در حال ویرایش ایثار

از بارزترین مفاهیم و درسهاى [[عاشورا]]، '''ایثار''' است. 

== معنا و مفهوم ==
ایثار یعنى فداکارى و دیگرى را بر خود مقدّم داشتن و جان و مال خود را فداى چیزى برتر از خویش کردن است.

== ایثار در کربلا ==
در [[کربلا]]، فدا کردن جان در راه دین، فدا کردن خود در راه [[حسین بن على (ع)|امام حسین(ع)]]، به خاطر حسین، تشنه جان دادن و...دیده مى‌شود. [[امام حسین (ع)]] جان خود را فداى دین مى‌کند، اصحاب او، تا زنده‌اند، نمى‌گذارند کسى از [[بنی‌هاشم|بنى هاشم]] به میدان رود، تا بنى هاشم زنده‌اند، آسیبى به حسین (ع) نمى‌رسد. [[شب عاشورا]] که امام، [[بیعت]] را از آنان بر مى‌دارد که جان خویش را نجات دهند، یکایک برخاسته، اعلام فداکارى مى‌کنند و مى‌گویند: زندگى پس از تو را نمى‌خواهیم و خود را فداى تو مى‌کنیم.<ref>''موسوعة کلمات الامام الحسین،ص 100.''</ref>
وقتى [[مسلم بن عوسجه]] بر زمین مى‌افتد، در آخرین لحظات به [[حبیب بن مظاهر]] وصیّت مى‌کند که تا زنده‌اى مبادا دست از یارى حسین بردارى، جانت را فداى او کن.<ref>''بحار الأنوار،ج 45،ص 20.''</ref> برخى از یاران امام حسین، هنگام نماز ظهر، جان خویش را سپر تیرهاى دشمن مى‌کنند و امام نماز مى‌خواند. [[عباس ابن علی(ع)|عباس (ع)]] با لب تشنه وارد [[فرات]] مى‌شود و چون مى‌خواهد آب بنوشد، یاد لبهاى تشنۀ حسین و اطفال افتاده، آب نمى‌نوشد و به خویش نهیب مى‌زند که آیا آب بنوشى، در حالى که حسین (ع) تشنه و در آستانۀ مرگ است؟ <ref>''همان،ص 41.''</ref>
{{شعر}}
{{ب|آب، شرمندۀ ایثار علمدار تو شد | که چرا تشنه از او اینهمه بى‌تاب گذشت<ref>نصر الله مردانى.</ref> }}
{{پایان شعر}}

[[حضرت زینب (س)|زینب (س)]]، براى نجات جان ''امام [[زین العابدین «ع»|سجاد (ع)]]''، خویش را به خیمۀ آتشگرفته مى‌زند. وقتى هم که در مجلس [[یزید]]، فرمان مى‌دهند که امام سجاد (ع) را بکشند، زینب جان خویش را سپر بلا قرار مى‌دهد و دهها صحنۀ دیگر که هر کدام زیباتر از دیگرى الفباى ایثار را به آزادگان مى‌آموزد. این که کسى حاضر باشد جان خویش را فداى جان دیگرى و فداى مکتب کند، نشانۀ ایمان والا به آخرت و بهشت و پاداش الهى است. امام حسین (ع) نیز در آغاز حرکت به کربلا، فرمود هر که آماده است جان خویش را در راه ما نثار و ایثار کند، با ما حرکت کند:

«من کان باذلا فینا مهجته...فلیرحل معنا...»<ref>''بحار الأنوار،ج 44،ص 366.''</ref>. همین فرهنگ بود که نوجوانى چون [[قاسم بن حسن (ع)|حضرت قاسم (ع)]] را وامى‌داشت که روز عاشورا خطاب به امام حسین (ع) بگوید:

«روحى لروحک الفداء و نفسى لنفسک الوقاء»<ref>''موسوعة کلمات الامام الحسین،ص 467.''</ref> جانم فداى جانت. در [[زیارت عاشورا]] نیز به صفت ایثار یاران حسین (ع) تصریح شده است:

«الّذین بذلوا مهجهم دون الحسین علیه السلام»<ref>''بحار الأنوار،ج 98،ص 293 و 296،مفاتیح الجنان،زیارت عاشورا.''</ref> آنان که از جان و خون خویش در راه حسین (ع) گذشتند. 
==منابع==

*''جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 65-66.''

==پی نوشت==

[[رده:مفاهیم]]
<references />