کثیر بن‌ شهاب‌ بن حصین مذحجی‌: تفاوت میان نسخه‌ها

کثیربن‌ شهاب، از عمّال و سرسپردگان معاویه، یزید، زیادبن ابیه و عبیدالله‌بن زیاد بود.

در زمان خلافت عمربن خطاب در نبرد قادسیه شرکت داشت و گفته شده با نیزه‌ای جالینوس را کشت، اما ابن‌کلبی معتقد است که زُهرةبن حُوَیه سعدی او را بکشت. بلاذری نیز این سخن را به صواب نزدیک‌تر می‌داند.<ref>- فتوح البلدان، ص255؛ اسدالغابه، ج4، ص159.</ref>  

 

 

چون عمربن خطاب، مغیرةبن شعبه را امارت کوفه داد، به جهت اینکه ری و بسیاری از ایران تابع امارت کوفه بود، او کثیربن‌ شهاب را والی ری و دستبی کرد.<ref>- الکامل فی التاریخ، ج3، ص484</ref> کثیربن‌ شهاب چون به ری رسید و مشاهده کرد اهل آنجا نقض فرمانبرداری کرده‌اند، با آنان جنگید تا اطاعت کردند و خراج و جزیه دادند.<ref>- فتوح البلدان، ص310.</ref> سپس قزوین را فتح کرد و از طرف عمر والی آنجا شد.<ref>- انساب الاشراف، ج5، ص166؛ تاریخ طبری، ج5، ص375،269؛ الکامل فی التاریخ، ج3، ص484؛ البدایه و النهایه، ج8، ص51؛ تاریخ ابن خلدون، ج3، ص6.</ref> از آن به بعد، ولایت ری، دستبی و قزوین را داشت.<ref>- فتوح البلدان، ص301.</ref> چون معاویه به حکومت رسید، او نیز حکومت ری و دستبی را به کثیر داد.<ref>- الطبقات الکبری، ج6، ص196. </ref> زمانی‌که زیادبن ابیه بعد از مغیرةبن شعبه به امارت کوفه رسید، کثیر را در مقام خود باقی نهاد.<ref>- انساب الاشراف، ج5، ص166؛ تاریخ طبری، ج5، ص269؛ تاریخ گزیده، ص788.</ref>  

 

 

کثیربن‌ شهاب از پیروان عثمان بود و نسبت به امیرالمؤمنین علی(ع) کینه شدیدی داشت و سخنان ناسزا در حق آن حضرت می‌گفت و او را بر منبر بسیار لعن می‌کرد.<ref>- فتوح البلدان، ص301؛ الکامل فی التاریخ، ج3، ص413-414.</ref>  

 

 

کثیر در زمان ولایت زیادبن ابیه در کوفه، در خدمت او بود. زمانی که زیاد بر ضد حُجربن عَدی از سران قریش شهادت گرفت، کثیربن‌ شهاب نیز در زمره شهادت‌دهندگان بود.<ref>- انساب الاشراف، ج5، ص166؛ تاریخ طبری، ج5، ص375،269؛ الکامل فی التاریخ، ج3، ص484؛ البدایه و النهایه، ج8، ص51؛ تاریخ ابن خلدون، ج3، ص6.</ref> زیادبن ابیه، شهادت شاهدان را در صفحه‌ای نوشت و آن را به وائل‌بن حجر حضرمی و کثیربن‌ شهاب داد و آنان را همراه زندانیان به شام نزد معاویه فرستاد.<ref>- انساب الاشراف، ج5، ص166؛ تاریخ طبری، ج5، ص270.</ref> معاویه با شهادت آنان، دستور قتل حجر و یارانش را صادر کرد.

 

 

گویند زمانی معاویه بر وی غضب کرد و بر او تازیانه نواخت و مدتی او را در دمشق زندانی کرد تا اینکه به وساطت و شفاعت شریح‌بن هانی مرادی از زندان رهایی یافت. در زمان حکومت یزید، به علت هواداری‌ و پیروی از خواسته یزید و دشمنی با خاندان علی(ع) مورد تأیید یزید قرار گرفت و مرید و همنشین او گردید. یزید سفارش او را به عبیدالله‌بن زیاد کرد و نوشت تا او را بر ماسبذان، مهرجانقذف، حلوان و ماهان(سرزمینهای اشغالی ایران توسط اعراب) ولایت دهد و املاکی را در جبل، قطاع وی قرار دهد و او قصری را در نواحی کوهستانی دینور به نام قصرکثیر ساخت. فرزندان او بعدها همچنان در ماسبذان زمین در اختیار داشتند.<ref>- فتوح البلدان، ص301-302.</ref>

 

 

در هنگام قیام مسلم‌بن عقیل، کثیربن‌ شهاب و دیگر سران که همه خیرخواه عبیدالله‌بن زیاد بودند، پیش وی فراهم آمدند، کثیر بدو گفت: خدا امیر را قرین صلاح بدارد، در قصر گروهی بسیار از سران مردم و نگهبانان و خاندان و غلامانت هستند، ما را به مقابله مخالفان ببر.<ref>- تاریخ طبری، ج5، ص370.</ref>

 

 

