در حال ویرایش فردوسی (بخش)

===نعت رسول الله(ص) و آل مطهر او(ع)===
{{شعر}}
{{ب| به گفتار پیغمبرت راه جوی|دل از تیره‌گیها بدین آب شوی }}

{{ب| چه گفت آن خداوند تنزیل و وحی|خداوند امر و خداوند نهی }}

{{ب| که من شهر علمم، علیم در است|درست این سخن قول پیغمبر است }}

{{ب| گواهی دهم کاین سخن راز اوست|تو گویی دو گوشم بر آواز اوست }}

{{ب| منم بنده‌ی آل بیت نبی «ص»|ستاینده‌ی خاک پای وصی }}

{{ب| حکیم، این جهان را چو دریا نهاد|برانگیخته موج از او تند باد }}

{{ب| دو هفتاد کشتی در او ساخته|همه بادبان‌ها برانداخته }}

{{ب| یکی پهن کشتی بسان عروس|بیاراسته همچو چشم خروس }}

{{ب| محمّد در او اندرون با علی|همه اهل بیت نبی و ولی }}

{{ب| خردمند کز دور دریا بدید|کرانه نه پیدا و بن ناپدید }}

{{ب| بدانست اگر موج خواهد زدن|کس از غرقه بیرون نخواهد شدن }}

{{ب| به دل گفت اگر با نبیّ و وصی|شوم غرقه، دارم دو یار وفی }}

{{ب| همانا که باشد مرا دستگیر|خداوند تاج و لواو سریر }}

{{ب| اگر چشم داری به دیگر سرای|به نزد نبیّ و وصی گیر جای }}

{{ب| گرت زین بد آید گناه من است|چنین است و این رسم و راه منست }}

{{ب| بدین زادم و هم بدین بگذرم|چنان دان که خاک پی حیدرم }}

{{ب| ابا دیگران مر مرا کار نیست|جز این مر مرا هیچ گفتار نیست }}

{{ب| دلت گر به راه خطا مایل است|ترا دشمن اند در جهان همدل است }}

{{ب| هر آن کس که در دلش بغض علیست|از او خوارتر در جهان زار کیست }}

{{ب| نباشد مگر بی‌پدر دشمنش|که یزدان به آتش بسوزد تنش }}

{{ب| نگر تا نداری به بازی جهان|نه برگردی از نیک پی همرهان }}

{{ب| از این در سخن چند رانم همی|همانا کرانش ندام همی<ref> مجالس المؤمنین؛ ج ۲، ص۵۹۳ به نقل از شاهنامه.</ref>}}

{{پایان شعر}}