بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا'''، هر روز عاشورا و هر سرزمین، | '''کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا'''، هر روز [[عاشورا]] و هر سرزمین، [[کربلا]]<nowiki/>ست. | ||
==مفهوم== | ==مفهوم== | ||
| خط ۴۰: | خط ۴۰: | ||
==دیدگاهها== | ==دیدگاهها== | ||
یکى از نویسندگان محقق مى‌نویسد: «ما یقین داریم که اگر حسین(ع) در زمان ما بود، از قدس، جنوب لبنان و بیشتر مناطق اسلامى کربلاى دومى مى‌ساخت و همان موضعى را مى‌گرفت که در برابر [[معاویه]] و [[یزید]] ایستاد و از همه مدعیان اسلام و تشیع و از آنان که بر قدس و جنوب لبنان مى‌گریند و در اعلامیه‌ها، سخنرانیها و صفحه مطبوعات بر سر فلسطین و لبنان معامله مى‌کنند و در خیابانها و مجامع، سلاح با خود حمل مى‌کنند، بیش از تعدادى که در کربلاى اول کنار آن حضرت ایستادند و یاریش کردند، او را یارى نمى‌کردند.» <ref>الانتفاضات الشیعیه،هاشم معروف الحسنى،ص ۳۸۷.</ref> | یکى از نویسندگان محقق مى‌نویسد: «ما یقین داریم که اگر [[حسین(ع)]] در زمان ما بود، از قدس، جنوب لبنان و بیشتر مناطق اسلامى کربلاى دومى مى‌ساخت و همان موضعى را مى‌گرفت که در برابر [[معاویه]] و [[یزید]] ایستاد و از همه مدعیان اسلام و تشیع و از آنان که بر قدس و جنوب لبنان مى‌گریند و در اعلامیه‌ها، سخنرانیها و صفحه مطبوعات بر سر فلسطین و لبنان معامله مى‌کنند و در خیابانها و مجامع، سلاح با خود حمل مى‌کنند، بیش از تعدادى که در کربلاى اول کنار آن حضرت ایستادند و یاریش کردند، او را یارى نمى‌کردند.» <ref>الانتفاضات الشیعیه،هاشم معروف الحسنى،ص ۳۸۷.</ref> | ||
این دیدگاه، رد کننده نظریه‌اى است که کربلا و قیام حسینى را تکلیفى خاص امام مى‌داند که نمى‌توان از آن تبعیت کرد. وقتى اباعبدالله الحسین(ع) ضرورت قیام بر ضد سلطه ستمگرى را که حلال را حرام مى‌کند و عهد الهى را شکسته، بر خلاف سنت پیامبر عمل مى‌کند و تجاوزکارانه عمل مى‌نماید، در خطبه خویش مى‌آورد و این صفات را در سلطه یزیدى محقق مى‌داند، در پایان مى‌افزاید «فلکم فى اسوه»<ref>تاریخ طبرى،ج ۴،ص ۳۰۴.</ref> در کار من براى شما الگوى تبعیت است، این مى‌رساند که گستره زمین و زمان، کربلا و عاشوراست و همیشه و همه جا باید با الهام از این مکتب، بر ضد ستم قیام کرد و در راه آزادى و عزت، فداکارى نمود. | این دیدگاه، رد کننده نظریه‌اى است که کربلا و قیام حسینى را تکلیفى خاص امام مى‌داند که نمى‌توان از آن تبعیت کرد. وقتى اباعبدالله الحسین(ع) ضرورت قیام بر ضد سلطه ستمگرى را که حلال را حرام مى‌کند و عهد الهى را شکسته، بر خلاف سنت پیامبر عمل مى‌کند و تجاوزکارانه عمل مى‌نماید، در خطبه خویش مى‌آورد و این صفات را در سلطه یزیدى محقق مى‌داند، در پایان مى‌افزاید «فلکم فى اسوه»<ref>تاریخ طبرى،ج ۴،ص ۳۰۴.</ref> در کار من براى شما الگوى تبعیت است، این مى‌رساند که گستره زمین و زمان، کربلا و عاشوراست و همیشه و همه جا باید با الهام از این مکتب، بر ضد ستم قیام کرد و در راه آزادى و عزت، فداکارى نمود. | ||