در حال ویرایش انسیه سادات‌ هاشمی (بخش)

===برای زینب (س)===
{{شعر}}
{{ب| دیدم که ناگهان نفس آسمان گرفت          |         یکباره شد کبود و کران تا کران گرفت }}
{{ب| دیدم دهان گشوده و فریاد می‏کشد           |             با خود مرا به سلسله باد می‌کشد }}
{{ب| طوفان به هر اشاره مرا پرت می‏کند             |             پا می‌شوم دوباره مرا پرت می‌کند }}
{{ب| تا ناگهان درخت بزرگی میان باد                |                آغوش شد به این تن لرزان پناه داد }}
{{ب| چشمان سرخ باد رهایم نکرده است            |            دارد سوی درخت می‌آید تبر به دست  }}
{{ب| با زوزه‌ها برید امان درخت را                     |              بیرون کشید ریشه جان درخت را  }}
{{ب| از هول باد لرزه‌ای افتاد بر تنم                     |              دیدم گرفته است به یک شاخه دامنم }}
{{ب| آویختم به شاخه ولی باد سر رسید                |             در من وزید و نعره‌زنان شاخه را برید }}
{{ب| در گیر و دار باد و درخت و غبار و خار             |           چشمم به سوی شاخه‌ای افتاد استوار }}
{{ب| تا شاخه را گرفتم و آرام‌تر شدم                      |        دیدم که باد مانده و من هستم و خودم }}
{{ب| حالا میان باد تنی خسته مانده است                |         دیگر فقط دو شاخه پیوسته مانده است }}
{{ب| با آخرین رمق که در این جان خسته است           |           می‌گیرم آن دو را به هزار آرزو به دست }}
{{ب| اما هنوز گرم نبردند باد‌ها                               |         دیگر مرا محاصره کردند بادها }}
{{ب| بادی از آن کرانه که خنجر کشیده است                |    بادی از این کرانه که دورم تنیده است }}
{{ب| بادی هدف گرفته یکی از دو شاخه را                   |    بادی به کف گرفته یکی از دو شاخه را }}
{{ب| از هر طرف هجوم می‌آرند بادها                    |     آه این چه کینه‌ای است که دارند بادها }}
{{ب| شاخه به شاخه دلخوشی‌ام را شکسته‌اند           |           گویا برای کشتن من شرط بسته‌اند }}
{{ب| افتاده‌ام به خاک و کسی غیر باد نیست            |        راهی شده است و فاصله‌اش هم زیاد نیست }}
{{ب| دنیا سیاه و دشت سیاه و هوا سیاه                 |      طوفان که حمله می‌کند و من که بی‌پناه... }}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
{{ب| بیدار شو! بلند شو زینب! بلند شو                |         کابوس دید‌ه‌ای تو هم امشب؟ بلند شو }}
{{ب| کابوس نه که خواب تو عین حقیقت است      |        کابوس نه حکایت عمری مصیبت است }}
{{ب| حالا بلند شو که زمانش رسیده است             |    آبی بزن به رویت، رنگت پریده است }}
{{ب| آماده شو که حالِ هوا هیچ خوب نیست         |     خورشید، بی‌رمق شده اما غروب نیست }}
{{ب| طوفان رسیده است به بالای بسترش              |     پیغمبر و وداع؟ چه سخت است باورش... }}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
{{ب| هرچند سایه‌ سرمان را اجل شکست       |       غمگین مباش دخترکم مادرت که هست }}
{{ب| از گریه‌های من در و همسایه خسته‌اند    |            حالا که سایه‌سار مرا هم شکسته‌اند }}
{{ب| بگذار آفتاب خودش سایبان شود            |          بگذار قامتم به سرت آسمان شود }}
{{ب| در آفتاب قطره به قطره روان شوم           |              بر گریه‌ام بتابد و رنگین کمان شوم }} 
{{ب| تا سیلی نهایی طوفان میان دود              |               این آسمان پناه تو حتی اگر کبود }}
{{ب| روزی تو نیز مثل من... انگار در زدند          |          حتماً پی شکستنم این بار در زدند }}
{{ب| گریه مکن امان بده بگذار بگذرم                |              باید که مرد بار بیایی تو دخترم }}
{{ب| طوفان به سادگی که رهایت نمی‌کند           |          مرد از هجوم درد شکایت نمی‌کند }}
{{ب| باید همیشه در دل طوفان بایستی             |          یادت بماند آینه من که کیستی }}
{{ب| از خود، حسین ـ‌یوسف خود‌ـ را جدا مکن      |               مگذار چاه... آه! پدر را رها مکن }}
