گریه: تفاوت میان نسخه‌ها

گریه (ویرایش)

نسخهٔ ‏۳۰ سپتامبر ۲۰۲۰، ساعت ۰۹:۴۸

۴۱۸ بایت اضافه‌شده ، ‏۳۰ سپتامبر ۲۰۲۰

بدون خلاصۀ ویرایش

Rahdar

checkuser

۲٬۳۶۳

ویرایش

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-«چشم گریان،چشمۀ فیض خداست».گریستن بر ابا عبد الله الحسین«ع»ثواب بسیار دارد. <ref>احادیث ثواب و آثار گریه بر امام حسین«ع»را از جمله در بحار الأنوار،ج 44،ص 279 تا 296 مطالعه کنید.</ref> فرشتگان،پیامبران،زمین و آسمان،حیوانات صحرا و دریا هم بر عزاى حسین«ع» گریسته‌اند. <ref>سفینة البحار،ج 1،ص 97،بحار الأنوار،ج 45،ص 220 به بعد.</ref> اشک ریختن،نشانۀ پیوند قلبى با اهل بیت و سید الشهداست.اشک،دل را سیراب مى‌کند،عطش روح را بر طرف مى‌سازد و حاصل محبّتى است که نسبت به اهل بیت حاصل مى‌شود.همدلى و هماهنگى روحى با ائمّه،ایجاب مى‌کند که در شادى آنان شاد و در غمشان محزون باشیم.این نشان شیعه است که«یفرحون بفرحنا و یحزنون لحزننا...» <ref>میزان الحکمه،ج 5،ص 233.</ref> قلبى که مهر حسین«ع»را داشته باشد،بى‌شک به یاد مظلومیّت و شهادت او مى‌گرید.اشک،زبان دل و شاهد عشق است.
+«چشم گریان، چشمۀ فیض خداست». '''گریه''' بر [[حسین بن على (ع)|اباعبدالله الحسین(ع)]] ثواب بسیار دارد. <ref>احادیث ثواب و آثار گریه بر امام حسین«ع»را از جمله در بحار الأنوار،ج ۴۴،ص ۲۷۹ تا ۲۹۶ مطالعه کنید.</ref>
-{{ب| آنچنان کز برگ گل،عطر و گلاب آید بیرون | تا که نامت مى‌برم از دیدۀ آب آید برون }}
+== مفهوم ==
+فرشتگان، پیامبران، زمین و آسمان، حیوانات صحرا و دریا هم بر عزاى حسین(ع) گریسته‌اند.<ref>سفینة البحار،ج ۱،ص ۹۷،بحار الأنوار،ج ۴۵،ص ۲۲۰ به بعد.</ref> اشک ریختن،نشانۀ پیوند قلبى با [[اهل بیت (ع)|اهل بیت]] و [[سیدالشهدا (ع)|سیدالشهدا]] است.اشک، دل را سیراب مى‌کند، عطش روح را بر طرف مى‌سازد و حاصل محبّتى است که نسبت به اهل بیت حاصل مى‌شود. همدلى و هماهنگى روحى با ائمّه،ایجاب مى‌کند که در شادى آنان شاد و در غمشان محزون باشیم.این نشان شیعه است که«یفرحون بفرحنا و یحزنون لحزننا...» <ref>میزان الحکمه،ج ۵،ص ۲۳۳.</ref> قلبى که مهر حسین(ع) را داشته باشد، بى‌شک به یاد مظلومیّت و شهادت او مى‌گرید.اشک،زبان دل و شاهد عشق است.
+<br />
+{|
+|آنچنان کز برگ گل،عطر و گلاب آید بیرون
+|
+|تا که نامت مى‌برم از دیدۀ آب آید برون
+|-
+|رشتۀ الفت بود در بین ما،کز قعر چاه
+|
+|کى بدون رشته،آب بى‌حساب آید برون؟
+|-
+|تا نسوزد دل،نریزد اشک و خون از دیده‌ها
+|
+|آتشى باید که خوناب کباب آید برون
+|-
+|مهر تو شیرازۀ«امّ الکتاب»خلقت است
+|
+|مشکل این شیرازه از قلب کتاب آید برون
+|-
+|گر نباشد مهر تو دل را نباشد ارزشى
+|
+|برگ بى‌حاصل شود گل،چون گلاب آید برون <ref>اى اشکها بریزید،حسان،ص ۱۳۱.</ref>
+|}
-{{ب| رشتۀ الفت بود در بین ما،کز قعر چاه | کى بدون رشته،آب بى‌حساب آید برون؟ }}
+== تجدید بیعت ==
