در حال ویرایش یزید بن ‌زیاد بن‌ مهاصر کندی‌ (بخش)

==نقش در واقعه کربلا==
کلام طبری و سید محسن امین درباره او آشفته و دوگانه است. 

یک‌بار می‌گویند: او بعد از آنکه سپاه اموی سخنان امام حسین (ع) را نپذیرفتند و رد کردند، به سوی امام حسین (ع) گرایش پیدا کرد و از سپاه‌ [[عمر بن سعد|عمر بن‌ سعد]] جدا شده‌ و به‌ یاری‌ امام‌ حسین (ع) شتافت‌ و در حالی‌ که‌ چنین رجز می‌خواند در برابر امام‌ حسین (ع) رو به‌ سوی‌ دشمن‌ تیراندازی‌ کرد: <ref>ر.ک : تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمد بن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ ﻫ ق / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ م.، ج۵، ص۴۰۸، ۴۴۵-۴۴۶؛ اعیان الشیعه، امین، سید محسن، چاپ حسن امین، بیروت: ۱۴۰۳ ﻫ ق.، ج۴، ص۱۰۰، ۱۱۵-۱۱۶.</ref>{{شعر}}
{{م| اَنَا یزیدٌ وَ اَبی‌ مُهاصِرٌ }}

{{م| یا رَب‌ِّ اِنی‌ّ لِلْحُسَین‌ِ ناصِرٌ }}

{{م| اَشْجَع‌ُ مِن‌ْ لَیث‌ٍ بِغیل‌ٍ خادِرٌ }}

{{م| وَ لابْن‌ِ سَعدٍ تارِک‌ٌ وَ هاجِرُ }}
{{پایان شعر}}

من‌ یزیدم‌ و پدرم‌ مهاصر است. من از شیر ژیان‌ شجاع‌ترم‌. خداوندا من‌ یاور حسین‌ هستم‌ و از ابن‌ سعد جدا شده و او را ترک کرده‌ام.

یزید بن‌ مهاصر پیش‌ روی‌ امام‌ حسین (ع)، صد تیر به‌ سوی‌ دشمن‌ افکند که‌ تنها پنج‌ تیر بر زمین‌ افتاد. امام‌ حسین (ع) دست ‌به‌ دعا برداشتند: «اَللّهُم‌َ سَدَّد رَمَیتَه‌ُ وَاجْعَل‌ْ ثَوابَه‌ُ الْجَنَّة <ref>ارشاد القلوب، دیلمی، ابوم محمد حسن بن ابی الحسن، تهران: مرکز نشر کتاب، ۱۳۷۵ ﻫ ق.، ج۲، ص۴۵۴، الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، عزّالدین علی بن احمد بن ابی الکرم، تحقیق مکتبة اتراث، بیروت: ۱۳۸۵- ۱۳۸۶ ه ق.، ج۲، ص۵۶۹. </ref> خدایا تیرش‌ را به‌ هدف‌ برسان‌ و پاداش‌ او را بهشت ‌قرار ده!‌» سرانجام‌ پس‌ از به‌ هلاکت‌ رساندن‌ پنج‌ تن‌ از مزدوران‌ پسر سعد، خود نیز به‌ شهادت‌ رسید. <ref>انساب الاشراف، بلاذری، احمد بن یحیی، احمد بن محمد، چاپ محمود فردوس العظم، دمشق: ۱۹۹۶– ۲۰۰۰ م.، ج۳، ص۱۹۸.</ref> 

