الهامی کرمانشاهی‌: تفاوت میان نسخه‌ها

{{ب| کشان روزبانان به بند اندرش‌|ببردند زی مرد بد گوهرش }}

{{ب| سپهبد از آن کافر زشت نام‌|بتابید روی و نکردش سلام }}

{{ب| یکی زان میان بر به مسلم بگفت‌|که ای گشته با بند و زنجیر جفت }}  

{{ب| چرا بر به سالار فرخنده نام‌|به فرمانگزاری نکردی سلام؟ }}

{{ب| بدو گفت مسلم که فرمانروای‌|مرا نیست جز پور شیر خدای }}

{{ب| سلام ار به فرماندهی بایدم‌|بدان شاه دنیا و دین شایدم }}

{{ب| از این گفته فرمانده بد سگال‌|برآشفت و زد بانگ بر بی‌همال <ref>همان: نظیر و مانند.</ref> }}

{{ب| که ای فتنه‌گر مرد پرخاشجوی‌|از این فتنه‌جویی چه دیدی بگوی؟ }}

{{ب| که بر تافتی رخ ز امر امام‌|سر دین پژوهان کنارنگ شام }}

{{ب| چو فرّخ سپهدار از او این شُنفت‌|خروشید بر مرد ناپاک و گفت: }}

{{ب| «تو رخ تافتستی از امر امام‌|نهادستی اندر ره فتنه گام }}

{{ب| نباشد امامی به روی زمین‌|به جز پاک سبط رسول امین }}

{{ب| روا نیست ای کافر زشت نام‌|که خوانی زنازادگان را امام }}

{{ب| امام آن بود کش به دین اندرا|خداوند بگزید و پیغمبرا» }}

{{ب| چو بشنید این کافر زشتخوی‌|بدو گفت کای مرد پرخاشجوی }}

{{ب| جز امروزت از زندگی بیش نیست‌|به مرگ تو شاه تو خواهد گریست }}

{{ب| به بام دژ اندر ببرّم سرت‌|وز آن جا به کوی افکنم پیکرت }}

{{ب| که از هاشمی‌زادگان زین سپس‌|نگردد دگر گِرد آشوب، کس }}

{{ب| بدو گفت شیر نیستان رزم‌|چو در کشتنم کرده‌ای عزم جزم }}

{{ب| گُزین کن ز مردان این انجمن‌|یکی را که بنیوشد او رازِ من }}

{{ب| کند آن چه گویم پس از مردنم‌|نیندیشد از کینه‌ی دشمنم }}

{{ب| بدو گفت پور زیاد این چنین‌|که یک تن خود از انجمن برگُزین }}

{{ب| نگه بر چپ و راست مسلم فکند|بدان بد سگالان ناهوشمند }}

{{ب| در آن انجمن زان بزرگان که دید|عمر زاده‌ی سعد را برگزید }}

{{ب| بدو گفت زین خیل ناپاک‌زاد|شماری تو خود را قریشی نژاد }}

{{ب| به نزد من آی و فرادار گوش‌|به گفتار گوینده بسپار هوش }}

{{ب| بتابید ازو زاده‌ی سعد روی‌|نمی‌خواست رفتن به نزدیک اوی }}

{{ب| بدو گفت فرمانده زشت کیش‌|که بشتاب نزد پسر عمّ خویش }}

{{ب| زمانی به گفتار او گوش دار|هرآن آرزویی که دارد برآر }}

{{ب| به فرمان او پور سعد پلید|بر مسلم پاک گوهر، حمید }}

{{ب| بدو گفت سالار، بگمار هوش‌|سه اندرز دارم بدان دار گوش }}

{{ب| نخست آنکه هفتصد درم وامدار|شدستم درین فتنه‌پرور دیار }}

{{ب| تو بفروش درع و سمند مرا|همان آبداده پرند مرا  }}

{{ب| بهایش بدان وامخواهان سپار|مخواه از پس کشتنم وامدار }}

{{ب| و دیگر چو بی‌سر شود پیکرم‌|تو بسپار پیکر به خاک اندرم }}

{{ب| و دیگر فرستاده‌ای کن روان‌|بر پور پیغمبر و انس و جان }}

{{ب| ز مرگ من او را رسان آگهی‌|که گیتی ز عم زاده‌ات شد تهی }}

{{ب| مپیما بدین مرز ره، زینهار|ز کوفی سپه، چشم یاری مدار }}

{{ب| چو پور زیاد این سخن‌ها شنفت‌|بخندید و با زاده‌ی سعد گفت }}

{{ب| که آنچت سراید برو کار بند|میندیش کز ما نبینی گزند }}

{{ب| از آن پس که او کشته گردید خوار|به مال و تن او مرا نیست کار <ref> دیوان الهامی کرمانشاهی؛ ص 167 و 168.</ref> }}

