فردوسی: تفاوت میان نسخه‌ها

به گفتار پیغمبرت راه جوی‌دل از تیره‌گیها بدین آب شوی

چه گفت آن خداوند تنزیل و وحی‌خداوند امر و خداوند نهی

که من شهر علمم، علیم در است‌درست این سخن قول پیغمبر است

گواهی دهم کاین سخن راز اوست‌تو گویی دو گوشم بر آواز اوست

منم بنده‌ی آل بیت نبی «ص»ستاینده‌ی خاک پای وصی

حکیم، این جهان را چو دریا نهادبرانگیخته موج از او تند باد

دو هفتاد کشتی در او ساخته‌همه بادبان‌ها برانداخته

یکی پهن کشتی بسان عروس‌بیاراسته همچو چشم خروس

محمّد در او اندرون با علی‌همه اهل بیت نبی و ولی

خردمند کز دور دریا بدیدکرانه نه پیدا و بن ناپدید

بدانست اگر موج خواهد زدن‌کس از غرقه بیرون نخواهد شدن

به دل گفت اگر با نبیّ و وصی‌شوم غرقه، دارم دو یار وفی

همانا که باشد مرا دستگیرخداوند تاج و لواو سریر

اگر چشم داری به دیگر سرای‌به نزد نبیّ و وصی گیر جای

گرت زین بد آید گناه من است‌چنین است و این رسم و راه منست

بدین زادم و هم بدین بگذرم‌چنان دان که خاک پی حیدرم

ابا دیگران مر مرا کار نیست‌جز این مر مرا هیچ گفتار نیست

دلت گر به راه خطا مایل است‌ترا دشمن اند در جهان همدل است

هر آن کس که در دلش بغض علیست‌از او خوارتر در جهان زار کیست

نباشد مگر بی‌پدر دشمنش‌که یزدان به آتش بسوزد تنش

نگر تا نداری به بازی جهان‌نه برگردی از نیک پی همرهان

از این در سخن چند رانم همی‌همانا کرانش ندام همی<ref> مجالس المؤمنین؛ ج 2، ص 593 به نقل از شاهنامه.</ref>