در حال ویرایش کاظم رستمی (بخش)

==اشعار==
{{شعر}}
{{ب| او ضامن غیب است که می‏‌شورد امان را        |                            از ما و قلم نشنوی آواز عیان را }}
{{ب| در من، منِ بیچاره ز سودای تماشا              |                      در پرده بخوان هق هق کتمان فغان را }}
{{ب| گفتم که رضا در غم طوفان محرم                |                        فرمود حدیثی که بسوزد دل و جان را }}
{{ب| گفتی که به شرح سخن او بنشینم               |                گفتم که به اجمال بخوان این خلجان را }}
{{ب| او ضامن غیب است که می‌شورد امان را         |                         از ما و قلم نشنوی آواز عیان را }}
{{ب| در کرب و بلا صف زده شیطان تکبر                |                   تا بشکند آیینه ایمان جوان را }}
{{ب| من حکمت والی چه بدانم که پذیرفت            |                      با کشتی خون رهبری هر دو جهان را }}
{{ب| این شاه چرا جای سپاه و صف شمشیر             |                     با طفل رضیع آمده هیجای سنان را }}
{{ب| این کیست که در من دم این روضه گرفته است؟  |              این روضه مکشوف که می‌برّد امان را }}
{{ب| این حنجره زان بسمل مجروح نحیف است         |               کو روی دو دستان پدر خوانده اذان را }}
{{ب| شد خانه خراب این قلم آن لحظه که مولا           |             پیچید به کتمان عبایی شریان را }}
{{ب| این صیحه مبهوت غم‌انگیز رباب است               |    وقتی که به شیر آمده گهواره تکان را }}
{{ب| می‌گفت که طفلم همه یکجا به در آورد               |          از ناحیه حلق سه دندان کمان را }}
{{ب| مادر به دمی پیر شد آن لحظه که می‌دید              |         یک غنچه شکفته‌ست به نی خونِ دهان را }}
{{ب| از من منِ غم کشته به تفصیل چه خواهی؟            |            از پیچش مو بر سرِ نی جو جریان را }}
{{ب| وقتی که ز تل صیحه مقتل زد و آمد                     |     زینب به سرآشیبِ قفا اشک روان را... }}
{{ب| از خاکِ جنون زد رگِ خونین که اخی                     |              برگرد... الی که ببوسی شریان را }}
{{ب| این شعر مگر از سخنِ صخره بنا شد                      |         هر بیت به سَر می‌زند این‌گونه فغان را }}
{{ب| حیرت زده‌ام از گل داغی که به نی رفت                    |               من آهِ سکوتم تبِ اندوه خزان را }}
{{ب| چون بغض عقیله سخنم سخت و ثقیل است              |           در من تبِ دق مانده ز هیجا هیجان را }}
{{پایان شعر}}

{| style="margin: 0 auto; "
| class="b" |<span class="beyt"> عمر نگاه نوکرت گریه به استعاره‌ها                   </span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">        کنایه‌های [[روضه|روضه‌]]<nowiki/>ها اشاره‌ها اشاره‌ها </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> وای اگر به علقمه دیده ببیند آن‌همه                  </span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">     نقش به آب و خون زده دست جدا نگاره‌ها </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> وای اگر که چشم دل ببیند از ورای گل               </span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">    دو چشم خواب [[علی اصغر (ع)|اصغرت]] به نیزه‌ها ستاره‌ها </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> وای اگر نسیم غم پرده ز روضه افکند                  </span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">        زلف تو نوحه‌خوان شود ز نیزه‌ها مناره‌ها </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> وای بر این غزل اگر دم از شکوه سر زند                </span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">           پر از شکوفه‌ها نشان به ناله‌ها نقاره‌ها </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> وای اگر دیده شود ناحیه‌های حنجرت                   </span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">         سنگ به صیحه می‌زند ناله بر آن کناره‌ها </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> وای به شاعرت اگر حدّ نزند به خامه‌اش                  </span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">           شعر جسارت بکند بگوید از عماره‌ها </span>
|}
{{شعر}}
{{ب| اشک امان نمی دهد گریه بغض سنگ را                 |        گریه گرفته از دلم روی ریا و رنگ را }}
{{ب| می‌جهد از گدازه دل، آتشی از هبوط گل                   |   صخره دوباره می‌کشد گردن پالهنگ را }}
{{ب| سرخی خون مِی ببین، می‌چکد از عرق جبین          |  می‌زند از صفوف طف نغمه صور جنگ را }}
{{ب| علقمه خون به زخمه زد، ماه شکست و صیحه زد     |          پیر به شعله می‌کشد تمام رود گنگ را }}
{{ب| زخمه به خون خنجرش تار، ز نای حنجرش             |       می‌کشد و می‌شنود صوت حزین چنگ را }}
{{ب| چنگ خمیده شد قدش، آه ز سردی دمش              |        می‌چکد از دیده خون، شور دم شرنگ را }}
{{ب| لال شود غزل اگر دم بزند ز سلسله                        |  قصه سربسته بگو ناحیه خوان، خدنگ را }}
{{پایان شعر}}<br />

===آه نامه===
{{شعر}}
{{ب| وقتی هلال ماه، مرا آه می‌کِشد                   |           پیری به نام آه، مرا آه می‌کِشد }}
{{ب| تنهاترین خیال خدا پشت خواب آب                |       یوسف میان چاه، مرا آه می‌کِشد }}
{{ب| موسی ز کار پیر مغان خرده می‌گرفت              |           تأویل اشتباه، مرا آه می‌کِشد }}
{{ب| راهی که رفته بود سحر تا طلوع شب                |          گویا تمام راه، مرا آه می‌کِشد }}
{{ب| ماهی به سجده رفت ولی تیر شب به چشم         |         چشمان سجده‌گاه، مرا آه می‌کِشد }}
{{ب| کفتار شب و حنجر طفل سحر ...خدا!                  |      این طفل بی‌گناه، مرا آه می‌کِشد }}
{{ب| غوغای عصرِ ظهرِ شب و چشم خون من               |           تاوان یک نگاه، مرا آه می‌کِشد }}
{{ب| خورشید بر صلیب خون، پایمال شب                   |             در ذکر یا اله، مرا آه می‌کِشد }}
{{ب| آیینه‌ای نبود، خدا تکه تکه بود!                         |       گودال قتلگاه، مرا آه می‌کِشد }}
{{ب| پای حرامیان به حریم حرا رسید                    |     یک زن به خیمه‌گاه، مرا آه می‌کِشد }}
{{ب| تا کاروان آه، فلق از شفق گرفت                      |         خونش به هر پگاه، مرا آه می‌کِشد }}
{{ب| این نامه را به آه، نوشتم برای آه                      |       این غصه جانکاه مرا آه... می‌کُشد }}
{{پایان شعر}}