{{پایان شعر}}

{{ب| به شکل کفن کرد رختش به بر|زدش بوسه بسیار بر چشم و سر }}

{{ب| بگفت این تو این پهنه‌ی رزمگاه‌|برو کت خداوند بادا پناه }}

{{ب| دریغا که تیغی شد از مشت من‌|که بشکستنش، بشکند پشت من }}

{{ب| چو آمد دمان سوی آوردگاه‌|تو گفتی فرود آمد از چرخ ماه }}

{{ب| که در سوگش این سالخورد آسمان‌|بگرید همی تا بپاید زمان }}

{{ب| خروشید کای بدسگالان دین‌|منم شبل <ref>شبل: فرزند.</ref> شیر جهان آفرین }}

{{ب| منم قاسم آن صفدر نامور|قسیم جحیم و جنان را پسر }}

{{ب| حسن شاه ابرار باب من است‌|کجا چرخ را توش و تاب من است؟ }}

{{ب| نیا مصطفی، مامِ بابم بتول‌|که زهرا همی خواند او را رسول }}

{{ب| همین شه که او را نباشد کسی‌|بکشتید یاران او را بسی }}

{{ب| خداوند دین است و عمّ من است‌|به دیدار من چشم او روشن است }}

{{ب| منم بدر تابان چرخ یلی‌|منم پرگهر تیغ دست علی }}

{{ب| به مردان شیر اوژن تیغ زن‌|دهد مژده‌ی مرگ، شمشیر من }}

{{ب| مرا لب چو زاینده از شیر شست‌|دلم رزم و سرپنجه، شمشیر جست }}

{{ب| به گهواره فرِّ یلان داشتم‌|بر و بازو پردلان داشتم }}

{{ب| کنونم که از سیزده بیش سال‌|نرفته است ای مردم بدسگال }}

{{ب| مرا کشته خواهد خداوند من‌|برای همین است جانم به تن }}

{{ب| اگر برکَنند از تنم زنده پوست‌|نتابم سر از عهد و پیمان دوست  }}

{{ب| به جانان سپرد آن که جان، او نمرد|نبرد وفا، هرکه جان باخت برد }}

{{ب| چو نوباوه‌ی مجتبی آن بدید|به سالار لشگر خروشی کشید }}

{{ب| که ای زاده‌ی سعد بد روزگار|همانا نترسی ز پروردگار }}

{{ب| ندانی تو ای مرد با خشم و کین‌|که فرموده پیغمبر راستین }}

{{ب| حسین است جان تن روشنم‌|ز جان و تن اوست جان و تنم }}

{{ب| همانا نباشد تو را استوار|گزین گفتِ پیغمبر تاجدار }}

{{ب| وگرنه به جان و تن مصطفی‌|پسندی چرا کین و جور و جفا؟ }}

{{ب| مریز این همه خون آل رسول‌|مکش بیش از این زادگان بتول <ref>دیوان الهامی کرمانشاهی؛ ص 191 و 192.</ref> }}

