در حال ویرایش خواجوی کرمانی‌ (بخش)

===شعر ۱===
{{شعر}}
{{ب| آن دسته بند لاله‌ی بستان «هَلْ أَتی»|و آن قلعه‌گیر عرصه‌ی میدان لافتی }}

{{ب| کرار بی‌فرار و خداوند ذو الفقار|قتال عمرو و عنتر و داماد مصطفی }}

{{ب| شیر خدا و مخزن اسرار «لو کشف» <ref>اسرار لو کشف ... اشاره است به کلام امیرمومنان علی(ع) «لو کشف الغطاء ما ازددت یقینی» اگر پرده برداشته شود، چیزی بر یقین من افزوده نمی‌گردد.</ref> |جفت بتول و نقطه‌ی پرگار اجتبا }}

{{ب| سلطان تختگاه «سلونی» <ref>سلونی ...: اشاره است به گفتار علی(ع) که بارها می‌فرمود: «سلونی قبل ان تفقدونی» از من بپرسید پیش از آن که مرا از دست بدهید.».</ref> شه نجف‌|سبط خلیل صف شکن خیل اصفیا }}

{{ب| بیرون نهاده از ره کبر و ریا قدم‌|و آورده رخ به حضرت علیای کبریا }}

{{ب| پشت هدی و بازوی ایمان بدو قوی‌|مقصود دین و حاجت ایمان ازو روا }}

{{ب| بحر محیط را به دل و دست او قسم‌|عرش مجید را به سر کویش التجا }}

{{ب| چون او نشد پدید شهی در جهان علم‌|او کان علم بود و حسن آسمان علم }}

{{ب| شمعی که بود مقتبس از نور بوالحسن|نام مبارک و رخ میمون او حسن }}

{{ب| جانش به لب رسیده و تسبیح بر زبان‌|زهرش به جان رسیده و تریاک در دهن }}

{{ب| ز هراب داده تیغ اجل را ز خون دل‌|وانگه به زهر خنده فدا کرده جان و تن }}

{{ب| در کام او چو زهر هلاهل شود نفس‌|هر کو ز زهر خورده‌ی زهرا کند سخن }}

{{ب| شاهی که زیر سایه‌ی عرشش زدند تخت‌|مرغی که شد ورای نهم طارمش چمن }}

{{ب| نور دل بتول و جگر گوشه‌ی رسول‌|خورشید برج دین و دُر درج بو الحسن }}

{{ب| با زخم‌های خنجر الماس در جگر|آورده رخ به حضرت بیچون ذوالمنن }}

{{ب| هر چند کز حجاز چو او شعبه‌یی نخاست‌|آن دور بی‌نوای حسینی نگشت راست }}

{{ب| آن گوشوار عرش که گردون جوهری|با دامنی پر از گهرش بود مشتری }}

{{ب| درویش مُلک بخش و جهاندار خرقه‌پوش‌|خسرو نشان صوفی و سلطان حیدری }}

{{ب| در صورتش معین و در سیرتش مبین‌|انوار ایزدی و صفات پیمبری }}

{{ب| در بحر شرع لؤلؤی شهوار و همچو بحر|در خویش غرقه گشته ز پاکیزه گوهری  }}

{{ب| اقرار کرده حر یزیدش به بندگی‌|خط باز داده روح امینش به چاکری }}

{{ب| لب خشک و دیده تر شده از تشنگی هلاک‌|وآنگه طفیل خاک درش خشکی و تری }}

{{ب| از کربلا بدو همه کرب و بلا رسید|آری همین نتیجه دهد ملک پروری }}

{{ب| گلگون هنوز چنگ پلنگان کوهسار|از خون حمزه شاه شهیدان روزگار }}

{{ب| یک شمه از حدیقه‌ی رضوان به ما فرست|درد گناه خسته دلان را دوا فرست }}

{{ب| بیمار معصیت شده‌ایم ای حکیم حی|ما را ز گنج خانه‌ی غفران شفا فرست }}

{{ب| من ناشتا و مطبخ لطفت پر از ابا <ref>ابا- با: آش.</ref>| آخر نواله‌ای به من ناشتا فرست }}

{{ب| یکره نوازشی کن و بر دست باد صبح‌|بوی تفضلی به من بینوا فرست }}

{{ب| از چین زلف شاهد رحمت شمامه‌ای‌|سوی منِ هوائی راه خطا فرست }}

{{ب| خواجو که کمترینه گدایی ز کوی توست‌|نُزلی بدو ز بارگه کبریا فرست }}

{{ب| ما مشتهی و خوان عطای تو بی‌حساب‌|سر جوش مطبخ کرم آخر به ما فرست }}

{{ب| بیرون ز رحمت تو نداریم دستگیر|از پا فتاده‌ایم به فضلت که دست‌گیر <ref> دیوان خواجوی کرمانی؛ ص ۱۳۵-۱۳۹.</ref> }}

{{ب| شیری که قاف شد ز سر تیغ او چو کاف|عنقا <ref>عنقا: سیمرغ.</ref> ز باز رایت او مختفی بقاف }}

{{ب| جیپور <ref> جیپور: پادشاه هندوستان.</ref> را به خنجر هندی بریده گوش‌|فغفور <ref>فعفور: لقب شاهان چین.</ref> را چو نافه‌ی چینی دریده ناف }}

{{ب| در حضرتش حکایت شاهان چین خطا|در معرضش حدیث ملوک عجم گزاف }}

{{ب| با اصطناع <ref> اصطناع: نیکویی کردن- انتخاب کردن.</ref> او سخن ابر جمله باد|با ارتفاع او سخن چرخ جمله لاف }}

{{ب| که با نهنگ در لجج <ref> لجج: جمع لجد: امواج.</ref> بحر در جدال‌|گه با پلنگ بر قلل کوه در مصاف }}

{{ب| بر رکن موقف کرمش چون در سجود|بر گرد کعبه حرمش عرش در طواف }}

{{ب| بهرام و مشتری نظر آفتاب تیغ‌|جمشید نره دیو شکار سپه شکاف }}

{{ب| کسری نشان هاشمی و خضر چم نشین‌|او آفتاب ملت و عباس بدر دین }}

{{ب| در قیامت کآفرینش خیمه بر محشر زنند|سکه دولت به نام آل پیغمبر زنند }}

{{ب| تشنگان وادی ایمان چو در کوثر رسند|از شعف دست طلب در دامن حیدر زنند }}

{{ب| شهسواران در رکاب راکب دلدل روند|خاکیان لاف از هوای صاحب قنبر زنند  }}

{{ب| هرکه او چون حلقه نبود بر در حیدر مقیم‌|رهروان راه دین چون حلقه‌اش بر در زنند }}

{{ب| مؤمنان حیدری را میرسد کز بهر دین‌|حلقه‌ی ناموس حیدر بر در خیبر زنند }}

{{ب| ره به منزل برد هرکو مذهب حیدر گرفت‌|آب حیوان یافت آن کو خضر را رهبر گرفت  }}

{{پایان شعر}}