+گریستن در سوگ شهداى کربلا،تجدید بیعت با عاشورا و فرهنگ شهادت و تغذیۀ فکرى و روحى با این مکتب است و اشک ریختن،نوعى امضا کردن پیمان و قرار داد مودّت با سید الشهداست.ائمّه شیعه،گریستن بر مظلومیت اهل بیت و عزاى حسینى را تأکید کرده و شهادت اشک را بر صداقت عشق،پذیرفته‌اند.امام صادق(ع)فرموده است:
-{{ب| تا نسوزد دل،نریزد اشک و خون از دیده‌ها | آتشى باید که خوناب کباب آید برون }}
+«نزد هر کس که ما یاد شویم و چشمانش اشک‌آلود شود،حتى اگر به اندازۀ بال مگسى باشد،خداوند گناهانش را مى‌بخشاید،هر چند چون کف دریا فراوان باشد.» <ref>وسائل الشیعة،ج ۱۰،ص ۳۹۱.</ref> به گفتۀ صائب:
-{{ب| مهر تو شیرازۀ«امّ الکتاب»خلقت است | مشکل این شیرازه از قلب کتاب آید برون }}
+<br />
+{|
+|در سلسلۀ اشک بود گوهر مقصود
+|
+|گر هست ز یوسف خبر،این قافله دارد
+|}
-{{ب| گر نباشد مهر تو دل را نباشد ارزشى | برگ بى‌حاصل شود گل،چون گلاب آید برون <ref>اى اشکها بریزید،حسان،ص 131.</ref> }}
-گریستن در سوگ شهداى کربلا،تجدید بیعت با عاشورا و فرهنگ شهادت و تغذیۀ فکرى و روحى با این مکتب است و اشک ریختن،نوعى امضا کردن پیمان و قرار داد مودّت با سید الشهداست.ائمّه شیعه،گریستن بر مظلومیت اهل بیت و عزاى حسینى را تأکید کرده و شهادت اشک را بر صداقت عشق،پذیرفته‌اند.امام صادق«ع»فرموده است:
+دستور امامان به گریستن بر امام حسین(ع)بسیار اکید است. امام رضا(ع)به ریّان بن شبیب در حدیث مفصّلى فرمود: «یا بن شبیب!ان کنت باکیا لشىء فابک للحسین بن علىّ بن ابى طالب فانّه ذبح کما یذبح الکبش...». <ref>بحار الانوار،ج۴۴،ص ۲۸۶.</ref> اگر بر چیزى گریه مى‌کنى، بر حسین بن على گریه کن، که او را همچون گوسفند، سر بریدند.
-«نزد هر کس که ما یاد شویم و چشمانش اشک‌آلود شود،حتى اگر به اندازۀ بال مگسى باشد،خداوند گناهانش را مى‌بخشاید،هر چند چون کف دریا فراوان باشد.» <ref>وسائل الشیعة،ج 10،ص 391.</ref> به گفتۀ صائب:
+== در دیدگاه اهل بیت(ع) ==
+در حدیث دیگرى فرموده است:«[[محرم|محرّم]]،ماهى است که مردم دورۀ جاهلیت جنگ در آن را ناروا مى‌دانستند،ولى در این ماه،دشمنان، خون ما را بناحق ریختند و هتک حرمت ما نمودند و فرزندان و بانوان ما را به اسارت گرفتند و به خیمه‌هاى ما آتش زدند و غارت کردند و در کار ما،براى رسول خدا هیچ حرمتى را رعایت نکردند.روز حسین( [[عاشورا]]) پلکهاى ما را مجروح و اشکهایمان را جارى کرد و ما از سرزمین [[کربلا]]،گرفتارى و رنج به میراث بردیم.پس باید بر کسى همچون حسین،گریه کنندگان بگریند،که گریه بر او،گناهان بزرگ را هم فرو مى‌ریزد.» <ref>همان،ص ۲۸۳.</ref>
-{{ب| در سلسلۀ اشک بود گوهر مقصود | گر هست ز یوسف خبر،این قافله دارد }}
+خود امام حسین(ع)فرموده است:«انا قتیل العبرة،لا یذکرنى مؤمن الاّ بکى»، <ref>همان،ص ۲۷۹.</ref> من کشتۀ اشکم،هیچ مؤمنى مرا یاد نمى‌کند مگر آنکه(بخاطر مصیبتهایم)مى‌گرید.امام سجاد(ع)بیست سال بر امام حسین علیه السلام گریست و هرگز طعامى پیش او نمى‌گذاشتند مگر آنکه گریه مى‌کرد. <ref>همان،ج ۴۶،ص ۱۰۸.</ref> به فرمودۀ امام صادق(ع):هر ناله و گریه‌اى ناپسند و مکروه است،مگر نالیدن و گریستن بر حسین علیه السلام:«کلّ الجزع و البکاء مکروه سوى الجزع و البکاء على الحسین». <ref>بحار الأنوار،ج ۴۵،ص ۳۱۳.</ref>
