محمد کاظم طوسی‌: تفاوت میان نسخه‌ها

{{ب| ای سرور و رهبر شهیدان‌سوم ولی خدای سبحان }}  

{{ب| ای گوهر پاک آفرینش‌وی زینت و زیب عرش رحمان }}  

{{ب| ای تربت تو شفای آلام‌وی باب تو کهف مستمندان }}  

{{ب| دارد به تو افتخار آدم‌باشد ز تو سرفراز انسان }}  

{{ب| بر پا ز تو کاخ عدل و شفقت‌وز توست بنای ظلم ویران }}  

{{ب| اسلام ز نهضت تو باقی‌قائم به قیام توست ایمان }}  

{{ب| ارکان هُدا ز توست محکم‌بنیاد وفا به توست بنیان }}  

{{ب| از خون تو باغ دین مصفّاباقی ز شهادت تو قرآن }}  

{{ب| ای مظهر حق و روح و پاکی‌وی معدن عدل و عزّ و عرفان <ref>همان؛ ص 349.</ref> }}  

{{ب| قهرمان عشق و آزادیست یک تن در جهان‌جز حسین فرزند زهرا قهرمان عشق نیست }}  

{{ب| اختر برج وفا خورشید عالم تاب عشق‌همچو او رخشنده اندر کهکشان عشق نیست }}  

{{ب| کز زن و فرزند و مال و خانمان یکسر گذشت‌در ره معشوق به زین امتحان عشق نیست }}  

{{ب| وه چه خوش داد آزمایش در همه اطوار عشق‌هیچکس جز او شهید جاودان عشق نیست }}  

{{ب| در بهای عشق جانان از سر هستی گذشت‌در همه عالم جز او بازارگان عشق نیست }}  

{{ب| بود شه را در حرم دُرّ گرانی شیرخوارگفت ما را غیر ازین گوهر به کان عشق نیست }}  

{{ب| باید این یکدانه گوهر را کنم تقدیم دوست‌نزد جانان بهتر از این ارمغان عشق نیست }}  

{{ب| طفل را بگرفت و قربان رضای دوست کرددر جهان گویاتر از این ترجمان عشق نیست  }}  

{{ب| طفل خندیدی، مگر بر لب چنین بودش سخن‌جز من این‌سان شیرخواری پهلوان عشق نیست }}  

{{ب| گشت خاموش و در آغوش پدر آرام یافت‌غیر اصغر با پدر کس هم عنان عشق نیست <ref>همان؛ ص 91.</ref> }}  

{{ب| تا شاه عشق کرد هوای لقای دوست‌بگسست بند مهر دل از ماسوای دوست }}  

{{ب| از خانمان و مسکن خود دیده برگرفت‌زانرو که داشت یکسره در سر هوای دوست }}  

{{ب| از طوف کعبه گشت روان سوی کربلابگرفت او به جان همه کرب و بلای دوست }}  

{{ب| با اهل بیت خویش روان شد به کوی عشق‌تا هر چه داشت جمله برد در منای دوست }}  

{{ب| در راه دوست کرد نثار از ره وفاعبّاس و عون و اکبر و اصغر فدای دوست }}  

{{ب| لب تشنه داد جان به لب آب ای دریغ‌در خاک و خون فتاد که یابد رضای دوست }}  

{{ب| اندر جهان که داده نشان سر جدا ز تن‌جز او که کند تلاوت قرآن برای دوست }}  

{{ب| می‌خواست بانوان حریمش اسیر کین‌هم کودکان دُژم <ref>دژم: افسرده و غمگین.</ref> به ره ابتلای دوست }}  

{{ب| از کربلا به کوفه و از کوفه به شام‌زنجیر کین به گردن عابد، برای دوست <ref>همان؛ ص 177.</ref> }}  

{{ب| تا که شاه پاک‌بازان عزم کوی یار کرددر حریم کعبه حق رخصت دیدار کرد }}  

{{ب| از طواف کعبه رو سوی منای حق نمودعاشقان پاکدل را واقف از اسرار کرد }}  

{{ب| تا به میدان بلا وارد شد اندر کربلاپس چنین با همرهان آغاز در گفتار کرد }}  

{{ب| هین که شرع مصطفی جدّم پیمبر شد تباه‌دینِ حق و حقّ ما را خصم دون انکار کرد }}  

{{ب| وقت جان بازیست باید دست از جان شست و رفت‌می‌نشاید غفلت و سستی در این رفتار کرد }}  

{{ب| هر که را در سر هوای وصلت جانان بودسر به کف بایست و جان را در رهش ایثار کرد }}  

