در حال ویرایش سید حمیدرضا برقعی (بخش)

===یا حبیب الباکین ===
{{شعر}}
{{ب| نوشتم اول خط بسمه‌ تعالی سر          |              بلند مرتبه پیکر بلند بالا سر }}
{{ب| فقط به [[تربت]] اعلات سجده خواهم کرد  |          که بنده تو نخواهد گذاشت هر جا سر }}
{{ب| قسم به معنی «لایمکن الفرار» از عشق    |       که پر شده است جهان از [[حسین]] سرتاسر }}
{{ب| نگاه کن به زمین! ما رأیت الا تن          |                        به آسمان بنگر! ما رأیت الا سر }}
{{ب| سری که گفت من از اشتیاق لبریزم         |             به سر سرای خداوند می‌روم با سر }}
{{ب| هر آنچه رنگ تعلق، مباد بر بدنم            |                 مباد جامه مبادا کفن مبادا سر }}
{{ب| همان سری که یحب الجمال محوش بود   |                  جمیل بود جمیلاً بدن جمیلاً سر }}
{{ب| سری که با خودش آورد بهترین‌ها را          |              که یک به یک همه بودند سروران را سر }}
{{ب|[[زهیر بن‌ قین| زهیر]] گفت حسینا! بخواه از ما جان            |                 [[حبیب بن مظاهر|حبیب]] گفت حبیبا! بگیر از ما سر }}
{{ب| سپس به معرکه عابس «اجننی» گویان          |            درید پیرهن از شوق و زد به صحرا سر }}
{{ب| بنازم [[ام وهب]] را به پاره تن گفت:               |                 برو به معرکه با سر ولی میا با سر }}
{{ب| خوشا به حال غلامش، به آرزوش رسید         |           گذاشت لحظه آخر به پای مولا سر }}
{{ب| در این قصیده ولی آنکه حسن مطلع شد       |         همان سری است که برده برای [[لیلا]] سر }}
{{ب| سری که احمد و محمود بود سر تا پا            |          همان سری که خداوند بود پا تا سر }}
{{ب| پسر به کوری چشمان فتنه کاری کرد             |       پر از علی شود آغوش دشت، سرتاسر }}
{{ب| امام غرق به خون بود و زیر لب می‌گفت:         |                به پیشگاه تو آورده‌ام خدایا سر }}
{{ب| میان خاک کلام خدا مقطعه شد                    |          میان خاک الف لام میم طاها سر }}
{{ب| حروف اطهر قرآن و نعل تازه اسب                   | چه خوب شد که نبوده است بر بدن‌ها سر }}
{{ب| تنش به معرکه سرگرم فضل و بخشش بود          |   به هر که هر چه دلش خواست داد، حتی سر }}
{{ب| نبرد تن به تن آفتاب و پیکر او                        |        ادامه داشت ادامه سه روز... اما سر  }}
{{ب| جدا شده است و سر از نیزه‌ها درآورده است         |         جدا شده است و نیافتاده است از پا سر }}
{{ب| صدای آیه کهف الرقیم می‌آید                           |    بخوان! بخوان و مرا زنده کن مسیحا سر }}
{{ب| بسوزد آن همه مسجد، بمیرد آن اسلام                |           که آفتاب درآورد از کلیسا سر }}
{{ب| چقدر زخم که با یک نسیم وا می‌شد                   |      نسیم آمد و بر نیزه شد شکوفا سر }}
{{ب| [[زینب (س)|عقیله]] غصه و درد و گلایه را به که گفت                 |    به چوب، چوبه محمل نه با زبان با سر }}
{{ب| دلم هوای حرم کرده است می‌دانی                       |         دلم هوای دو رکعت نماز بالا سر }}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
{{ب| با اشک‌هاش دفتر خود را نمور کرد           |               ذهنش ز [[روضه|روضه‌های]] مجسم عبور کرد    }}                    
{{ب| در خود تمام [[مرثیه|مرثیه‌ها]] را مرور کرد              |            شاعر بساط سینه زدن را که جور کرد          }}           
{{ب| احساس کرد از همه عالم جدا شده است      |           در بیت‌هاش مجلس ماتم به پا شده است      }}          
{{ب| در اوج روضه خوب دلش را که غم گرفت       |        وقتی که میز و دفتر و خودکار دم گرفت              }}   
{{ب| وقتش رسیده بود به دستش قلم گرفت         |         مثل همیشه رخصتی از [[محتشم کاشانی‌|محتشم]] گرفت }}
{{ب| باز این چه شورش است که در جان واژه‌هاست |          شاعر شکست خورده طوفان واژه‌هاست }}
{{ب| می‌رفت سوی روضه یک شاه کم سپاه            |          آیینه‌ای ز فرط [[عطش]] می‌کشید آه }}
{{ب| انبوه ابر نیزه و شمشیر بود و ماه                   |     شاعر رسیده بود به گودال قتلگاه }}
{{ب| فریاد زد که شعر مرا پر ستاره کن                    |   مادر بیا به حال حسینت نظاره کن  }}
{{ب| بی‌اختیار شد قلمش را رها گذاشت                 |   دستی ز غیب قافیه را [[کربلا]] گذاشت }}
{{ب| یک بیت بعد، واژه لب تشنه را گذاشت         |    تن را جدا گذاشت و سر را جدا گذاشت  }}
{{ب| حس کرد پا به پاش جهان گریه می‌کند          |          دارد غروب [[محمود فرشچیان|فرشچیان]] گریه می‌کند }}
{{ب| با این زبان چگونه بگویم چه‌ها کشید            |  بر روی خاک و خون بدنی را رها کشید }}
{{ب| او را چنان فنای خدا بی‌ریا کشید                  |     حتی براش جای کفن [[حصیر|بوریا]] کشید  }}
{{ب| در خون کشید قافیه‌ها را، حروف را                |   از بس که گریه کرد تمام [[الملهوف على قتلى الطفوف|لهوف]] را  }}
{{ب| اما در اوج روضه کم آورد و رنگ باخت            | بالا گرفت کار و سپس آسمان گداخت }}
{{ب| این بند را جدای همه روی نیزه ساخت            |  خورشید سر بریده غروبی نمی‌شناخت }}
{{ب| بر اوج نیزه گرم طلوعی دوباره بود                   |  او کهکشان روشن هفده ستاره بود  }}
{{ب| خون جای واژه بر لبش آورد و بعد از آن        |   پیشانی‌اش پر از عرق سرد و بعد از آن  }}
{{ب| خود را میان معرکه حس کرد و بعد از آن        |       شاعر برید و تاب نیاورد و بعد از آن }}
{{ب| در خلسه‌ای عمیق خودش بود و هیچ‌کس        |      شاعر کنار دفترش افتاد از نفس }}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
{{ب| هنوز شوق تو بارانی از غزل دارد           |              نسیم یک سبد آیینه در بغل دارد }}
{{ب| خوشا به حال خیالی که در حرم مانده     |           و هر چه خاطره دارد از آن محل دارد }}
{{ب| به یاد چایی شیرین کربلایی‌ها              |         لبم حلاوت «احلی من العسل» دارد }}
{{ب| چه ساختار قشنگی شکسته است خدا      |           درون قالب [[قبر شش گوشه|شش گوشه]] یک غزل دارد }} 
{{ب| بگو چه شد که من اینقدر دوستت دارم؟    |               بگو محبت ما ریشه در ازل دارد }}
{{ب| غلامتان به من آموخت در میانه خون        |            که روسیاهی ما نیز راه حل دارد }}
{{پایان شعر}}