فرصت شیرازی: تفاوت میان نسخه‌ها

میرزا محمّد نصیر حسینی شیرازی متخلص به «فرصت» ملقب به «فرصت الدّوله» فرزند میرزا جعفر متخلص به «بهجت» از سخنوران و دانشمندان به نام نیمه دوم سده سیزدهم و نیمه اوّل سده چهاردهم هجرى بود. وی از کودکی علاقه‌ی خاصی به تحصیل علوم و فنون مختلف داشت. در آغاز جوانی در صرف، نحو، منطق، حکمت، حساب، هیأت، هندسه و اسطرلاب سرآمد بود؛ علاوه بر آن، به زبان انگلیسى و فرانسه و پهلوى نیز آشنا بود و از فن نقاشى و موسیقى بهره‌ داشت. بنا به نوشته‌ی خود او در سی و دو سالگی به دیدار سید جمال الدین اسدآبادی نایل شد و او را در بوشهر ملاقات کرد و دیدارهای بعد موجب دوستی آن دو گردید. فرصت پس از آن که از تحصیل علوم فراغت یافت چندى به سیر و سیاحت در هندوستان و عراق پرداخت و پس از بازگشت به شیراز، شعاع السلطنه، فرزند مظفرالدین شاه که حکومت فارس را به عهده داشت هنگام بازگشت به تهران فرصت را با خود به دربار آورد و معلم و ندیم خود ساخت و چون فرصت در دربار تقرب یافت، شاه او را لقب «فرصت الدّوله» داد. هنگام انقلاب مشروطیت فرصت در تهران بود و در سازمان جدید وزارت معارف که پس از مشروطیت به وجود آمد او را به ریاست معارف فارس گماشتند و وی در این سمت به خوبی خدمت کرد. بار دیگر در هنگام تأسیس دادگستری او را رئیس عدلیه‌ی فارس کردند و سپس دوباره شغل ریاست معارف و فوائد عامه و مدتی هر دو شغل فرهنگ و دادگستری را بدو سپردند. او تا آخر عمر مجرد ماند و در سن 68 سالگی بر اثر یک بیماری داخلی مزمن در خانه‌ی شخصی خود در شیراز وفات یافت و بنابر آرزوی دیرینه‌اش در کنار آرامگاه حافظ به خاک سپرده شد.  

فرصت شیرازى داراى طبعى توانا بوده و با احاطۀ کاملى که به فنون شعرى و دقایق کلامى داشته اشعار خود را به انواع آرایه‌هاى لفظى و معنوى زینت داده و در انواع قالب‌هاى شعرى طبع‌آزمایى کرده ولى غزلیات او از شور و حال و روانى و شیوایى خاصى برخوردار است.