در حال ویرایش میثم داودی (بخش)

==اشعار==

===صراط المستقیم===
{{شعر}}
{{ب| به چشمان برادر دوخت اندوه نگاهش را     |     و پشت ابری از تیر سه سر گم کرد ماهش را }}
{{ب| علم روی زمین یعنی سپاهت بی‌علمدار است|     علم روی زمین یعنی که او پشت و پناهش را }}
{{ب| گرفت او آخرین سردار خود را روی دستانش   |      به تیر دشمنان داد آخرین مرد سپاهش را }}
{{ب| و می‌دانست آهش آسمان را تیره خواهد کرد  |       که غم می‌دید از هر سو، فرو می‌خورد آهش را }}
{{ب| «صراط المستقیم» چشم‌هایش را نفهمیدند    |          فقط تیر سه شعبه رو به او کج کرد راهش را }}
{{ب| به چشمان خودش سنگ تمام دشمنان را دید  |         که پر کردند با شمشیر و نیزه قتلگاهش را }}
{{ب| و بعد از اینکه خنجر بوسه زد بر حنجر خورشید  |           به روی نیزه بر پا کرد دشمن بارگاهش را }}
{{ب| زنی بعد از هزاران زخم شمشیر و زبان در شام    |          به چشمان برادر دوخت اندوه نگاهش را }}
{{پایان شعر}}

===تکه‌های سرخ===
{{شعر}}
{{ب| این تکه‌های سرخ، گل پرپر است یا      |          اندام خوش‌تراش علی اکبر (ع)  است یا...   }}
{{ب| بابا! چرا دو تا کفن کوچک سفید؟        |   یعنی دو تا برای علی اصغر (ع)  است؟ یا... }}
{{ب| این سر که روی نیزه به معراج رفته است  |       بابا بگو به من سر پیغمبر (ص) است یا... }}
{{ب| این  سر که ابروان کمانی و در همش مبهوت  | مانده‌ام به خدا، خنجر است یا ... }}
{{ب| این سر که ابرهای جهان در مدار اوست       |  از  درد و زخم حادثه چشمش تر است یا... }}
{{ب| این سر بگو که آمده در جشن تیغ و خون     |      تا شام  سفره‌دار دل مادر است؟ یا... }}
{{ب| این سر که گیسوان سیاهش به روی نی        |    داده عنان قافیه‌ها را به بادها  }}
{{ب| باد آمد و دوباره همان فکرها شروع ...        | این تکه‌های سرخ گل پرپر است یا... }}
{{پایان شعر}}

===به [[ام وهب|ام وهب (ع)]]===
{{شعر}}
{{ب| افتاد زیر پای تو اوج صلیب‌ها                     |    تا بوده است، بوده و نشیب‌ها  }}
{{ب| بانوی آفتاب! که گفتی به سرو خویش:            |  تا عرش دور باد سرت از فریب‌ها }}
{{ب| دستی به صورتش نکشیدی مباد که                | یک لحظه نیز دور شود از غریب‌ها  }}
{{ب| تسبیح دست‌های تو در حال ذکر سر           |  قلبت گواهی است به «امن یجیب»ها }}
{{ب| فریادهای‌ های توست کماکان حماسه‌ای        |       در بین روضه‌های عجیب خطیب‌ها }}
{{ب| ای شعر مادرانه! بگو به جوان خود              |       از جایگاه مسلم و عون و حبیب‌ها   }}
{{ب| زانو زده‌ست صبر، غباری شده‌ست کوه          |      در محضر تو شعله گرفته نهیب‌ها! }}
{{ب| در بزم خون و نیزه و شمشیر تا ابد              |   هی غبطه می‌خورند به تو بی‌نصیب‌ها  }}
{{ب| چون روی سیب سرخ تو از روی نیزه‌ها          |     پهلو زده به سرخی سلطان سیب‌ها! }}
{{ب| داغ تو تا همیشه تاریخ تازه است                |       ای زخم بی‌نیاز به دست طبیب‌ها  }}
{{پایان شعر}}

===گهواره نیست===
{{شعر}}
{{ب| جنگل به خون نشسته و دست تبر بلند ...       |     یعنی نهال کوچک از این بیشتر بلند ... }}
{{ب| دست سیاه حرمله و ... تیر سر به زیر             | دست حسین (ع) و کودک شش ماهه سر بلند }}
{{ب| خونش چکید و لاله سرخی به جای آن            |       از خاک سرد سر زد و شد تا کمر بلند }}
{{ب| دارد به حال خواهر خود فکر می‌کند                |       صحرای داغ و خار و لباس سفر بلند ... }}
{{ب| چشمش به خاک علقمه افتاد و ناله کرد:           |      «ای دشمنان! عموی من از خاک اگر بلند... }}
{{ب| کودک به خواب رفته، در خون گرم خویش          |     او کوچک است و آه، عبای پدر بلند }}
{{ب| حالا نمای بسته گهواره‌ای که سوخت                 |  آتش میان چشم پدر شعله‌ور، بلند  }}
{{پایان شعر}}