پسر زیاد نیز چون‌ خود را گرفتار دید، از بیست‌ تن‌ بزرگان‌ کوفه‌ که‌ گرد او را گرفته‌ بودند، تنی‌ چند را میان‌ مردم‌ فرستاد تا به ‌وسیله‌ زر و زور و تزویر جمعیت‌ را پراکنده‌ سازند. آنان‌ که‌ مردانی‌ کار آزموده‌ بودند، می‌دانستند مردم‌ بی‌تدبیر و آشوب‌گر را چه‌گونه‌ می‌توان‌ از هیجان‌ باز داشت‌. یکی از آن افراد کثیربن‌ شهاب بود که‌ از قصر خارج‌ شد.<ref>- الاخبار الطوال، ص238-239؛ تاریخ طبری، ج5، ص348-350؛ مروج الذهب، ج2، ص252.</ref>

 

 

کثیر که‌ از سران‌ قبیله مذحج بود، به‌ داخل‌ شهر کوفه‌ رفت‌ و ازطایفه‌ مذحج عده‌ای‌ را که‌ مطیع‌ او بودند، گرد آورد و در پناه‌ نیروی‌ جمعیت‌ خویش‌ در کوچه‌ها و خیابان‌های‌ کوفه‌ گردش‌ کرد و با سخنرانی‌ و تبلیغات‌ زبانی‌ مردم‌ را از کمک‌ کردن‌ به‌ مسلم‌بن‌ عقیل‌ بر حذر داشت‌ و از مخالفت‌ با حکومت‌ و جنگ‌ با نیروهای‌ دولتی‌ ترساند.<ref>- تاریخ طبری، ج5، ص369،348؛ ارشاد، ج2، ص52-55.</ref> او پیش از همه آغاز سخن کرد و تا نزدیک غروب آفتاب سخن گفت. او گفت: ای مردم پیش کسان خود روید و به کار شرّ شتاب میارید و خویشتن را به خطر کشته شدن میندازید، سپاهیان شام می‌رسند. امیر قرار نهاده که اگر امشب به جنگ وی مُصِر بمانید و شبانگاه نروید، باقیماندگان شما را از عطا محروم دارد و جنگاورانتان را بی مقرری در نبردگاههای شام پراکنده کند. سالم را به جای بیمار بگیرد و حاضر را به جای غایب، تا هیچ‌کس از اهل عصیان نماند که وبال کار خویش را ندیده باشد.<ref>-  تاریخ طبری، ج5، ص370-371.</ref>   

 

 

کثیربن‌ شهاب پس از شکست قیام مسلم‌بن‌ عقیل‌، در قتل چند تن از همراهان مسلم‌‌ نیز دست داشت:

 

 

عبدالاعلی‌بن یزید کلبی عُلَیمی کوفی در هنگامی که مسلم قیام خود را اعلام کرد، لباس رزم پوشید و سلاح خود را حمل نمود و از خانه بیرون آمد تا در محله بنی‌فتیان به مسلم بپیوندد. کثیربن شهاب که از قبیله مذحج بود، او را دستگیر کرد و نزد عبیدالله‌بن زیاد آورد. عبیدالله او را به زندان افکند و پس از شهادت مسلم و هانی دستور داد تا او را به ”جبانة السبیع“<ref>- نام یک بلندی در حومه شهر کوفه.</ref> برده و گردنش را بزنند.<ref>-  تاریخ طبری، ج5، ص370.</ref>  

 

 

پس از شکست نهضت مسلم، عبیدالله‌بن زیاد فرمان دستگیری عبدالله‌بن حارث‌بن نوفل نواده عبدالمطلب، را صادر کرد و برای دستگیری او جایزه هم در نظر گرفت. پس از دستگیری او را به زندان انداختند. عبیدالله سپس به کثیربن شهاب دستور داد تا او را از زندان به دارالاماره بیاورند، آنگاه از او پرسید که آیا تو صاحب پرچم سرخ نیستی و تو نبودی که برای مسلم بیعت می‌گرفتی؟ او پاسخ نداد. عبیدالله دستور داد او را به میان قبیله‌اش ببرند و گردنش را بزنند.<ref>- برای تفصیل بیشتر ر.ک : تاریخ طبری، ج5، ص232،172؛ الاصابه فی تمییز الصحابه، ج5، ص8-9؛ تهذیب التهذیب، ج5، ص180-181؛ معجم رجال الحدیث، ج10، ص154؛ وسیله الدارین، ص167؛ نقد الرجال، ج3، ص96؛ قاموس الرجال، ج6، ص305؛ فرسان الهیجاء، ج1، ص237؛ ذخیرة الدارین، ص285.</ref>

 

 

پس از شهادت مسلم و چند تن از یارانش، او همراه نیروهای عبیدالله‌بن زیاد به رهبری عمربن سعد به کربلا آمد و در جنگ با امام حسین(ع) شرکت کرد.

کثیر اندکی پیش از خروج مختار ثقفی و یا در آغاز امرِ وی مُرد. مختار در سخنان سجع‌آمیز خود، از او به عنوان مظهر کفر و نفاق یاد کرد و گفت: به آن پدیدآورنده ابرها و به آن خدایی که عقوبتش سخت است و حساب سریع دارد و کتاب از آسمان آرد، سوگند که قبر کثیربن‌ شهاب آن حرامی نابکار و دروغگوی فریبکار را خواهم شکافت و او را از گور درآرم.<ref>- انساب الاشراف، ج6، ص403؛ فتوح البلدان، ص301.</ref>