{{ب| عاشقان پاکدل را چون سر دیدار بودجرعه‌ای از نوش وصلش مست دیگر بار کرد }}  

{{ب| دل ز جان شستند و با شاه جهان همدل شدندجمله را لبیک گویان عازم دیدار کرد }}  

{{ب| هرچه در کان ولایت لؤلؤ شهوار داشت‌شاه در میدان عشقش عرضه در بازار کرد }}  

{{ب| در قمار نرد عشقش هرچه بود او پاک باخت‌پاکبازان را خجل آن زبده ابرار کرد }}  

{{ب| قاسم و عبّاس و عون و جعفر و عبد اللّهش‌اکبر و اصغر فدای طلعت دلدار کرد }}  

{{ب| شد به خیمه بهر دیدار زنان و کودکان‌پس وداع آخرین با عترت اطهار کرد }}  

{{ب| زان وداعِ آن جدایی چشم گردون خون گریست‌هم سکینه بهر بابش گریه‌ها بسیار کرد <ref>همان؛ ص 179.</ref> }}  

{{ب| تا دیده بر هلال محرّم فتاده است‌باری گران بدوش دل از غم فتاده است }}  

{{ب| شد زنده باز خاطره کربلای عشق‌شور نشور در همه عالم فتاده است }}  

{{ب| هرجا خروش و ناله‌ی وا حسرتا بلندهر سو غبار حسرت و ماتم فتاده است }}  

{{ب| زان خون که موج آن ز مکان و زمان گذشت‌کشتی دل شکسته در این یم فتاده است }}  

{{ب| گر جای اشک خون رود ز دیدگان رواست‌گریان ازین مصیبت جان سوز ماسوی است }}  

{{ب| سوی منای دوست چو شد کاروان عشق‌از کعبه با شتاب که جانها فدایشان }}  

{{ب| آید بگوش از جرس آوای الفراق‌بس زخمه بر دلست ز سوز درایشان }}  

{{ب| در گرد راه غافله بینم غمام مرگ‌گویی اجل همی رود اندر قفایشان }}  

{{ب| بیگانه از خودند همه آشنای حق‌غیر از رضای دوست نباشد رضایشان }}  

{{ب| کاینسان ز خود بریده و مستانه می‌روندجان بر کفند و تا بر جانانه می‌روند }}  

{{ب| چون خیمه زد به دشت بلا شاه کربلااز هر طرف محاصره قوم دون شدی }}  

{{ب| کردند منع آبش و از سوز تشنگی‌در دیده‌اش جهان چو دخان نیلگون شدی }}  

{{ب| فریاد العطش ز خیامش بلند بودجا داشت گر زمین ز مدارش برون شدی }}  

{{ب| ای کاشکی فرات بر آن فرقه‌ی پلیدچون نیل بهرِ قِطْبی دون، جوی خون شدی }}  

{{ب| ای اف بر این لئامت و ای اف ازین شقااز میهمان که آب کند منع ناروا؟ }}  

{{ب| کشتند یاورانش و از غایت دغاتیغ جفا به فرق علی اکبرش زدند }}  

{{ب| پشتش شکست از غم مرگ برادرش‌عبّاس تا عمود گران بر سرش زدند }}  

{{ب| بنشست تیر غم به جنان بر دل بتول‌تا تیر بر گلوی علی اصغرش زدند }}  

{{ب| هر سو نظر فکند شهیدی فتاده دیدزین غم شراره بر دل دانشورش زدند }}  

{{ب| دیگر نماند هیچ یک از یاوران اوکردند از چهار طرف قصد جان او }}  

{{ب| آه از دمی که شد به حرم شه پی وداع‌ناگاه شور ولوله بر شد ز خیمه‌گاه }}  

{{ب| هشتاد و چهار کودک و بانو پریده رنگ‌پژمان و دادخواه گرفتند گرد شاه }}  

{{ب| آن یک گرفته دامن شه را ز سوز دل‌وان یک گشوده عقده دل را به اشک و آه }}  

{{ب| آن یک زبان به شکوه گشودی که ای پدروان یک فغان و ناله برآورد یا اخاه }}  

{{ب| مپسندمان به دشت بلا بی‌پناه و زارما را به جز تو نیست شها یار و غمگسار  }}  

{{ب| با دخترش سکینه بفرمود جان من‌با آب دیدگان مزن آتش بخرمنم }}  

{{ب| بس کن ز گریه قلب پدر را شرر مزن‌ترسم به گریه تو کند خنده دشمنم }}  

{{ب| کن گریه آن زمان که ز جور و جفای خصم‌بینی سرم ز نیزه و در خاک و خون تنم }}  

{{ب| امر شکیب و صبر زنان را نمود و گفت‌باید به راه دوست سر و جان فدا کنم }}  

{{ب| بدرود گفتشان و به میدان شتاب کردزین غم دل سکینه و زینب کباب کرد }}  

{{ب| آمد مقابل سپه و گفت ای گروه‌من نور چشم فاطمه فرزند حیدرم }}  

