در حال ویرایش فواد کرمانى (بخش)

===مثنوی <ref>شمع جمع؛ مثنوی، ص ۴۵۰ تا ۴۵۲.</ref>===
{{شعر}}


{{ب| کربلا فردا شود آتشکده‌|مشتعل در اوست نار موقده }}

{{ب| از صلای سوختن بیگانگان‌|یک به یک رفتند جز پروانگان }}

{{ب| پر زنان برگرد شه جمع آمدند|جان فشان از بهر آن شمع آمدند }}

{{ب| فرقه‌ی از خلق و از خود رستگان‌|بر خدا و مظهرش دلبستگان }}

{{ب| جانشان سرمست از جام الست‌|خویشتن را داده از مستی ز دست }}

{{ب| خواست سلطان تا کند امدادشان‌|هم بداند حدّ استعدادشان }}

{{ب| پادشاه بی‌نیاز از روی ناز|بندگان را آزمایش کرد باز }}

{{ب| باز خاصان را دمش زد بر محک‌|تا پدید آید زر بی ریب و شکّ }}

{{ب| از شداید گفت وز بَلبالشان <ref>بلبل: اندوه و غم شدید.</ref> |تا کند بر آزمون غربالشان }}

{{ب| هرچه گفت آن قوم را از بَلبَله‌|می‌نرفتندی برون از غربله }}

{{ب| دید چون اصحاب خود را مستقیم‌|کز شهادتشان نه خوف است و نه بیم }}

{{ب| جمله بر جان باختن آمده‌اند|تن به قتل خویشتن در داده‌اند  }}

{{ب| چون ولیشان در ولا ثابت بدید|پرده از سرّ ولایت برکشید }}

{{ب| شمس ربّانی به اسماء و صفات‌|جلوه بر ذرّات کرد از غیب ذات }}

{{ب| ذرّه‌ها را گفت آن شمس منیر|که شما را ذات من باشد مجیر }}

{{ب| گر شما در ذات من فانی شوید|همچو من خود شمس ربّانی شوید }}

{{ب| بحر سبحانی ز غیب آمد به جوش‌|قطره‌ها را گفت با جوش و خروش }}

{{ب| کز منید ایجاد ای قطرات من‌|رجعتان باید به سوی ذات من }}

{{ب| در من آیید از طریق بی‌منی‌|تا ببخشم از فناتان ایمنی }}

{{ب| قطره چون خود را نه از خود مالک است‌|گر نیامیزد به دریا هالک است }}

{{ب| قطره در دریا نگردد تا فنا|کی کنندش در غنا مدح و ثنا }}

{{ب| من که شمسم روشن از خود نیستم‌|شرق از انوار سبحانی ستم }}

{{ب| تا نگشتم محو نور ذات او|می‌نشد در من ظهور ذات او }}

{{ب| تا شما هستید ای پروانگان‌|پیش این شمعید از بیگانگان }}

{{ب| هست آن پروانه با من آشنا|که شود در نار ذات من فنا }}

{{ب| سرّ خود آن شعله‌ی آتش پسند|گفت و در پروانگان آتش فکند }}

{{ب| شمع زان ناری که در خود برفروخت‌|با خود آن پروانگان را خوش بسوخت }}

{{ب| قصد آن شمع آمد از خود سوختن‌|سوختن پروانه را آموختن }}

{{ب| لیل عاشورا که از غوغا و شور|عاشقان را بود چون روز نشور }}

{{ب| تا سحر چون چشم بی‌خواب حسین‌|خواب رفت از چشم اصحاب حسین }}

{{ب| جمع بر اطراف آن شمع طراز|جمله چون پروانه در سوز و گداز }}

{{ب| عاشقان را آن شب از خود فصل بود|روزشان در مرگ روز وصل بود }}

{{ب| چون پدید آمد ز مشرق صبحدم‌|شاه عشق از خیمه بیرون زد قدم }}

{{ب| تافت از برج حرم خورشید وش‌|چون نجوم اصحاب محو از پرتوش }}

{{ب| دید ناگه آن شه خُلّت <ref>خُلّت: دوستی.</ref> نشان‌|کربلا را قلزمی آتش فشان }}

{{ب| گرد آتش یافت چون دودی سیاه‌|در تهاجم اهل دوزخ را سپاه }}

{{ب| چون نبودش غیر نور حق به دید|هم به دیدش نار نور آمد پدید }}

{{ب| یافت از حق آتشی افروخته‌|که آتش از حق غیر حق را سوخته }}

{{ب| و آتش از باطن همین کرد این ندا|من نیم آتش منم نور خدا }}

{{ب| چون در آتش سرّ حق دید آن خلیل‌|همچو موسی آمدش آتش دلیل }}

{{ب| تاخت در آتش سمند آتشین‌|بانگ زد «کانّی سبقت العالمین» }}

{{ب| بر حسین آن آتش آمد گُلِسْتان‌|وز گُلِسْتانش جهانی گُل‌ستان  }}

{{ب| زان نبیّش خواند مصباح هدی‌|که او سراپا سوخت از نار خدا }}

{{ب| کشته شد آن صاحب عزّ رفیع‌|تا شود ابنای آدم را شفیع }}

{{ب| بر شفاعت آن سراج عدل و داد|شیعیان را سوختن تعلیم داد }}

{{ب| وز پِیَش اصحاب در آتش شدند|و اندر آن آتش زر بی‌غش شدند }}

{{ب| جانشان را بس که از حق شوق بود|چون سمندرشان در آتش ذوق بود }}

{{ب| اندر آن دریای آتش بی‌ألَم‌|سوختند آن قوم عاشق بر عدم }}

{{ب| چون فنا گشتند در غیب وجود|سر برآوردند اینک از شهود }}

{{ب| آسمان‌ها مات از کردارشان‌|ماه و اختر محو از انوارشان }}

{{ب| اینک از اجسامشان هر قطره خون‌|روحشان رامست بحری از شوؤن }}

{{ب| تا قیامت آن شهیدان زنده‌اند|نامشان را پادشاهان بنده‌اند }}

{{ب| روحشان را با کمال هیمنت <ref>هیمنت: وقار، ابهت.</ref> |بر قلوب خلق باشد سلطنت }}

{{ب| در شکست خود چو حق را طالبند|زیر خنجر بر اعادی غالبند }}

{{ب| اولیا را نیست در کشتن شکست‌|حق شکست آن را که اینجا ورشکست }}

{{ب| زین سبب آن احد نیکو فنون‌|خواند «جُنْدُ اللّه» را از «غالِبُونَ» <ref> اشاره به آیه ۱۷۳سوره صافات، «وَ إِنَّ جُنْدَنا لَهُمُ الْغالِبُونَ». و همیشه سپاه ما غالبند.</ref> }}
{{پایان شعر}}