبس الغیّ بالرّشاد

۵- لا زلت فی حبّکم اوالی‌عمری و فی بغضکم اعادی

۶- و ما تزوّدت غیر حبّی‌إیّاکم و هو خیر زاد <ref>الغدیر، ج۲، ص۱۷۳.</ref>

'''ترجمه:'''

۱- ای سروران من و ای فرزندان علی! ای آل طه و ای خاندان رسول خدا (ص)!

۲- کیست که با شما برابری کند؟ چه شما بندگان خدا در روی زمین هستید.

۳- شمایید آن ستارگان هدایتی که خداوند رهسپاران این راه را به شما رهبری می‌کند.

۴- اگر رهبری شما نبود، ما به ضلالت می‌افتادیم و گمراهی با هدایت مشتبه می‌شد.

۵- توشه‌ای جز مهر شما ندارم و آن بهترین زاد و ذخیره و پشتوانه‌ی من در پهنه‌ی حشر است.

۶- دوستی شما و بیزاری از بدگویانتان، اعتقاد من است.

==منابع==

*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=700738&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمد زاده، ج‌۱، ص:۶۷-۷۰.]

==پی‌نوشت==
<references />{{شاعران}}
[[رده:افراد]]
[[رده:شاعران]]
[[رده:شاعران عرب]]