در حال ویرایش مناقب خوانی (بخش)

== تاریخچه ==
آیین مناقب خوانی در عهد سامانیان ظهور کرد و در دوره غزنویان و سلجوقیان با وجود مخالفت‌های حکام وقت فراگیر شد. اوج شکوفایی این آیین در دوره آل بویه بوده‌است. در دوره حاکمیت مغولان و تیموریان نیز مناقب خوانی رواج داشت اما با روی کار آمدن صفویان و به موازات رونق یافتن [[روضه خوانی]] به تدریج این آیین رو به افول نهاد تا دوره معاصر که در حال اضمحلال است. 

قدیمی ترین سند موجود در باب مناقب خوانی گزارش عبدالجلیل رازی قزوینی در کتاب «نقض» است. وی ضمن اشاره به قدمت منقبت خوانی از رونق این آیین در دوره معاصر خود در مناطق ری، قزوین، قم، کاشان، ساوه، نیشابور، سبزوار، گرگان و مازندران سخن گفته است. [[واعظ کاشفی]] هم در فتوت نامه سلطانی از مناقب خوانان نام برده  و در دو قرن پس از او نیز در ابومسلم نامه قصایدی برای اجرا توسط مناقب خوانان مکتوب شده است. 

از مشهور ترین مناقب سرایان [[کسایی مروزی‌|کسایی مروزی]]، [[قوامی رازی‌|قوامی رازی]]، [[سنایی غزنوی‌|سنایی غزنوی]]، حسن کاشی، [[محتشم کاشانی‌|محتشم کاشانی]]، کمال بن غیاث شیرازی، [[همای شیرازی]] و [[قاآنی‌|قاآنی]] هستند. از مناقب خوانان ابن حسام خوسفی، حسن سلیم، سید کاظم (بلبل کابلی) را می‌توان نام برد. محمد علی رجبی کیاسری (در ساری)، براتعلی زابلستانی (در بهشهر)، سید مصطفی سعیدی (در بروجرد)، ابوالقاسم دانش پژوه (در کاشمر) نیز در زمره مناقب خوانان معاصرند.