خارجى: تفاوت میان نسخه‌ها

پرش به ناوبری پرش به جستجو
۲۷۹ بایت اضافه‌شده ،  ‏۶ سپتامبر ۲۰۲۰
بدون خلاصۀ ویرایش
(صفحه‌ای تازه حاوی «عنوانى که از سوى یزید و ابن زیاد به امام حسین«ع»داده شد.اصل معناى آن به معناى...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
عنوانى که از سوى یزید و ابن زیاد به امام حسین«ع»داده شد.اصل معناى آن به معناى شورشى و یاغى است؛نه اتباع کشورهاى بیگانه.این اصطلاح به زمان امیر المؤمنین«ع»بر مى‌گردد.به نوشتۀ یکى از محقّقان:خروج،صرفا ترک مکّه از سوى امام حسین«ع»به سوى کوفه نبود،بلکه از زمانى که در جنگ صفّین،عدّه‌اى بعنوان سرپیچى و تمرّد از فرمان على«ع»شورش کردند(و بعدا خوارج نام گرفتند)بوى خاصّى پیدا کرد و این عنوان،بویژه در عراق مفهومى ناپسند یافت.سلطۀ ابن زیاد هم از آغاز،نهضت حسینى را بعنوان«خروج»قلمداد کرد. <ref>انصار الحسین،ص 27(پاورقى).</ref> البته خروج و سر بر تافتن از حکومت و شورش کردن،اگر بر ضدّ حکومت مشروع اسلامى باشد،شورشگران بعنوان«فئۀ باغیه»مهدور الدّم هستند و مبارزه با آنان بعنوان جنگ با متجاوزین داخلى لازم است.ولى اگر این عصیان،بر ضد ستم و طغیان باشد،یک وظیفه است و شورشگران،مجاهدانى ارزشمندند.امام حسین«ع» نیز دربارۀ امتناع از بیعت با یزید و بیرون آمدن از مدینه و عزیمت به مکّه،از واژه خروج استفاده کرده است(انّى لم اخرج اشرا و لا بطرا...انّما خرجت لطلب الإصلاح)و خروج خود را بعنوان اصلاح طلبى در امّت پیامبر معرّفى کرده است.
'''خارجی''' عنوانى که از سوى [[یزید]] و ابن زیاد به [[حسین بن على (ع)|امام حسین(ع)]] داده شد.


یزید،براى مشروعیّت بخشیدن به کار خویش در کشتن حسین«ع»این عنوان را مستمسک قرار مى‌داد و خود را سرکوب کنندۀ یک شورش بر ضدّ خلیفۀ اسلامى مى‌پنداشت.سخنان امام حسین و اهل بیت او نیز در طول نهضت،پس از عاشورا،همه بیان این بود که قیام،بخاطر دین و مبارزه با ستم و بدعت است و خود را دودمان پیامبر معرفى مى‌کردند تا پرده‌هاى غفلت را کنار زنند.
== معنا و مفهوم ==
اصل معناى خارجی، شورشى و یاغى است و به معنای اتباع کشورهاى بیگانه استفاده نشده است.  


== تاریخچه ==
اصطلاح خارجی به زمان امیرالمؤمنین(ع) بر مى‌گردد. به نوشتۀ یکى از محقّقان، خروج، صرفا ترک مکّه از سوى امام حسین(ع) به سوى [[کوفه]] نبود، بلکه از زمانى که در جنگ صفّین، عدّه‌اى بعنوان سرپیچى و تمرّد از فرمان على(ع) شورش کردند(و بعدا خوارج نام گرفتند) بوى خاصّى پیدا کرد و این عنوان، بویژه در عراق مفهومى ناپسند یافت. سلطۀ ابن زیاد هم از آغاز،نهضت حسینى را بعنوان«خروج»قلمداد کرد. <ref>انصار الحسین،ص ۲۷(پاورقى).</ref> البته خروج و سر بر تافتن از حکومت و شورش کردن،اگر بر ضدّ حکومت مشروع اسلامى باشد،شورشگران بعنوان«فئۀ باغیه»مهدور الدّم هستند و مبارزه با آنان بعنوان جنگ با متجاوزین داخلى لازم است.ولى اگر این عصیان،بر ضد ستم و طغیان باشد،یک وظیفه است و شورشگران،مجاهدانى ارزشمندند.


== خروج اصلاح طلبانه سیدالشهدا(ع) ==
امام حسین(ع)  نیز دربارۀ امتناع از بیعت با یزید و بیرون آمدن از مدینه و عزیمت به مکّه،از واژه خروج استفاده کرده است(انّى لم اخرج اشرا و لا بطرا...انّما خرجت لطلب الإصلاح)و خروج خود را بعنوان اصلاح طلبى در امّت پیامبر معرّفى کرده است.


جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 157-158.
یزید،براى مشروعیّت بخشیدن به کار خویش در کشتن حسین(ع) این عنوان را مستمسک قرار مى‌داد و خود را سرکوب کنندۀ یک شورش بر ضدّ خلیفۀ اسلامى مى‌پنداشت.سخنان امام حسین و اهل بیت او نیز در طول نهضت،پس از عاشورا،همه بیان این بود که قیام،بخاطر دین و مبارزه با ستم و بدعت است و خود را دودمان پیامبر معرفى مى‌کردند تا پرده‌هاى غفلت را کنار زنند.
 
== منبع ==
 
* جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۱۵۷-۱۵۸.
 
== پی‌نوشت ==
<references />
checkuser
۲٬۳۶۳

ویرایش

منوی ناوبری