در حال ویرایش قوامی رازی‌ (بخش)

===رثای سیّد الشّهدا (ع)===
{{شعر}}
{{ب| روز دهم ز ماه [[محرم]] به [[کربلا]]|ظلمی صریح رفت بر اولاد مصطفی(ص) }}

{{ب| هرگز مباد روز چو عاشور در جهان‌|کان روز بود قتل شهیدان به کربلا }}

{{ب| آن تشنگان آل محمد اسیروار|بر دشت کربلا به بلا گشته مبتلا  }}

{{ب| اطفال و عورتان پیغمبر برهنه تن‌|از پرده‌ی رضا همه افتاده بر قضا }}

{{ب| فرزند مصطفی و جگر گوشه‌ی رسول‌|سر بر سر سنان و بدن بر سر ملا <ref>در ملا- ملاء: آشکار، در میان مردم.</ref> }}

{{ب| عریان بمانده پردگیان سرای وحی‌|مقتول گشته شاه سرا پرده‌ی عبا }}

{{ب| قتل حسین و بردگی اهل بیت او|هست اعتبار و موعظه‌ی ما و غیر ما }}

{{ب| دل در جهان مبند کزو جان نبرده‌اند|پرورده‌ی پیمبر و فرزند پادشا }}

{{ب| هر گه که یادم آید از آن سیّد شهید|عیشم شود منغّص و عمرم شود هبا <ref> هبا- هباء: گرد و غبار.</ref> }}

{{ب| ای بس بلا و رنج که بر جان او رسید|از جور و ظلم امّت بی‌رحم و بی‌حیا }}

{{ب| در آرزوی آب چنویی بداد جان‌|لعنت برین جهان به نفرین بی‌وفا }}

{{ب| آن روزها که بود در آن شوم جایگاه‌|مانده چو مرغ در قفس از خوف بی‌رجا }}

{{ب| با هر کسی همی به تلطّف حدیث کرد|آن سیّد کریم نکو خُلق خوش لقا }}

{{ب| تا آن شبی که روز دگر بود قتل او|میدادشان نوید و همی گفتشان ثنا }}

{{ب| گویند کاین قدر شب عاشور گفته بود|آمد شب وداع چو تاریک شد هوا }}

{{ب| روز دگر چنان که شنیدی مصاف کرد|حاضر شده ز پیش و پس اعدا و اولیا }}

{{ب| بر تن زره کشیده و بر دل گره زده‌|رویش ز غبن تافته، پشتش ز غم دو تا }}

{{ب| از آسمان دولت او ماه گشته گم‌|و ز آفتاب صورت او گم گشته ضیا }}

{{ب| در بوستان چهره و شاخ زبان او|از گل برفته رنگ و ز بلبل شده نوا }}

{{ب| خونش چکیده از سر شمشیر بر زمین‌|یاقوت در فشانده ز مینا به کهربا }}

{{ب| از بهر شربتی به بَر لشکر یزید|بر «من یزید» <ref>من یزید: مزایده- حراج.</ref> داشته جان گران‌بها }}

{{ب| لب خشک از آتش دل و رخ ز آب دیده‌تر|دل با خدای برده و تن داده در قضا }}

{{ب| بگرفته روی آب، سپاه یزید شوم‌|بی‌آب چشم و سینه پر از آتش هوا }}

{{ب| از نیزه‌ها چو بیشه شده حربگاهشان‌|ایشان در او خروشان چون شیر و اژدها }}

{{ب| بر آهوان خوب، مسلّط سگان زشت‌|بر عدل، ظلم چیره شده بر بقا، فنا }}

{{ب| اینان در آب تشنه و ایشان به خونشان‌|از مهر سیر گشته و ز کینه ناشتا }}

{{ب| بر قهر خاندان نبوّت کشیده تیغ‌|تا چون کنندشان به جفا سر ز تن جدا }}

{{ب| آهخته تیغ بر پسر شیر کردگار|آن یاغیانِ باقیِ شمشیرِ مرتضی }}

{{ب| ایشان قوی ز آلت و ساز و سلاح و اسب‌|و اینان ضعیف و تشنه و بی‌برگ و بی‌نوا }}

