حافظ برسی حلی‌: تفاوت میان نسخه‌ها

حافظ برسی حلی‌ (ویرایش)

نسخهٔ ‏۷ مهٔ ۲۰۱۷، ساعت ۱۲:۲۶

۱۴٬۲۳۳ بایت اضافه‌شده ، ‏۷ مهٔ ۲۰۱۷

جز

بدون خلاصۀ ویرایش

T.ramezani

۱۰٬۰۷۲

ویرایش

@@ خط ۶۶۵: / خط ۶۶۵: @@
 - یلقی الردی بحر الندی بین العدی‌حتّی غدا ملقی و لیس منافح
+- أفدیه محزوز الورید مرمّلاملقی علیه الترب ساف سافح
+- و الماء طام و هو ظام بالعرافرد غریب مستظام نازح
+- و الطاهرات حواسر و ثواکل‌بین العدا و نوادب و نوائح
+- فی الطفّ یسحبن الذّیول بذلةو الدّهر سهم الغدر رام رامح
+- یسترن بالأردان نور محاسن‌صونا و للأعداء طرف طامح
+- لهفی لزینب و هی تندب ندبهافی ندبها و الدمع سار سارح
+- تدعو: أخی یا واحدی و مؤمّلی‌من لی إذا ما ناب دهر کالح؟
+- من للیتامی راحم؟ من للأیامی‌کافل؟ من للجفاة مناصح؟
+- حزنی لفاطم تلطم الخدّین من‌عظم المصاب لها جوی و تبارح
+- أجفانها مقروحة و دموعهامسفوحة الصّبر منها جامح
+- تهوی لتقبیل القتیل تضمّه‌بفتیل معجرها الدّماء نواضح
+- تحنو علی النّحر الخضیب و تلثم‌الثّغر التّریب لها فؤاد قادح
+- أسفی علی حرم النبوّة جئن مطروحا هنالک بالعتاب تطارح
+- یبدین بدرا غاب فی فلک الثری‌و هزبر غاب غیّبة ضرائح
+- هذی أخی تدعو و هذی یا أبی‌تشکو و لیس لها ولیّ ناصح
+- و الطهر مشغول بکرب الموت من‌ردّ الجواب و للمنیّة شابح
+- و لفاطم الصغری نحیب مقرح‌یذکی الجوانح للجوارح جارح
+- علج یعالجها لسلب حلیّهافتطلّ فی جهد العفاف تطارح
+- بالردن تستر وجهها و تمانع الملعون عن نهب الرّدا و تکافح
+- تستصرخ المولی الامام و جدّهاو فؤاد بعد المسرّة نازح
@@ خط ۷۵۶: / خط ۷۹۶: @@
 - اسب‌های دونده شیهه می‌کشند و خود می‌نمایند و همراه با جنگجویان سخت‌کوش شتابان در دریائی از خون سیه فام فرومی‌روند.
+- تیغ‌ها و نیزه‌ها همچون آذرخش‌ها نمایان می‌گردند، برق می‌زنند و بر سر گردان کوبیده می‌شوند.
+- دریای بخشش، مرگ را میان کینه‌توزان می‌افکند تا خود برروی می‌افتد و هیچ پاسداری نمی‌ماند.
+- جانم فدای او باد که رگ گردنش بریده، خونین افتاده و خاک بر او نشسته.
+- رود از آب لبریز است و او لب‌تشنه در کناری افتاده. تنها، دور از میهن و به دور از خانواده که در زیر شکنجه‌ای سخت ستم می‌بیند.
+- بانوان پاکدامن- ماتمزده و داغدیده- میان دشمنان به زاری و سوگنامه‌سرایی می‌پردازند.
+- در کربلا با افسردگی دامن بر زمین می‌کشند و روزگار، نیزه و تیر نیرنگ خود را به سوی آنان می‌افکند.
+- فروغ زیبایی‌هاشان را با گوشه‌ی آستین می‌پوشانند تا خود را از نگاه خیره‌ی دشمنان برکنار دارند.
+- بر زینب دریغ می‌خورم که زاری می‌کند و باران اشک بر چهره او سرازیر است.
+- آواز می‌دهد: برادرم! ای تنها کس و امید من! اگر روزگار ترشرویی‌اش را به من بنماید چه کسی را دارم؟
+- کیست بر پدر مردگان دل بسوزاند و بیوه‌زنان را سرپرستی کند و بیدادگران را اندرز بدهد؟
+- بر فاطمه اندوه می‌برم که از سختی گرفتاری بر دو گونه‌ی خود سیلی می‌زدند و سخت رنجور و اندوهگین است.
+- پلک‌هایش زخم شده و اشک‌هایش خونین است و شکیبائی از دلش رخت بربسته.
+- خواهد تا کشته را ببوسد و در برکشد و با باریکه‌ای از روسری‌اش آن همه خون را پاک کند.
+- و با دلی سوزان بوسه بر آن لب و دندان خاک‌آلود می‌زند.
