فرزندان امام حسین (ع)
فرزندان امام حسین(ع)، کتابی است درباره حسین بن علی(ع) که توسط مرضیه محمدزاده نوشته شده است.
| فرزندان امام حسین (ع)
| |
|---|---|
.jpg) | |
| به کوشش | مرضیه محمدزاده |
| ناشر | امیرکبیر |
| محل نشر | تهران |
| تاریخ نشر | ۱۳۹۳ |
| شابک | ۹۷۸-۹۶۴-۰۰-۱۳۴۷-۲ |
| تعداد صفحات | ۲۸۰ |
| موضوع | حسین بن علی (ع) |
| زبان | فارسی |
درباره کتابویرایش
کتاب فرزندان امام حسین(ع) نوشته مرضیه محمدزاده درباره‌ی زندگی امام سجاد(ع)، حضرت علی‌اکبر(ع)، حضرت علی اصغر(ع) و ... است که انتشارات امیرکبیر آن را در 7 فصل و 280 صفحه منتشر کرده‌است. نویسنده در این کتاب سعی بر آن داشته که از کتب قدیمی‌تر که به دور از پیرایه به زندگانی فرزندان امام حسین(ع) پرداخته‌اند، استفاده کند و سعی وافری به عمل آمده تا با توجه به اختلافات فاحشی که درباره فرزندان امام حسین(ع) از جهت نام، تعداد، زمان و تقدم و تأخر ولادت و سایر خصوصیات که در منابع تاریخی وجود دارد، زندگانی آنان را بازشناسی و بازنویسی کند.
چکیده‌ای از کتابویرایش
در مقدمه کتاب با استناد به افراد معتبری مانند حسن بن طبری، شیخ مفید، عبدالله زبیری و .. در مورد زندگی امام حسین(ع)، همسران و فرزندانش صحبت شده‌است. امام را دارای 4 فرزند پسر به نام‌های علی‌اکبر(ع)، سجاد(ع)، علی اصغر(ع) و جعفر و دو دختر به نام‌های فاطمه و سکینه می‌داند. در کتاب «ابن طولول» فرزندان امام حسین(ع) را پنج تن می‌شمارد و از جعفر نامی برده نشده‌است. در فصل اول به حضرت علی اکبر(ع) و در فصل دوم به امام سجاد(ع) پرداخته شده است که بیش از نیمی از کتاب به این دو فصل اختصاص داده‌شده است و در مورد دیگر فرزندان امام توضیحات مختصرتری ارائه شده‌است.
در فصل اول کتاب به ذکر روز ولادت، شهادت، کنیه و القاب حضرت علی اکبر(ع) پرداخته شده و در روایات وی را شبیه‌ترین فرد به پیامبر (ص) معرفی کرده‌است. سپس نقش حضرت علی اکبر(ع) در نهضت امام حسین(ع) را به دو دوره قبل از عاشورا، همراهی ایشان با امام حسین(ع) تا کربلا و عبور از منزلگاه‌های بین راه را توصیف می‌کند و روز عاشورا تقسیم می‌کند. در این قسمت نویسنده به توصیف شروع جنگ و اذن حضرت علی اکبر(ع) برای رفتن به میدان جنگ و شهادت وی پرداخته‌است. سپس به اهالی غاضریه که بعد از واقعه کربلا، شهدا را دفن کردند اشاره می‌کند. روایات حاکی از آن است که سرهای شهدای کربلا بجز امام حسین(ع) در دمشق در محلی به نام «باب الصغیر» دفن شده‌است. در قسمت آخر این بخش روایاتی از ائمه در مقام حضرت علی اکبر(ع) با مضامین عالی و عرفانی آمده‌است.
فصل دوم نویسنده با اشاره به ولادت، القاب و کنیه امام سجاد(ع)، به ازدواج و تعداد فرزندان وی پرداخته که با استناد به منابع معتبر قدیمی تعداد 11 پسر و 5 دختر را به امام سجاد(ع) نسبت می‌دهند. در بخش سیره‌ی عملی با اشاره با آیات پایانی سوره فرقان که خداوند صفات برگزیده مومنان را برشمرده‌است و با دقت در اعمال امام سجاد(ع)، همه آن نشانه‌ها مانند عفو، گذشت، ایثار و عبادت و ... را در وجود ایشان متجلی دانسته و در کتاب درمورد هر صفت امام توضیحاتی ارائه داده‌است. در بخش بعدی در مورد نصوص و دلایل امامت امام سجاد(ع) سخن گفته شده‌است. شیخ مفید در این باره می‌نویسد: «امامیه اتفاق نظر دارند بر اینکه جدش و پدرش بر امامت او تصریح کرده‌اند و او به همین دلیل امام بوده‌است. برای اثبات امامت امام سجاد(ع) چندین حدیث از پیامبر و امامان در کتاب ذکر شده‌است که ثابت می‌کند بعد از شهادت پدرش در کربلا به امامت رسید و به مدت 34 تا35 سال امام مسلمین بوده‌است و بعد از ذکر مبارزات امام سجاد(ع) به اوضاع جامعه در عصر وی و فعالیتهای سیاسی، اجتماعی و فرهنگی امام اشاره می‌کند. در بخش پایانی نیز به معرفی و توضیح درباره آثار مکتوب امام سجاد(ع) از جمله صحیفه سجادیه، رساله الحقوق، تفسیر قرآن و ... می‌پردازد.»
فصل سوم درمورد فرزند خردسال امام حسین(ع)، حضرت علی اصغر(ع) (عبدالله) است که نام مادرش رباب بود و در واقعه عاشورا حضور داشت. و بعد به بیان زندگی کوتاه وی تا شهادتش در کربلا بدست حرمله اشاره می‌کند.
در فصول بعدی نیز مختصری از دیگر فرزندان امام حسین(ع) به نام جعفر، فاطمه، رقیه و سکینه آورده شده است. در مورد زندگی حضرت رقیه(ع) او را دختری 3 یا 4 ساله معرفی می‌کند که همراه کاروان اسرا، از کربلا به شام آمده و در سوم یا پنجم صفر سال 61 در خرابه در شام به شهادت رسید و در همان جا نیز به خاک سپرده شد. نویسنده در این بخش می‌گوید در منابع تاریخی، روایی و حتی مقاتل کهن در میان دختران امام حسین(ع) از رقیه نامی برده نشده‌است. نویسنده در این باره می‌نویسد: «وجود دختری از امام حسین(ع) و شهادت دلخراش او چیزی نبوده که از قلم مورخینی چون شیخ مفید و مرحوم طبرسی پنهان بماند کما اینکه حضرت زینب(ع) تمامی وقایع عاشورا و دوران اسارت خود را بیان و به گوش تاریخ رساند».
قسمتهایی از کتابویرایش
از مجموع روایات اهل سنت و شیعه درباره زندگی امام سجاد(ع) در مدینه برمی‌آید که آن حضرت بسیار موقر و محترم بودند و همگان به جلال و شان و علو مقام و حسن خلق و رفتار و علم و ورع و تقوا و شرف و بزرگی آن حضرت اذعان داشته‌اند. ایشان با همه کمالات و فضائلی که داشت، خود را عبد حضرت حق می‌دانست و همه خوبی‌ها را از او و برای او می‌شناخت. ایشان در برخورد با کسانی که او را مدح می‌کردند به خدا پناه می‌برد. (ص 82).