-دستور امامان به گریستن بر امام حسین«ع»بسیار اکید است.امام رضا«ع»به ریّان بن شبیب در حدیث مفصّلى فرمود:«یا بن شبیب!ان کنت باکیا لشىء فابک للحسین بن علىّ بن ابى طالب فانّه ذبح کما یذبح الکبش...». <ref>بحار الانوار،ج 44،ص 286.</ref> اگر بر چیزى گریه مى‌کنى،بر حسین بن على گریه کن،که او را همچون گوسفند،سر بریدند.در حدیث دیگرى فرموده است:«محرّم،ماهى است که مردم دورۀ جاهلیت جنگ در آن را ناروا مى‌دانستند،ولى در این ماه،دشمنان، خون ما را بناحق ریختند و هتک حرمت ما نمودند و فرزندان و بانوان ما را به اسارت گرفتند و به خیمه‌هاى ما آتش زدند و غارت کردند و در کار ما،براى رسول خدا هیچ حرمتى را رعایت نکردند.روز حسین( عاشورا)پلکهاى ما را مجروح و اشکهایمان را جارى کرد و ما از سرزمین کربلا،گرفتارى و رنج به میراث بردیم.پس باید بر کسى همچون حسین،گریه کنندگان بگریند،که گریه بر او،گناهان بزرگ را هم فرو مى‌ریزد.» <ref>همان،ص 283.</ref>
+== فلسفه گریه بر حسین(ع) ==
+هم گریستن،هم گریاندن،هم خود را شبیه گریه کنندگان در آوردن(تباکى)پسندیده است و اجر دارد.این همه فضیلت که براى گریه بر حسین(ع)بیان شده و اینکه اشک چشم،آتش دوزخ را فرو مى‌نشاند و غمگین شدن در سوگ شهیدان کربلا ایمنى از عذاب است،در صورتى است که گناه و فسق و آلودگى انسان در حدّى نباشد که مانع رسیدن این فیض الهى گردد.اشکى که مبیّن پیوند عاطفى و رابطۀ مکتبى و اتصال روحى با راه و فکر و خط ائمّه و سید الشهداست،حتما زمینه‌ساز پرهیز از گناه مى‌گردد. به تعبیر شهید مطهّرى:«گریه بر شهید،شرکت در حماسۀ او و هماهنگى با روح او و موافقت با نشاط او و حرکت اوست...امام حسین(ع)بواسطۀ شخصیّت عالى‌قدرش،بواسطۀ شهادت قهرمانانه‌اش،مالک قلبها و احساسات صدها میلیون انسان است.اگر کسانى که بر این مخزن عظیم و گرانقدر احساسى و روحى گمارده شدند،یعنى سخنرانان مذهبى،بتوانند از این مخزن عظیم در جهت هم شکل کردن و همرنگ کردن و هم احساس کردن روحها با روح عظیم حسینى بهره‌بردارى صحیح کنند،جهانى اصلاح خواهد شد.» <ref>شهید(ضمیمۀ قیام و انقلاب مهدى)،ص ۱۲۴ و ۱۲۵.</ref> پس مهمّ، شناخت فلسفۀ گریه در راستاى احیاى عاشورا و زنده نگهداشتن مراسم حسینى و فرهنگ کربلاست،نه گناه کردن و آلودگى،به امید پاک شدن با چند قطره اشک!معلوم نیست که دل و جان آلوده،آن همسویى را با امام داشته باشد که با یاد مصائبش گریه کند.
-خود امام حسین«ع»فرموده است:«انا قتیل العبرة،لا یذکرنى مؤمن الاّ بکى»، <ref>همان،ص 279.</ref> من کشتۀ اشکم،هیچ مؤمنى مرا یاد نمى‌کند مگر آنکه(بخاطر مصیبتهایم)مى‌گرید.امام سجاد«ع»بیست سال بر امام حسین علیه السلام گریست و هرگز طعامى پیش او نمى‌گذاشتند مگر آنکه گریه مى‌کرد. <ref>همان،ج 46،ص 108.</ref> به فرمودۀ امام صادق«ع»:هر ناله و گریه‌اى ناپسند و مکروه است،مگر نالیدن و گریستن بر حسین علیه السلام:«کلّ الجزع و البکاء مکروه سوى الجزع و البکاء على الحسین». <ref>بحار الأنوار،ج 45،ص 313.</ref>
