در حال ویرایش صائب تبریزی‌ (بخش)

==اشعار==

===شعر ۱===
{{شعر}}
{{ب| مظهر انوار ربّانی، [[حسین بن على (ع)|حسین بن علی]]ست‌|آن که خاک آستانش دردمندان را شفاست }}

{{ب| ابر رحمت، سایبان قبّه‌ی پر نور او|[[روضه|روضه‌]]اش را از پر و بال ملایک بوریاست }}

{{ب| دست خالی برنمی‌گردد دعا از روضه‌اش‌|سایلان را آستانش کعبه‌ی حاجت رواست }}

{{ب| با لب خشک از جهان تا رفت آن سلطان دین‌|آب را خاک مذلّت در دهان زین ماجراست }}

{{ب| زین مصیبت می‌کند خون گریه چرخ سنگدل‌|این شفق نبود که صبح و شام، ظاهر برسماست }}

{{ب| در ره دین هر که جان خویش را سازد فدا|در گلوی تشنه‌ی او آب تیغ، آب بقاست  }}

{{ب| نیست یک دل کز وقوع این مصیبت داغ نیست‌|گریه، فرض عین هفتاد و دو ملت زین عزاست }}

{{ب| بهر زوّارش که می‌آیند با چندین امید|هر کف خاک از زمین کربلا دست دعاست }}

{{ب| چند روزی بود اگر مهر سلیمان معتبر|تا قیامت سجده‌گاه خلق، مهر کربلاست }}

{{ب| زایران را چون نسازد پاک از گرد گناه‌|شهپر روح الامین، جاروب این جنّت سراست }}

{{ب| تکیه گاهش بود از دوش رسول هاشمی‌|آن سری کز تیغ بیداد یزید از تن جداست }}

{{ب| آن که می‌شد پیکرش از بوی گل، نیلوفری‌|چاک چاک امروز مانند گل از تیغ جفاست }}

{{ب| آن که بود آرامگاهش، از کنار مصطفی‌|پیکر سیمین او افتاده زیر دست و پاست }}

{{ب| چرخ از انجم در عزایش دامن پر اشک شد|تا به دامان جزا، گر ابر خون گرید رواست }}

{{ب| مدحش از ما عاجزان، «صائب» بود ترک ادب‌|آن که ممدوح خدا و مصطفا و مرتضاست <ref> دیوان صائب تبریزی.</ref> }} 
{{پایان شعر}}

===شعر ۲===
{{شعر}}
{{ب| چون آسمان کند کمر کینه استوار|کشتیّ نوح بشکند از موجه‌ی بحار }}

{{ب| لعل حسین را کند از مهر خشک لب‌|تیغ یزید را کند از کینه آبدار }}

{{ب| در چاه، سرنگون فکند ماه مصر را|یعقوب را سفید کند، چشمِ انتظار }}

{{ب| چون برگ کاه، در نظر عقل، شد سبک‌|هرکس که پشت داد به دیوار روزگار }}

{{ب| خون شفق، ز پنجه‌ی خورشید می‌چکد|از بس گلوی تشنه لبان را دهد فشار }}

{{ب| پور ابو تراب، جگر گوشه‌ی رسول‌|طفلی که بود گیسوی پیغمبرش مهار }}

{{ب| روزی که پا به دایره‌ی کربلا نهاد|بشنو چه‌ها کشید، ز چرخ ستم شعار }}

{{ب| از زخم تیره بر بدن نازنین او|صد روزن از بهشت برین گشت آشکار }}

{{ب| لعل لبی که بوسه گه جبرئیل بود|بی‌آب شد ز سنگدلیهای روزگار }}

{{ب| رنگین ز خون شده‌ست ز بی‌رویی سپهر|رویی که می‌گذاشت بر او، مصطفی، عذار }}

{{ب| طفلی که ناقة اللّه او بود مصطفی‌|خصم سیاه دل، شده بر سینه‌اش سوار }}

{{ب| عیسا، در آسمان چهارم گرفت گوش‌|پیچید بس که نوحه در این نیلگون حصار }}

{{ب| نتوان سپهر را به سر انگشت برگرفت‌|چون نیزه برگرفت سر آن بزرگوار؟ }}

{{ب| در ماتم تو چرخ به سر کاه ریخته‌ست‌|این نیست کهکشان که ز گردون شد آشکار }}

{{ب| از بس که طایران هوا خون گریستند|از ماتم تو روی زمین گشت لاله‌زار }}

{{ب| خضر و مسیح را به نفس زنده می‌کنند|آنها که در رکاب تو کردند جان نثار }}

{{ب| بگری، که اشک ماتمیان حسین را|عرش التماس می‌کند از بهر گوشوار }}

{{ب| چون خاک کربلا نشود سجده‌گاه عرش؟!|خون حسین ریخت بر آن خاک مشکبار }}

{{ب| «صائب» از این نوای جگرسوز لب ببند|کز استماع آن جگر سنگ شد فگار <ref>تجلی عشق در حماسه عاشورا؛ ص ۱۴۴ و ۱۴۵.</ref> }}
{{پایان شعر}}