{{پایان شعر}}

{{ب| کنون بایدم درّ ناسفته سفت‌|کنون بایدم راز ناگفته گفت }}

{{ب| کنون باید از غم به سر خاک بیخت‌|کنون باید از دیده خوناب ریخت }}

{{ب| کنون از نی دل برآرم نوا|سخن رانم از ساقی نینوا }}

{{ب| چه ساقی شه تشنه‌کامان عشق‌|امیر صفّ نیکنامان عشق }}

{{ب| کنون ز اشک روی زمین تر کنم‌|شگفتی یکی داستان سر کنم }}

{{ب| که در بر چرخ دون خون شود|زمین همچو گردون دگرگون شود }}

{{ب| بنالد ازو جان افلاکیان‌|چو افلاکیان پیکر خاکیان }}

{{ب| زمین گردد از اشک دریای آب‌|فتد آسمانش به سر چون حباب }}

{{ب| غریوان پیمبر به خلد اندرون‌|به رخ برفشاند ز بیننده خون }}

{{ب| کنون ای هنرمند طبع منا|به میدان فکرت فکن تو سنا }}

{{ب| به سوی سپهدار فرخنده پی‌|بکش ناله از نای دل همچو نی }}

{{ب| چه عبّاس! مهر سپهر یلی‌|به مردی بهین یادگار علی }}

{{ب| سپهدار عشّاق پروردگار|تهی از خود و پر ز اسرار یار }}

{{ب| در اقلیم جان رهرو راه عشق‌|نه رهرو که خود تا جور شاه عشق }}

{{ب| همان زور حیدر به بازوی او|دو گیتی سبک در ترازوی او }}

{{ب| نبیند چو او دهر و هرگز ندید|نه چون او به مردی خدا آفرید }}

{{ب| چراغ هدایت فروزان از او|روان بد اندیش سوزان ازو }}

{{ب| نبی خو، حسن رو، علی کارزار|به پیکار دشمن حسین اقتدار }}

{{ب| جهانجو، سپهدار پیروز جنگ‌|به خام‌آور یال مردان جنگ }}

{{ب| ملوک و ملایک ثنا خوان او|زمین گردی از نعل یک ران او }}  

{{ب| به لشگرگه شاه سالار بود|دبیر و وزیر و علمدار بود }}

{{ب| دلش بود آکنده از راز حق‌|دو گوشش نیوشای آواز حق }}

{{ب| سرانجام ازو یافت سامان عشق‌|بداد ساقی تشنه کامان عشق }}

{{ب| به دیدار و بالا و فرّ و کمال‌|نبودی کس اندر جهانش هَمال }}

{{ب| سر سرفرازان و آزادگان‌|به چهره مه هاشمی زادگان }}

{{ب| در آن دم که بر خاک افتاد پَست‌|به عرش اندرون یافت جای نشست }}

{{ب| سرش تا که از تیغ کین تاج یافت‌|چو احمد از آن تاج معراج یافت <ref> همان؛ ص 217، 219، 220.</ref> }}  

{{پایان شعر}}

{{ب| ابو حمزه کو عارف راه بود|ز اسرار دینِ حق آگاه بود }}

{{ب| به درگاه چهارم امام انام‌|فزون داشت جاه و نکو داشت نام }}

{{ب| چنین گوید آن مرد فرخنده کیش‌|که روزی بُدَم نزد مولای خویش }}

{{ب| در آندم بیامد یکی خردسال‌|که مانست خورشید را در جمال }}

{{ب| جوانی چو ماهش رخان تابناک‌|که بودی عبید اللّهش نام پاک }}

{{ب| مر آن ناز پرورد خورشید فر|ابو الفضل را بُد گرامی پسر }}

{{ب| خداوند دین سیّد السّاجدین‌|چو دیدش دل نازکش شد غمین }}

{{ب| همی بر رخ پاک او بنگریست‌|بمویید و بر وی فراوان گریست }}

{{ب| چو لختی بگریید گفت: اینچنین‌|به من، آن خداوند دنیا و دین }}

{{ب| به عبّاس عمّ من آن میر راد|که چون او وفا پیشه مادر نزاد }}

{{ب| به راه برادر ز جان و ز سر|گذشت آن جوانمرد فرّخ‌گهر }}

{{ب| به جای دو دست ایزد ذو الجلال‌|بدادش ز یاقوت رخشان دو بال }}

{{ب| بدان سان که بر جعفر پاک‌زاد|ز بخشش دو بال ایزد پاک داد }}

{{ب| همه جاه عبّاس با آفرین‌|کنند آرزو از جهان آفرین }}

{{ب| بر پاک دادار پیروزگر|ابو الفضل را هست جاه دگر <ref>همان؛ ص 223 و 224.</ref> }}  

{{پایان شعر}}

{{ب| چو رفتند اخوان و یاران شاه‌|به سوی پیمبر از این دامگاه }}

{{ب| سپهبد دلش از غم آمد به درد|نگه کرد لختی به دشت نبرد  }}

{{ب| ز یکسو خداوند دین بی‌پناه‌|ستاده به میدان آوردگاه }}

{{ب| زده تکیه بر نیزه‌ی بی‌کسی‌|ی کشتنش نیزه برپا بسی }}

{{ب| نمانده کس از جان نثاران او|به خون غرقه خویشان و یاران او }}

{{ب| ز اصحاب و اخوان نام‌آورش‌|نمانده به جا جز علی اکبرش }}

{{ب| ز یکسو زنی چند بی‌غمگسار|غریب و پسر کشته و داغدار }}

{{ب| ز یکسو بسی کودک ماه‌وش‌|به گردون برآورده بانگ از عطش }}

{{ب| ز بی‌یاری شاه و اهل حرم‌|دل ساقیِ تشنه لب شد دژم }}

{{ب| به خود گفت هنگامت آمد فراز|یکی چاره از بهر رفتن بساز }}

{{ب| بیامد بر خسرو راستین‌|بدو خیره چشم سپهر و زمین }}

{{ب| بگفت ای نگهبان هر دو جهان‌|خداوند هر آشکار و نهان }}

{{ب| دل من ازین زندگی سیر شد|به راه تو جان دادنم دیر شد }}

{{ب| تو تنها، به خون خفته اخوان من‌|نیاید به کار این تن و جان من }}

{{ب| مرا جان از آن داده پروردگار|که در خاک پای تو سازم نثار }}

{{ب| مخواه از در قرب حق دوریم‌|ببخشا پی رزم دستوریم <ref> دیوان الهامی کرمانشاهی؛ ص 243 و 244.</ref> }}