+گریه در فرهنگ عاشورا،سلاح همیشه برّانى است که فریاد اعتراض به ستمگران را دارد.«اشک»،زبان دل است و گریه،فریاد عصر مظلومیّت.رسالت اشک نیز پاسدارى از «خون شهید»است.امام خمینى«ره»فرمود:«هر مکتبى،تا پایش سینه زن نباشد،تا پایش گریه کن نباشد،تا پایش توى سر و سینه زن نباشد حفظ نمى‌شود...»، <ref>صحیفه نور،ج۸،ص ۷۰.</ref> «گریه کردن بر شهید،نگهداشتن،زنده نگهداشتن نهضت است»، <ref>همان،ج ۱۰،ص ۳۱.</ref> «گریه کردن بر عزاى امام حسین،زنده نگهداشتن نهضت و زنده نگهداشتن همین معنى است که یک جمعیت کمى در مقابل یک امپراطور بزرگ ایستاد...،آنها از همین گریه‌ها مى‌ترسند،براى اینکه گریه‌اى است که گریه بر مظلوم است،فریاد مقابل ظالم است.» <ref>همان-ج ۱۰،ص ۳۱.</ref>
-هم گریستن،هم گریاندن،هم خود را شبیه گریه کنندگان در آوردن(تباکى)پسندیده است و اجر دارد.این همه فضیلت که براى گریه بر حسین«ع»بیان شده و اینکه اشک چشم،آتش دوزخ را فرو مى‌نشاند و غمگین شدن در سوگ شهیدان کربلا ایمنى از عذاب است،در صورتى است که گناه و فسق و آلودگى انسان در حدّى نباشد که مانع رسیدن این فیض الهى گردد.اشکى که مبیّن پیوند عاطفى و رابطۀ مکتبى و اتصال روحى با راه و فکر و خط ائمّه و سید الشهداست،حتما زمینه‌ساز پرهیز از گناه مى‌گردد. به تعبیر شهید مطهّرى:«گریه بر شهید،شرکت در حماسۀ او و هماهنگى با روح او و موافقت با نشاط او و حرکت اوست...امام حسین«ع»بواسطۀ شخصیّت عالى‌قدرش،بواسطۀ شهادت قهرمانانه‌اش،مالک قلبها و احساسات صدها میلیون انسان است.اگر کسانى که بر این مخزن عظیم و گرانقدر احساسى و روحى گمارده شدند،یعنى سخنرانان مذهبى،بتوانند از این مخزن عظیم در جهت هم شکل کردن و همرنگ کردن و هم احساس کردن روحها با روح عظیم حسینى بهره‌بردارى صحیح کنند،جهانى اصلاح خواهد شد.» <ref>شهید(ضمیمۀ قیام و انقلاب مهدى)،ص 124 و 125.</ref> پس مهمّ، شناخت فلسفۀ گریه در راستاى احیاى عاشورا و زنده نگهداشتن مراسم حسینى و فرهنگ کربلاست،نه گناه کردن و آلودگى،به امید پاک شدن با چند قطره اشک!معلوم نیست که دل و جان آلوده،آن همسویى را با امام داشته باشد که با یاد مصائبش گریه کند.
+<br />
+{|
+|هر چند نیست درد دل ما نوشتنى از اشک
+|
+|خود،دو سطر به ایما نوشته‌ایم <ref>صائب تبریزى.</ref>
+|}
+اشک،سر فصل محبّت و مودّت است و برخاسته از عشقى است که خداوند در دلها قرار داده که نسبت به حسین بن على(ع)مجذوب مى‌شود.به فرمودۀ رسول خدا«ص»:
