آل عقیل
آل عقیل جمعى از فرزندان عقیل، چه فرزندان خود او یا نوه‌هایش بودند که در کربلا به شهادت رسیدند و جزء نقش آفرینان نهضت حسینى بودند.
شهدای کربلا از آل عقیل
پیشتر نیز مسلم بن عقیل، فداى دین خدا و راه حسین(ع) شده بود. دو تن از پسران مسلم از شهداى کربلا بودند. اینان از نسل ابو طالب که عموزاده خویش، سیدالشهدا(ع) را یارى کردند عبارتند از:
عبدالرحمن بن عقیل
عبدالله الاکبر
على بن عقیل
این ۹ نفر، که برخى‌شان فقیه و عالمى بزرگ بودند، هر کدام پس از نبردى شورانگیز، به شهادت رسیدند.
شاعرى شهداى کربلا از نسل على بن ابى طالب را هفت شهید و از نسل عقیل، نه شهید دانسته و چنین سروده است:
| عینُ جُودى بِعَبرة و عویل | وَ اندُبى ان نَدَبتِ آلَ الرسُولِ | |
| سَبعَة کُلُهم لصلب على | قد اصیبوا و تسعة لعقیل[۱] |
روز عاشورا نیز که فرزندان عقیل به میدان مى‌رفتند، امام دعایشان مى‌کرد و کشندگان آنان را لعن کرده و آل عقیل را به مقاومت دعوت مى‌کرد و به بهشت مژده مى‌داد: «اللهم اقتل قاتل آل عقیل.صبرا آل عقیل ان موعدکم الجنة»[۲]
و به خاطر این فداکاری‌ها بود که پس از عاشورا، امام زین العابدین(ع) به خانواده آنان بیشتر عاطفه و لطف نشان مى‌داد و آنان را بر بقیه برترى مى‌داد، وقتى از او در این باره مى‌پرسیدند، مى‌فرمود: من رفتار و عملکردشان را روز عاشورا با اباعبدالله(ع) به یاد مى‌آورم و دلم به حالشان رقت و عطوفت مى‌یابد. از این رو، امام سجاد(ع) با اموالى که مختار پس از خروج، به آن حضرت داد، خانه‌هایى براى آل عقیل ساخت که حکومت اموی آن‌ها را خراب کرده بود.[۳]