در حال ویرایش عمرو بن‌ مطاع‌ جعفی‌ (بخش)

==نقش در واقعه کربلا==
عمرو بن‌ مطاع‌ جعفی صبح عاشورا، پس از شهادت [[مالک بن انس‌ ‌کاهلی‌|مالک بن انس کاهلی]]، با اذن‌ امام‌ حسین(ع) به‌ میدان‌ رفت. در حالی‌ که چنین رجز می‌خواند، ‌جنگید:
{{شعر}}
{{م| اَنَا بنُ جُعفی وَ اَبی مُطاع }}

{{م| وَ اسمُر فی رَاسه لماعٌ }}

{{م| اَلیوم قد طاب لنا القراع }}

{{م| یرجی بِذاکَ الفَوزُ وَ الدِّفاع }}

{{م| وَ فی یمینی مَرهِفٌ قطّاعٌ }}

{{م| یری لَهُ مِن ضوئه شُعاعٌ }}

{{م| دونَ حُسَینٍ الضّرب و السطاع }}

{{م| عَن حُرِّ نارٍ حینَ لا انتفاع }}

{{م| صَـلّی عَـلَیهِ المَـلِکُ المُــطاعُ }}
{{پایان شعر}}

من فرزند جعفی هستم. پدرم مطاع است و شمشیری رخشان و برّان در کف دارم. نیزه‌ای در کف دارم که پیکان آن پرتوافشانی می‌کند و چشم‌ها را خیره می‌سازد. امروز از حسین دفاع و پاسداری کردن و به پاس آن رستگاری و رهایی، شیرین و گوارا است. امید دارم که با این رزم و جان‌فشانی، رستگاری و نجات از آتش رستاخیز را که هیچ بازدارنده‌ای ندارد، به‌دست آورم.

درود خدایی که پیروان و سرسپردگان درگاهش رستگارانند، بر حسین باد. 

عمرو گاه با نیزه و گاه با شمشیر می‌جنگید تا به‌ شهادت‌ رسید. <ref>الفتوح، ج۵، ص۱۹۶-۱۹۷؛ مقتل الحسین خوارزمی، خوارزمی، حسین، به کوشش الشیخ محمد السماوی، نجف: مطبعه الزهراء، ۱۳۶۷ ﻫ ق. ، ج۲، ص۲۳-۲۴.</ref>

در زیارت نامه‌ها نام وی ذکر نشده است. 

امام حسین (ع) در عصر عاشورا و در تنهایی و غربت، یاران کشته خویش را صدا می‌زد. یکی از آن افراد عمرو بود

«یا [[مسلم بن عقیل]]! یا [[زهیر بن‌ قین|زهیر بن قین]]! یا عمرو بن مطاع! . . . ای دلاوران نستوه و پایدار! ای سواران کارزار! چه شده است که صدایتان می‌زنم و پاسخی نمی‌شنوم و می‌خوانمتان و لبیک‌تان گوش را نمی‌نوازد؟!» <ref>برای تفصیل بیشتر رک :الفتوح، ابن اعثم کوفی، احمد، حیدرآباد دکن: ۱۳۹۵ ه ق/ ۱۹۷۵  م.، ج۵، ص۱۹۶-۱۹۷؛ مقتل الحسین خوارزمی، خوارزمی، حسین، به کوشش الشیخ محمد السماوی، نجف: مطبعه الزهراء، ۱۳۶۷ ﻫ ق. ، ج۲، ص۲۳-۲۴؛ مناقب آل ابی طالب، ابن شهرآشوب مازندرانی، ابوجعفر رشیدالدین محمدبن علی، قم: انتشارات علامه.  آل ابی‌طالب، ج4، ص۱۰۲؛ بحار الانوار الجامعه لدرر الائمه الاطهار (ع)، مجلسی، ملا محمد باقر، تهران: مکتبه الاسلامیه، ۱۳۶۲ ش.، ج۴۵، ص۲۵؛ انصار الحسین (ع)، ص۱۱۸.</ref>