{{ب| این سایه‌سار خم شده رو به شکستن است      |                اینک زمان هروله باد بر من است }}
{{ب| این شاخه شکسته که در باد می‌رود               |            آری امید توست که بر باد می‌رود... }}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
{{ب| زینب بیا! به قلب پدر باز جان بده        |                   زینب! بیا و مادری‌ات را نشان بده }}
{{ب| می‌خوانم از تَبَت غم پنهانی تو را          |              بوسیده داغ فاطمه پیشانی تو را  }}
{{ب| زینب! مَبین که بغضم و خاموش مانده‌ام  |        در گوش شهر یکسره از خویش خوانده‌ام }} 
{{ب| این بغض‌ها که در دلم انبار می‌شود         |             نهج‌البلاغه‌ای است که تومار می‌شود }}
{{ب| ای کوفه! من همان پسر کعبه‌زاده‌ام          |         پیش شما به دست نبی دست داده‌ام }}
{{ب| از غم نمی‌زدودمتان کاش هیچ وقت          |          اصلاً ندیده بودمتان کاش هیچ وقت  }}
{{ب| خنجر گرفته زیر عبا! می‌شناسی‌ام؟              |   یک ذره فکر کن! به خدا می‌شناسی‌ام! }}
{{ب| دستی که این غریبه کشیده است بر سرت      |       حالا جواب می‌دهد این‏گونه خنجرت }}
{{ب| یک روز صبح، موعد پاداش می‌شود             |  این راز سر به مُهر، به خون فاش می‌شود... }}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
{{ب| حالا میان باد تنی خسته مانده است    |       دیگر فقط دو شاخه پیوسته مانده است! }}
{{ب| زینب! تویی و شاخه‌ای از چشمه غدیر تا |            از خودت جدا نشوی شاخه را بگیر }}
{{ب| وقتی تمام شهر، وفا را فروختند            |                    وقتی به یک بهانه شما را فروختند }}
{{ب| وقتی سپر به دست گرفته نشسته‌اند       |           از تیغ و خون و نیزه و شمشیر خسته‌اند }}
{{ب| برخیز و باز رسم وفا را نشان بده            |             تو مرد باش و غیرتشان را تکان بده }}
{{ب| تنها تو باش مرهم داغ درونی‌اش            |           آن لحظه‌ای که می‌ترکد بغض خونی‌اش }}
{{ب| اما مگو که پیش نگاه دلیر‌ها                  |         تشییع می‌کنند تو را خیل تیرها... }}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
{{ب| طوفان نهیب زد: شب آخر رسیده است      |          بغض تو تا گلوی برادر رسیده است }}
{{ب| حالا که تا شقیقه طوفان رسیده‌ای             |     احساس می‌کنی که به پایان رسیده‌ای }}
{{ب| زینب! تویی که داغ مرا گریه می‌کنی؟          |     پوشیده‌ای لباس عزا گریه می‌کنی؟ }}
{{ب| باور نمی‌کنم که به اندوه تن دهی               |      باید بایستی و به من پیرهن دهی }}
{{ب| باید به عهد خواهری خود وفا کنی        |      این شاخه را ببین به چه قیمت رها کنی }}
{{ب| این خیمه‌ها به حرمت تو ایستاده‌اند      |         پیش تو صف کشیده به هم دست داده‌اند }}
{{ب| با دیدن تو بغض من آرام می‌شود          |      تل از حضور توست که خوشنام می شود }}
{{ب| باور کن از تو قافله غافل نمی‌شود           |         این ماجرا بدون تو کامل نمی‌شود }}
{{ب| زیباست از نگاه تو این غم نگاه کن          |     ای اشک‌های شوق تو مرهم، نگاه کن }}
{{ب| اینجا به جای آب فقط اشک می‌چکد        |   این اشک بچه‌هاست که از مشک می‌چکد }}
{{ب| این کوره گداخته تا کربلا شود                 |       باید تمام خاک به خون مبتلا شود }}
{{ب| یک روزه از تمام خودت دل بریده‌ای          |     بی‌جانی و رجز به رجز داغ دیده‌ای }}
{{ب| جانم نفس پی نفس آزاد می‌شود             |          وقت خروش سلسله باد می‌شود }}
{{ب| پلکی بزن ببین که سرافراز مانده‌ام              |   بنشین که ساعتی است که قرآن نخوانده‏ام }}
{{ب| طوفان به قصد چادرت آماده می‌شود           |             گاهی چقدر رذل شدن ساده می‌شود }}
{{ب| خورشید، سرخ و باد و زمین سرخ و آب سرخ  |             چشمان بی‌قرار تو از هولِ خواب، سرخ }}
{{م| حالا بلند شو که زمانش رسیده است... }}                                
{{پایان شعر}}