+- بر پردگیان پیامبر افسوس می‌خورم که آنها را می‌رانند و با نکوهش به راه‌پیمایی وامی‌دارند.
+- و ایشان نیز بر آن ماه شب‌چهارده زاری می‌کنند که در سپهر خاک روی نهفت و بر آن شیر بیشه‌ها که در میان گور نهان گردید.
+- یکی پدر را می‌خواند و دیگری برادر را، درددل‌ها دارند و هیچ دوستدار و دلسوزی نیست.
+- رنج مرگ نیز چنان پاکمرد را بی‌خویشتن نموده که به پاسخگویی نمی‌پردازد زیرا مرگ را چنگالی دراز است که پوست را هم می‌کند.
+- فاطمه‌ی کوچک نیز گریه‌ای دلخراش دارد. که سینه را زخم می‌زند و به آتش می‌سوزاند.
+- جانوری به کشمکش با او برخاسته تا زیورهایش را برباید.
+- و او با پاک‌دامنی می‌کوشد که ایستادگی کند و از وی دور شود چهره را با گوشه‌ی آستین می‌پوشاند. و آن نفرین شده را از یغمای جامه‌اش بازمی‌دارد و با او می‌جنگد.
+- نیای خود همان سرور و پیشوا را به فریادرسی می‌خواند. پس از آن شادمانی گذشته یک‌باره دلش از جای کنده می‌شود.
+- یا جدّ قد بلغ العداما أمّلوافینا و قد شمت العدوّ الکاشح
+- یا جدّ غاب ولیّنا و حمیّناو کفیلنا و نصیرنا و الناصح
+- ضیّعتمونا و الوصایا ضیّعت‌فینا و سهم الحور سار سارح
+- یا فاطمة الزهراء قومی و انظری‌وجه الحسین له الصعید مصافح
+- أکفانه نسج الغبار و غسله‌بدم الورید و لم تنحه نوائح 71- ای نیای ما! دشمنان به آرزوی خود رسیدند و آنان‌که دشمنی ما را پنهان می‌داشتند اکنون زبان به سرزنش گشوده‌اند.
+- ای نیای ما! سرپرست و پشتیبان ما رفت و یار و نگهدار و دلسوز ما نماند.
+- مردم! شما ما را از میان بردید، سفارش‌هائی را که درباره‌ی ما شده بود تباه کردید و اینک تیر مرگ روان و نشانه گیر است.
+- ای فاطمه زهرا! برخیز و چهره‌ی حسین را بنگر که بر زمین می‌ساید جامه‌ی مرگ او تاروپودش از گردوخاک است،
+- با خون رگ گردن؛ شستشویش داده‌اند و کسی هم در سوگ او زاری نمی‌کند.
+- و شبوله نهب السیوف تزورهابین الطفوف فراعل و جوارح
+دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمد زاده ،ج‌1،ص:387 77- و علی السنان سنان رافع رأسه‌و لجسمه خیل العداة روامح
+- و الوحش یندب وحشة لفراقه‌و الجنّ إن جنّ الظّلام نوایح
+- و الأرض ترجف و السماء لأجله‌تبکی معا و الطیر غاد رایح
+- و الدهر من عظم الشجی شق الرداأسفا علیه و فاض جفن دالح 76- شیر بچگان او را شمشیرها به یغما برده‌اند. و در کرانه‌های فرات کفتار بچه‌ها و سگان شکاری به دیدار آنان شتافته‌اند.
+- سر والای او را بر سنان سنان جای داده‌اند و ستوران دشمن، پیکر و سینه‌ی او را لگدکوب کرده‌اند.
+- وحوش بیابان از وحشت جدائی‌اش زاری می‌کنند و پرده‌ی تاریکی که همه‌جا را پوشاند پریان به سوگنامه خوانی می‌پردازند.
+- زمین به لرزه درمی‌آید و آسمان برای او می‌گرید و مرغان در هر شامگاه و بامداد در رفت‌وآمدند.
+- روزگار بر او افسوس می‌خورد و از سرسختی گرفتاری‌اش گریبان چاک می‌دهد و پلک‌های خشک نشدنی‌اش اشک می‌بارد.
+- یا للرّجال لظلم آل محمّدو لأجل ثارهم و أین الکادح؟
+- یضحی الحسین بکربلاء مرّملاعریان تکسوه التراب صحاصح
+- و عیاله فیها حیاری حسّرللذلّ فی اشخاصهنّ ملامح
+- یسری بهم أسری إلی شرّ الوری‌من فوق أقتاب الجمال مضابح
+- و یقاد زین العابدین مغلّلابالقید لم یشفق علیه مسامح 81- هان ای مردان! در این ستم که بر تبار محمّد رفت فریادرسی کنید! کجا است آنکه برای خونخواهی آنان به کوشش و تلاش برخیزد؟