{{ب| هم وارث امامتم و مقتدای خلق‌هم رهبر هدایت و سبط پیمبرم }}  

{{ب| شطّ فرات موج زن و لیک کام من‌خشکیده ز التهاب و عطش اندر آذرم }}  

{{ب| کردید دعوتم ز چه حال از ره عناددارید قصد کشتن و خوانید کافرم }}  

{{ب| جز تیر و تیغ و نیزه کسی پاسخش ندادبر تافت روی یکسر از آن قوم بدنهاد }}  

{{ب| تیری ز شست حرمله بر قلب شه نشست‌گویی ز داغ مرگ جوانش خبر نداشت }}  

{{ب| زان نیزه سَنان که به پهلوی او رسیداز اسب اوفتاد و سر از خاک برنداشت }}  

{{ب| یکبارگی برید دل از ماسوای حق‌غیر از لقای دوست هوایی دگر نداشت }}  

{{ب| چون داده بود در ره جانانه هر چه داشت‌دیگر به غیر جان و سری ما حضر نداشت }}  

{{ب| بر خاک رخ نهاد و همی گفت یا اله‌تسلیم و راضی‌ام به قضایت تو خود گواه }}  

{{ب| از کثرت جراحت و از فرط تشنگی‌از هوش رفت و توش و توان دیگرش نبود }}  

{{ب| تا دیده برگشود جز از قاتل عنودبا خنجر برهنه کسی بر سرش نبود }}  

{{ب| شد کشته از جفا و ربودند جامه‌اش‌یک کهنه پیرهن به تن انورش نبود }}  

{{ب| یک عضو سالمی ز لگد کوب سمّ اسب‌از جور اشقیا به همه پیکرش نبود }}  

{{ب| خورشید منکسف شد و آفاق خون گریست‌در ماتمش سکینه ندانم که چون گریست }}  

{{ب| یک سوی کشتگان همه افتاده غرقه خون‌سوی دگر زنان و یتیمان داغدار }}  

{{ب| زینب خمیده قامت و کلثوم سینه ریش‌از داغ مرگ پدر و برادر در انکسار }}  

{{ب| زین العباد، حجّت حق، آیت خدای‌تب‌دار و بیقرار وز مرگ پدر فگار }}  

{{ب| یک سوی ابن سعد لعین سرخوش غروربر اسب جهل و کبر و شقاوت بُدی سوار }}  

{{ب| شد حمله ور سپاه و به یغما گشود دست‌تا از خیام پاک ربایند هر چه هست  }}  

{{ب| آتش زدند بر حرمی کز سر شرف‌جبریل بر درش پی تعظیم جبهه سود }}  

{{ب| چون شعله از خیام طهارت بلند شدغیر از فرار چاره‌ای از بیم جان نبود }}  

{{ب| گشتند چون نجوم پراکنده تا که خصم‌دست تجاوز از پی تاراج برگشود }}  

{{ب| آن قوم کینه توز ز اولاد مصطفی‌از گوش گوشواره و معجر ز سر ربود }}  

{{ب| چون مرغ بال خسته و بی‌آشیانه‌ای‌رنجور و پرشکسته نه آب و نه دانه‌ای }}  

{{ب| آن کودکان خسته ز بیم حرامیان‌هر یک سویی گریخت در آن وادی خطر }}  

{{ب| کلثوم داغدیده و زینب به هر طرف‌در جستجوی و در پی اطفال دربه‌در }}  

{{ب| اندر کنار بوته خاری دو طفل راجستند خفته دست در آغوش یکدیگر }}  

{{ب| اما چه سود کز غم حرمان و بی‌کسی‌جان داده آن دو کودک معصوم بی‌پدر }}  

{{ب| رفتند نزد فاطمه تا شکوه سر کنندوز آن شراره جدّ و پدر را خبر کنند }}  

{{ب| بر تافت روی مهر درخشان ز خاکیان‌کاو را توان دیدن آن ماجرا نبود }}  

{{ب| یا رب نصیب عترت خیر البشر مگراز خوان دهر غیر عنا و بلا نبود }}  

{{ب| اف ای فلک برای یتیمان بوتراب‌جز اشک و خون دل مگر آب و غذا نبود }}  

{{ب| بهر تسلّی دل آن داغدیدگان‌آیا به جز شماتت اهل دغا نبود }}  

{{ب| کاینسان شکسته خاطر و پژمان و بیقراردر بند دشمنان چو اسیران زنگبار }}  

{{ب| زان شام غم فزا و در آن دشت پر بلابر آل بو تراب ندانم چسان گذشت }}  

{{ب| یا رب چه‌ها به زینب و کلثوم بی‌پناه‌و آن کودکان بی‌کس و بی‌خانمان گذشت؟ }}  

{{ب| انگشتری نماند و شد انگشت شه جداتا از کنار کشته او ساربان گذشت }}  

{{ب| کی این ستم سزد، سر و جا در ته تنورزان شام پر بلا چه بر آن میهمان گذشت؟ }}  

{{ب| مه را ازین فسانه به رخ رنگ و تاب نیست«طوسی» ز دیده خون بفشان وقت خواب نیست <ref>همان؛ ص 354- 360.</ref> }}