{{ب| میرو امام شرع، حسین علی (ع) که بود|خورشید آسمان هُدی، شاه اوصیا }}

{{ب| از چپ و راست حمله همی کرد چون پدر|تا بود در تنش نفسیّ و رگی به جا }}

{{ب| خویش و تبار او شده از پیش او شهید|فرد و وحید مانده در آن موضع بلا  }}

{{ب| افتاده غلغل ملکوت اندر آسمان‌|برداشته حجاب افق امر کبریا }}

{{ب| بر خلد منقطع شده انفاس حور عین‌|بر عرش مضطرب شده ارواح انبیا }}

{{ب| خورشید و ماه تیره و تاریک بر فلک‌|آرامش زمین شده چون جنبش هوا }}

{{ب| زهرا و مصطفی و علی سوخته ز درد|ماتم سرای ساخته بر سدره منتها }}

{{ب| در پیش مصطفی شده زهرای تنگدل‌|گریان که چیست درد حسین مرا دوا؟ }}

{{ب| تا کی ز امّت تو به ما رنجها رسد|دانم که پدر ندهی تو بدین رضا }}

{{ب| فرزند من که هست تو را آشنای جان‌|در خون همی کند به مصاف اندر، آشنا <ref> آشنا: شنا.</ref> }}

{{ب| از تشنگی روانش بی‌صبر و بی‌شکیب‌|گرمای کربلا شده بی‌حّد و منتها }}

{{ب| او در میان آن همه تیغ و سنان و تیر|دانی همی که جان و جگر خون شود مرا }}

{{ب| زنده نمانده هیچکس از دوستان او|در دست دشمنانش چرا کرده‌ای رها؟ }}

{{ب| یک ره بنال پیش خداوند دادگر|تا از شفاعت تو کند حاجتم روا }}

{{ب| گفتا رسول: باش که جان شریف او|زان قتلگاه زود خرامد بَرِ شما }}

{{ب| ایشان درین، که کرد حسین علی سلام‌|جدّش جواب داد و پدر گفت مرحبا }}

{{ب| زهرا ز جای جست و به رویش در اوفتاد|گفت: ای عزیز ما، تو کجایی و ما کجا؟ }}

{{ب| چون رستی از مصاف و چه کردند با تو قوم؟|مادر در انتظار تو، دیر آمدی چرا؟ }}

{{ب| کار چو تو بزرگ نه کاری بود حقیر|قتل چو تو شهید، نه قتلی بود خطا }}

{{ب| فرزند آن کسی که ز ایزد برای اوست‌|در باغ وحی، جلوه‌ی طاووس «هَلْ أَتی» <ref>هل اتی: منظور سوره‌ی دهر می‌باشد، این سوره به عقیده‌ی اکثر مفسران در شأن امیر المؤمنین علی(ع) و همسر و فرزندان او فرود آمده است.</ref> }}

{{ب| در خانه‌ی نبوّت و عصمت برای تو|سادات را جمال شد، اسلام را بها }}

{{ب| شاه امام نسل پیغمبر نسب تویی‌|کشته به تیغ قهر ترا لشکر جفا }}

{{ب| آب فرات بر تو ببستند ناکسان‌|آمیختند خون تو با خاک کربلا }}

{{ب| بر جان تو گشاده کمین، دشمنان کین‌|با تو نمانده هیچ کس از دوست و آشنا }}

{{ب| نه هیچ مهربان که تولّا کند به تو|نه هیچ سنگدل که محابا کند تو را }}

{{ب| سینه دریده، حلق بریده، فکنده دست‌|غلتان به خون و خاک، سر از تن شده جدا }}

{{ب| بر سینه‌ی عزیز تو بر اسب تاخته‌|ای هم چو مصطفی ز همه عالم اصطفا }}

{{ب| اندام تو چگونه بود زیر نعل اسب‌|کز روی لعل تو نزدی گرد گل صبا؟ }}

{{ب| رخت و بنه به غارت و فرزند و زن اسیر|در دست آن جماعت پر زرق بی‌حیا }}

{{ب| اولاد و آل تو متحیّر شده ز بیم‌|وز آه سردشان متغیّر شده هوا <ref> دیوان قوامی رازی؛ ص ۱۲۵.</ref> }}
{{پایان شعر}}