+- حسین- با پیکری خونین- برهنه در کربلا افتاده و خاک آن ریگزار همچون جامه‌ای پیکر او را پوشانده.
+و 84- خانواده‌ی او سرگردان و ماتم‌زده با چهره‌هایی افسرده و نمایان گرفتار آمده‌اند و- دشمنان کینه‌توز- آنان را بر فراز شتران به سوی بدترین آفریدگان رهسپار گردانیده‌اند.
+- زیور پرستندگان (زین العابدین) را در بند و زنجیر کشیده و هیچ‌کس را دل بر او نمی‌سوزد.
+- ما یکشف الغّماء إلّا نفحةیحیی بها الموتی نسیم نافح
+- نبویّة علویّة مهدیّةیشفی بریّاها العلیل البارح
+- یضحی منادیها ینادی: یا لثارات الحسین و ذاک یوم فارح
+- و الجنّ و الأملاک حول لوائه‌و الرعب یقدم و الحتوف تناوح
+- ... و ... و فی جذعیهماخفضا و نصب الصلب رفع فاتح 86- این اندوه را هیچ چیز از دل ما به در نخواهد برد مگر بویی خوش که همچون بادی آرام بوزد و مردگان را زندگی بخشد،
+- نشانه‌ای از پیامبر و علی و مهدی داشته باشد و بیماران گرفتار را درمان کند.
+دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمد زاده ،ج‌1،ص:388
+- جارچی او بانگ بردارد که: کجایند کشندگان حسین؟ آن‌گاه روزی شادی‌بخش فرارسد.
+- و پریان و فرشتگان پیرامون درفشش را بگیرند. هراس پیشاهنگ است و مرگ رودررو.
+- ... و ... را بر دو تنه درخت می‌آویزند تا پستی‌شان نمودار شود و این برپاکردن دار، سرافرازی و گشایشی خواهد بود.
+- ... و ... و الإثم و العدوان فی ذلّ الهوان شوائح
+- لعنوا بما اقترفوا و کلّ جریمةشبّت لها منهم زناد قادح
+- یابن النبیّ صبابتی لا تنقضی‌کمدا و حزنی فی الجوانح جانح
+- أبکیکم بمدامع تتری اذابخل السحاب لها انصباب سافح
+- فاستجل من مولاک عبد و لاک من‌لولاک جادت علیه قرایح 91- ... و ... و گناه و کین‌توزی در خواری زبونی سخت کوشایند.
+- برای گناهانی که کردند بر آنان نفرین می‌فرستیم و آتش همه‌ی لغزش‌ها از گور آنان برمی‌خیزد.
+- ای زاده‌ی پیامبر! شیفتگی پر درد من پایان‌پذیر نیست و اندوه در همه‌ی پیکرم جای‌گیر شده.
+- با چنان سرشکی بر شما می‌گریم که اگر ابرهای آسمان از باریدن دریغ کنند، جای آن‌ها تهی نماند.
+- (این ارمغان ناچیز را) از بنده‌ی مهرت و از رهی خویش بزرگ بدار و بپذیر که اگر تو نمی‌بودی ذوق او به این نیکویی نمی‌گردید.
+- برسیّة کملت عقود نظامهاحلیّة و لها البدیع و شایح
+- مدّت إلیک یدا و أنت منیلهایابن النّبی و عن خطاها صافح
+- یرجو بها (رجب) القبول إذا أتی‌و هو الذی بک واثق لک مادح
+- أنت المعاذ لدی المعاد و أنت لی‌إن ضاق بی رحب البلاد الفاسح
+- صلّی علیک اللّه ما سکب الحیادمعا و ما هبّ النسیم الفائح <ref>الغدیر، ج 7، ص 57- 62. ادب الطف؛ ج 4، ص 241- 245.</ref>
+- سروده‌هایی از برسی حلّی است که گره‌های رشته‌ی آن خوش و رسا می‌نماید. و همچو گلوبند آراسته به گوهر، زیبا است.
+- دستی به آستانت دراز کرده که تو- ای فرزند پیامبر!- بخشنده‌ای و از لغزش او چشم می‌پوشی.
+- رجب امید دارد که چون بیاید به دستیاری آنها در پیشگاهت پذیرفته گردد که ستایشگر تو است و پشتگرمی به تو دارد.
+- پس از مرگ که بازگردد تو پناهگاهی و آنگاه که پهنه‌ی زمین بر او تنگ شود تو او را به فراخنای آسایش می‌رسانی.
+- درود خدا بر تو باد و تا کی؟ تا آنگاه که ابر، باران سرشک را فرومی‌ریزد و نسیم‌ها می‌وزد و بوی خوش را می‌پراکند.