حبيب بن مظاهر

از شهداى والاقدر کربلا بود.حبیب بن مظاهر(مظهر)اسدى،از طایفۀ بنى اسد،کوفى و از اصحاب رسول خدا«ص»بود.در هر سه جنگ صفین،نهروان و جمل،در رکاب على«ع»شرکت داشت.از اصحاب خاصّ امیر المؤمنین و حاملان علم آن حضرت و در علوم قرآنى شاگرد خاص وى بود.حضرت امیر،او را که از حاملان علوم«ع»بود،به علم «منایا و بلایا»(آنچه بعدها اتفاق خواهد افتاد)آگاه ساخته بود.

عضو گروه ویژۀ«شرطة الخمیس»بود که نیروى ضربتى و مطیع على«ع»بودند.در نهضت مسلم بن عقیل در کوفه،وى از کسانى بود که در راه بیعت گرفتن براى مسلم، کوشش مى‌کرد.نیز از سران شیعه در کوفه محسوب مى‌شد که به حسین بن على«ع» دعوت‌نامه نوشت.نزد امام حسین«ع»موقعیّت والایى داشت.در کربلا نیز امام،او را به عنوان فرمانده جناح چپ سپاه خویش تعیین کرد.حبیب،تلاش فراوانى داشت که یارانى از بنى اسد را به یارى حسین«ع»بیاورد،امّا سپاه اموى مانع پیوستن آنان به یاران سید الشهدا شدند. گفتگوى او با میثم تمّار،هنگام عبور از مجلس بنى اسد،سالها پیش از عاشورا،که هر یک نحوۀ شهادت دیگرى را پیشگویى مى‌کرد و مایۀ شگفتى حاضران بودند،معروف است، و این از همان علم منایاست که از على آموخته بودند و جریانات آینده را جز داشتند.روز عاشورا رجزى که در حمله‌هایش مى‌خواند چنین بود:

انا حبیب و ابى مظهّر فارس هیجاء و حرب تسعر

حبیب بن مظاهر،روز عاشورا از اینکه با شهادتش به بهشت خواهد رفت،خوش‌حال بود و با«بریر بن خضیر»مزاح مى‌کرد.شهادت او بر حسین«ع»بسیار سخت بود.هنگام شهادت 75 سال داشت.سر او نیز همراه سرهاى شهدا در کوفه گردانده شد.

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 141-142.