عبدالله بن سعد بن نفیل
عبدالله بن سعد بن نفیل از فرماندهان سپاه توابین بود که در خونخواهی شهدای کربلا به شهادت رسید.
| اطلاعات اصحاب امام حسین (ع) | |
|---|---|
| نام کامل | عبدالله بن سعد بن نفیل ازدی |
| محل زندگی | کوفه |
| وفات/شهادت | 26 ربیع الاخر سال 65 هجری قمری - عین الاورده |
| نقش های برجسته | خونخواهی شهدای کربلا |
نام و نسب
عبدالله بن سعد نفیل ازدی[۱] را با اسامی «عبدالله بن سعید بن نفیل»[۲] و «سعد بن نوفیل»[۳] نیز نام برده‌اند. او از قبیله ازد بود. «ازد» نام بزرگ قبیله‌ای در یمن بود که تمام انصار از نسل او هستند. پدر ازد، «غوث» نام داشت که او را «اَزد شنّوءه» یا «ازد عُمان» یا «ازد السرات» نیز می‌نامند.[۴]
شهادت
عبدالله بن سعد طبق وصیت نامه سلیمان بن صرد خزاعی پس از مسیب بن نجبه فرمانده توابین بود. سپاه توابین در روز 26 ربیع الاخر سال 65 هجری قمری در منطقه عین‌الورده به جنگ با سپاه ابن زیاد رفتند. عبدالله پس از شهادت سلیمان و مسیب، پرچم توابین را به دست گرفت و جنگید تا سرانجام توسط پسر برادر ربیعه بن مخارق به شهادت رسید.[۵] سن وی در هنگام شهادت بیش از شصت سال بود.