{{ب| شهنشه بدو خواند بس آفرین‌|سپس گفت کای پور ضرغام دین }}

{{ب| به من گر همی بایدت یاوری‌|بکن جهد کآبی به دست آوری }}

{{ب| که این کودکان تر نمایند کام‌|از آن پس بکن روز بد خواه شام }}

{{ب| ابو الفضل از این مژده دلشاد گشت‌|ز بند غم و رنج آزاد گشت }}

{{ب| ببوسید پیش برادر زمین‌|چو حیدر برِ سیّد المرسلین }}

{{ب| به بدرود آل رسول امین‌|روان شد چو جان از بر شاه دین }}

{{ب| ستمدیدگان را چو بدرود کرد|پی آب سر جانب رود کرد }}

{{ب| چو بر آبِ روِد روان بنگریست‌|ز لب تشنگان یاد کرد و گریست }}

{{ب| همی گفت کای آب شیرین گوار|ز آب آفرین شاه شرمی بدار }}

{{ب| روانی تو بر خاک و سنگ زمین‌|لبِ تشنه، آل رسول امین }}

{{ب| تو موج اندر آورده جوشان همی‌|سکینه ز بهرت خروشان همی }}

{{ب| سزد کز تو نوشند مردم تمام‌|بمیرند آل علی تشنه‌کام }}

{{ب| کفی آب برداشت تا نوشدا|که کمتر دلش از عطش جوشدا }}

{{ب| به یاد آمدش کام خشک امام‌|به خود گفت این آب بادت حرام }}

{{ب| ره یاری این نیست آزرم‌دار|ز روی برادر یکی شرم‌دار }}

{{ب| تو سیراب و نوباوه‌ی مصطفی‌|چنان تشنه، این نیست رسم وفا }}  

{{ب| ننوشید یک قطره زان آب سرد|شکیبش سر چرخ را خیره کرد }}

{{ب| به رود روان با دلی پر ز تاب‌|فرو ریخت از دست و از دیده آب }}

{{ب| چو از دست آن آب را برفشاند|ملک از فلک بروی احسنت خواند <ref>همان؛ ص 255- 259 و 260.</ref> }}

{{پایان شعر}}

{{ب| چو عبّاس آوای شه را شنید|یکی ناله از نای پر خون کشید }}

{{ب| بگفتا که ای شاه یزدان شناس‌|به پروردگار جهانم سپاس }}

{{ب| که دادم به راهت سرو جان پاک‌|نبردم من، این آرزو را به خاک }}

{{ب| دم آخرینم رسیدی به سر|تن از بوی تو یافت جانی دگر }}

{{ب| کنون گر رسد مرگ من باک نیست‌|که انجام هر زنده جز خاک نیست }}

{{ب| سه خواهش مرا هست از شهریار|ز راه کرم سوی من گوش دار }}

{{ب| نخستین روانم بود تا به تن‌|مبر سوی خیمه تن چاک من }}

{{ب| که از کودکان توام شرمسار|ز ناوردن آب شیرین گوار }}

{{ب| دگر آنکه در ماتم من منال‌|مکن گریه اندر بر بدسگال }}

{{ب| چو گریی تو، بدخواه خندان شود|به کین خواستن تیز دندان شود }}

{{ب| و دیگر تو گفتی که از همرهان‌|نماند درین روز کس زنده جان }}

{{ب| مگر سید الساجدین پور من‌|که باشد پس از من امام ز من }}

{{ب| از ایدر چو رفتی به سوی حرم‌|چنین کن سپارش بدان محترم }}

{{ب| که چون جای کردی به یثرب دیار|رها گشتی از پیچش روزگار }}

{{ب| ز عمّت دو کودک بود در سرای‌|به جا مانده، دل خسته بی‌غمزدای }}

{{ب| تو آن نورسان را پرستار باش‌|ز هَر بد به گیتی نگهدار باش }}

{{ب| یتیمند مشکن دل زارشان‌|پدروار بنگر به دیدارشان }}

{{ب| ز گفتار او شه نبالید سخت‌|فرو ریخت خون از مژه لخت‌لخت }}

{{ب| سترد از رخ و چشم او خون و خاک‌|ببوسیدش آن چهره‌ی تابناک }}

{{ب| جوان دیده بر روی شه برگشاد|کشید آه و اندر برش جان بداد }}

{{ب| خنک دوستداری که در پای یار|چو جان داد، یار آردش در کنار <ref> همان؛ ص 292 و 291.</ref> }}

{{پایان شعر}}