در حال ویرایش سنایی غزنوی‌ (بخش)

==زندگینامه==
ابوالمجد مجدود بن آدم متخلص به «سنایی» شاعر، حکیم و عارف نامدار نیمه‌ی دوم قرن پنجم و نیمه‌ی نخست قرن ششم هجری، در سال ۴۷۳ ه.ق در غزنین در شرق افغانستان کنونی‌ زاده‌شد و در زادگاهش به تحصیل علوم و معارف زمانه همّت گمارد و در این کار چنان دل سپرد که پس از چندی، در اغلب معارف عصر خویش، از ادبیات عرب گرفته تا فقه، حدیث، تفسیر، طب، نجوم، حکمت و کلام به درجه‌ی والایی رسید. خانواده‌ی او در شمار خاندان‌های اصیل و اهل فضل بودند چنان که پدرش، آدم، به عنوان مردی بهره‌مند از علوم و معارف زمانه صاحب مقام و اعتباری خاص بود. سنایی چه در روزگار خود و چه در قرنهای بعد همواره مورد تجلیل شاعران و ادبا و مورخان و تذکره‌نویسان گوناگون قرار گرفته و بسیاری از شعرای معاصر او و اعصار بعدی به اشعار او استشهاد کرده و او را در ردیف عنصری و [[امیر معزی‌|معزّی]] و رودکی و گاه برتر از آنان شمرده‌اند.

از جمله نکات مورد توجه درباره‌ی زندگی سنایی، دگرگونی احوال و تحوّل شعر اوست چنان که از مدح سلاطینی مانند مسعود بن ابراهیم غزنوی، بهرامشاه و سلطان سنجر به معارف صوفیانه و اشعار عرفانی روی می‌آورد. وی همچون عطّار در شمار صوفیانی است که مردم را به کار و کوشش فراخوانده و مردم را از ظاهر پرستی، دورویی، ریاکاری، مردم‌آزاری و عوام‌فریبی بر حذر داشته‌است.

سنایی در جوانی از غزنین به خراسان سفر کرد و سال‎‌ها در بلخ، سرخس، مرو، هرات و نیشابور اقامت داشت و هر جا چندی در سایه‌ی تربیت بزرگان محل، علما و مشایخ به سر آورد و در سال ۵۱۸ ه. ق به غزنین بازگشت و تا پایان عمر در آنجا بماند و در سال ۵۳۵ ه. ق درگذشت و غزنین به خاک سپرده‌شد. 

نکته‌ی دیگر در باب مذهب اوست، که اگر چه در برخی اشعارش خلفاء را مدح گفته‌است اما از ستایش خاص او در مدح حضرت علی(ع) و فرزندانش به روشنی برمی‌آید که به این امام همام و خاندان مطهرش اعتقاد شدیدی داشته‌است و اشعارش گواه محکمی بر تشیّع اوست. <ref>دائرة المعارف تشیّع؛ ذیل کلمه سنایی. دیوان حکیم سنایی غزنوی؛ تلخیص از مقدمه.</ref>