دیگر بار گوید: او پیش از ملاقات و برخورد حُرّ با امام حسین (ع)، از کوفه به سوی اردوی امام حسین (ع) حرکت کرد <ref>ر.ک : تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمد بن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ ﻫ ق / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ م.، ج۵، ص۴۰۸، ۴۴۵-۴۴۶؛ اعیان الشیعه، امین، سید محسن، چاپ حسن امین، بیروت: ۱۴۰۳ ﻫ ق.، ج۴، ص۱۰۰، ۱۱۵-۱۱۶.</ref> و در کربلا زمانی که [[مالک بن نسیر کندی|مالک بن نسر کندی]] نامه [[عبید الله بن زیاد|ابن زیاد]] را به حُرّ داد و او نامه‌ را خواند، حُرّ به‌ امام‌ حسین (ع) عرض‌ کرد: «این‌ نامه‌ پسر زیاد است‌ و دستور داده‌ تا کار را بر شما دشوار سازم‌!» یزید بن‌ مهاجر کندی‌ که‌ از ملتزمین‌ رکاب‌ امام‌ حسین (ع) بود، پیک‌ ابن‌ زیاد را شناخت‌ و به‌ او گفت‌: «مادرت‌ به‌ عزایت‌ بنشیند. این‌ چه‌ نامه‌ای‌ است‌ که‌ تو آوردی‌؟» وی‌ گفت‌: «از پیشوای‌ خود فرمان‌ برده‌ام‌ و بر [[بیعت]] ‌خویش‌ پایدار مانده‌ام‌.» 

پسر مهاجر به‌ او گفت‌: «اشتباه‌ کردی، بلکه‌ با این‌ عملت‌ معصیت‌ خدا نمودی‌ و از پیشوایت‌ در راه‌ نابودی‌ خودت‌ فرمان‌ برده‌ای‌، ننگ‌ برای‌ خود آفریده‌ای‌ و آتش‌ دوزخ‌ را خریداری‌ نموده‌ای‌، <ref>تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمد بن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ ﻫ ق / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ م.، ج۵، ص۴۰۸؛ الاخبار الطول، دینوری، ابو حنیفه احمد بن داود، چاپ عبدالمنعم عامر، قاهره : ۱۹۶۰ م.، ص۲۹۹.</ref> پیشوای‌ تو چه‌ پیشوای‌ پلیدی‌ است‌. او از زمره‌ همان‌ پیشوایان‌ به‌ سوی‌ دوزخ‌ است‌ که‌ خداوند در قرآن‌ می‌فرماید: وَجَعَلْنا هُم‌ اَئِمَّة‌ً یدعوُن‌َ اِلَی‌ النّارِ وَ یوم‌َ القِیامَة‌ِ لا ینْصَروُن‌َ <ref>قرآن مجید، سوره قصص، آیه۴۱. </ref> و ما آن‌ قوم‌ را پیشوایان‌ ضلالت‌ و دعوت‌ به ‌دوزخ‌ قرار دادیم‌ و روز قیامت‌ هیچ‌ کس‌ آنان را نجات‌ از عذاب‌ دوزخ‌ نخواهد داد.»

اما به نظر می‌آید قول اول صحیح است. <ref>برای تفصیل بیشتر ر.ک : انساب الاشراف، بلاذری، احمد بن یحیی، احمد بن محمد، چاپ محمود فردوس العظم، دمشق: ۱۹۹۶ – ۲۰۰۰ م.، ج۳، ص۱۹۸؛ تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمد بن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ ﻫ ق / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ م.، ج۵، ص۴۰۸، ۴۴۵-۴۴۶؛ امالی، صدوق (ابن بابویه)، ابوجعفر محمد بن علی، مؤسسه الاعلمی للمطبوعات، بیروت: ۱۹۹۰ م. صدوق، ص۱۳۷؛ اعیان الشیعه، امین، سید محسن، چاپ حسن امین، بیروت: ۱۴۰۳ ﻫ ق.، ج۴، ص۱۰۰، ۱۱۵-۱۱۶.</ref>

در [[زیارت ناحیه مقدسه]] با نام ابن مظاهر به او سلام داده شده است: «السَّلامُ عَلَی یزیدَ بنِ زِیادِ بنِ مُظاهِرٍ الکِنِدی»