در حال ویرایش عمرو بن جناده انصارى (بخش)

==نقش در نبرد کربلا==
پدرش عمرو بن جناده در رکاب [[سیدالشهدا (ع)|سیدالشهدا(ع)]] شهید شد. این جوان چون خواست به میدان رود، امام فرمود: «پدر این جوان کشته شد؛ شاید مادرش راضى نباشد که به میدان رود.» 

پاسخ داد:«مادرم دستور داده که به میدان بروم و لباس جنگ بر من پوشانده است.»<ref>انصار الحسین،ص ۸۶.</ref> او که ۹ ساله یا ۱۱ ساله<ref>برای تفصیل بیشتر ر.ک : الفتوح، ابن اعثم کوفی، احمد، حیدرآباد دکن: ۱۳۹۵ ه ق/ ۱۹۷۵ م.، ج۵، ص۱۱۰؛ مقتل الحسین خوارزمی، خوارزمی، حسین، به کوشش الشیخ محمد السماوی، نجف: مطبعه الزهراء، ۱۳۶۷ ﻫ ق. ، ج۲، ص۲۵-۲۶؛ اعیان الشیعه، امین، سید محسن، چاپ حسن امین، بیروت: ۱۴۰۳ ﻫ ق.، ج۴، ص۲۲۴؛ مناقب آل ابی طالب، ابن شهرآشوب مازندرانی، ابوجعفر رشیدالدین محمدبن علی، قم: انتشارات علامه. آل ابی‌طالب، ج4، ص۱۰۴؛ ابصار العین فی انصار الحسین (ع)، سماوی، محمد بن طاهر، تحقیق محمد جعفر طبنسی، مرکز الدراسات الاسلامیه لحرس الثوره.، ص۱۵۹؛ منتهی الآمال، قمی، شیخ عباس، تهران: انتشارات فراروی، ۱۳۸۱ ش. ، ج۱، ص۳۵۳.</ref>  بود، به میدان رفت و چنین رجز خواند و جنگید: 

اَمیری‌ حُسَین‌ٌ وَ نِعْم‌َ اْلاَمیر

عَلِی‌ٌّ وَ فاطِمَة‌ُ والِداهُ

لَه‌ُ طَلْعَة‌ٌ مِثْل‌ُ شَمس‌ِ الضُّحی'

سُرُورُ فُوأدِ الْبَشیرِ الْنَّذیر

وَ هَل‌ْ تَعْلَمُون‌َ لَه‌ُ مِن‌ْ نَظیرٍ

لَه‌ُ غُرَّة‌ٌ مِثل‌ُ بَدرٍ مُنیرٍ 

پیشوای‌ من‌ حسین‌ است‌ و او بهترین‌ پیشوا است. حسین‌ شادی‌ دل‌ پیامبر اکرم (ص) که بشیر و نذیر است‌. حسین‌ فرزند علی‌ و فاطمه‌ است‌. آیا پیشوایی‌ چون‌ او می‌شناسید؟ چهره‌ او چون‌ خورشید تابان‌ درخشنده‌ و پیشانی‌ او چون‌ ماه‌ شب‌ چهارده‌ تابنده‌ است‌.  

عمرو پس از نبردی سخت به شهادت رسید.  نام قاتل و جداکننده سرش را [[مالک بن نسیر کندی]] ذکر کرده‌اند.  

در برخى منابع، نام او عمر بن جناده ذکر شده‌است. 

سر او را به طرف سپاه [[امام حسین (ع)|امام حسین(ع)]] افکندند. مادرش (بحریه بنت مسعود خزرجى) آن سر را برداشت و گفت: «چه نیکو جهاد کردى، پسرم! اى شادى قلبم، اى نور چشمم!» سپس سر را پرتاب کرد و با آن کسى را کشت، سپس چوبه خیمه را برداشت و حمله کرد که به وسیله آن بجنگد. امام حسین(ع) مانع شد و او را به خیمه زنان برگرداند.<ref>مقتل الحسین خوارزمی، خوارزمی، حسین، به کوشش الشیخ محمد السماوی، نجف: مطبعه الزهراء، ۱۳۶۷ ﻫ ق. ، ج۲، ص۲۵-۲۶؛ اعیان الشیعه، امین، سید محسن، چاپ حسن امین، بیروت: ۱۴۰۳ ﻫ ق.، ج۴، ص۲۲۴.</ref>