-گریه در فرهنگ عاشورا،سلاح همیشه برّانى است که فریاد اعتراض به ستمگران را دارد.«اشک»،زبان دل است و گریه،فریاد عصر مظلومیّت.رسالت اشک نیز پاسدارى از «خون شهید»است.امام خمینى«ره»فرمود:«هر مکتبى،تا پایش سینه زن نباشد،تا پایش گریه کن نباشد،تا پایش توى سر و سینه زن نباشد حفظ نمى‌شود...»، <ref>صحیفه نور،ج 8،ص 70.</ref> «گریه کردن بر شهید،نگهداشتن،زنده نگهداشتن نهضت است»، <ref>همان،ج 10،ص 31.</ref> «گریه کردن بر عزاى امام حسین،زنده نگهداشتن نهضت و زنده نگهداشتن همین معنى است که یک جمعیت کمى در مقابل یک امپراطور بزرگ ایستاد...،آنها از همین گریه‌ها مى‌ترسند،براى اینکه گریه‌اى است که گریه بر مظلوم است،فریاد مقابل ظالم است.» <ref>همان-ج 10،ص 31.</ref>
+«انّ لقتل الحسین حرارة فى قلوب المؤمنین لا تبرد ابدا». <ref>جامع احادیث الشیعة،ج ۱۲،ص ۵۵۶.</ref> براى شهادت حسین علیه السلام حرارت و گرمایى در دلهاى مؤمنان است که هرگز سرد و خاموش نمى‌شود.
-{{ب| هر چند نیست درد دل ما نوشتنى از اشک | خود،دو سطر به ایما نوشته‌ایم <ref>صائب تبریزى.</ref> }}
+<br />
+{|
+|کدام عاشق در این ره در بلا نیست؟
+|
+|کدامین دل شما را مبتلا نیست؟
+|-
+|اگر در سوگتان شد دیده نمناک
+|
+|اگر از عشقتان دل گشت غمناک
+|-
+|گواه عشق ما این دیده و دل
+|
+|رساند«اشک»و«غم»ما را به منزل
+|-
+|کنون ماییم و درد داغدارى
+|
+|کنون ماییم و اشک و سوگوارى
+|-
+|هنوز اشک عزا پیوسته جارى است
+|
+|رواق چشممان آیینه کارى است
+|-
+|غدیر ما محرّم دارد امروز
+|
+|محرّم،بذر غم مى‌کارد امروز <ref>از مثنوى«اهل بیت آفتاب»از مؤلف.</ref>
+|}
+امروز هم، اشک و گریه، رابط ما با حسین است و ما با شورى اشکهایمان، سر سفرۀ محبّت سیدالشهدا نشسته‌ایم و نمک‌پروردۀ اباعبدالله هستیم، از این رو، این مهر با شیر مادر در جان ما وارد شده و با جان هم به در مى‌شود.
-اشک،سر فصل محبّت و مودّت است و برخاسته از عشقى است که خداوند در دلها قرار داده که نسبت به حسین بن على«ع»مجذوب مى‌شود.به فرمودۀ رسول خدا«ص»:
+== منبع ==
-«انّ لقتل الحسین حرارة فى قلوب المؤمنین لا تبرد ابدا». <ref>جامع احادیث الشیعة،ج 12،ص 556.</ref> براى شهادت حسین علیه السلام حرارت و گرمایى در دلهاى مؤمنان است که هرگز سرد و خاموش نمى‌شود.
+* جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۳۸۱-۳۸۵.
-{{ب| کدام عاشق در این ره در بلا نیست؟ | کدامین دل شما را مبتلا نیست؟ }}
+== پی‌نوشت ==
+<references />
-{{ب| اگر در سوگتان شد دیده نمناک | اگر از عشقتان دل گشت غمناک }}
+[[رده:مفاهیم]]
+[[رده:مفاهیم اسلامی]]
-{{ب| گواه عشق ما این دیده و دل | رساند«اشک»و«غم»ما را به منزل  }}
-{{ب| کنون ماییم و درد داغدارى | کنون ماییم و اشک و سوگوارى }}
-{{ب| هنوز اشک عزا پیوسته جارى است | رواق چشممان آیینه کارى است }}
-{{ب| غدیر ما محرّم دارد امروز | محرّم،بذر غم مى‌کارد امروز <ref>از مثنوى«اهل بیت آفتاب»از مؤلف.</ref> }}
-امروز هم،اشک و گریه،رابط ما با حسین است و ما با شورى اشکهایمان،سر سفرۀ محبّت سید الشهدا نشسته‌ایم و نمک‌پروردۀ ابا عبد الله هستیم،از این رو،این مهر با شیر مادر در جان ما وارد شده و با جان هم به در مى‌شود.
-جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 381-385.