حسین ابراهیمی: تفاوت میان نسخه‌ها

{{شعر}}

{{ب| کوچک‌تر از آنست که شمشیر ببندد      |                  بایست که در کنج لبش شیر ببندد }}

{{ب| از مهد برون جسته که قنداقه همت      |                  در خدمت مظلوم‌ترین پیر ببندد }}

{{ب| با یک سپر از جنس گلو آمده تا            |            راه بر هر چه کمان هر چه کمانگیر ببندد }}

{{ب| برخاسته تا شور نماز پدرش را              |                      قد قامتی از سرخی تکبیر ببندد }}

{{ب| این معجزه پرپر شش ماهه توانست        |                          بال و پر پرواز اساطیر ببندد }}

{{ب| ای وای مگر شهپر جبریل امین نیست          |                    تا راه به گستاخی این تیر ببندد }}

{{ب| باشد که شفای دل دلسوختگان را            |                    با گوشه چشمی نم تأثیر ببندد }}

{{پایان شعر}}

{{شعر}}

{{ب| زیبایی‌ات مسیر جهان را به هم زده است        |                ابروی تو زمین و زمان را به هم زده است }}

{{ب| بالا بلند! چرخش زلف شکسته‌ات              |                  قانون آب‌های روان را به هم زده است }}

{{ب| شاید که بعد خلقت چشمت خدای نیز        |                  معیار چشم آدمیان را به هم زده است }}

{{ب| رقصیدنت به شوق در این بزم عاشقان          |            گیسوی مادری نگران را به هم زده است }}

{{ب| اینجا حدیث نیزه و شمشیر و تیغ نیست      |                ابرو کشیدن تو کمان را به هم زده است }}

{{ب| سردار حسن پلک گشای و ببین پدر              |            دلواپس تو لشکریان را به هم زده است }}

{{پایان شعر}}

{{شعر}}

{{ب| به رگ‌های بریده می‌سپارد آسمانش را            |            و با خود می‌برد تنها سر ماه جوانش را }}

{{ب| شب جشن رگ و ماه است و بانوی جنون تنها  |              به غارت می‌کشد بوسه گلوی میهمانش را }}

{{ب| اگر امشب به شن‌های مصیبت شکوِه می‌پاشد    |              تمام جذر و مد این دل رنگین کمانش را }}

{{ب| ولی طوفان زنی فردا میان شهر می‌پیچد            |                  که بگشاید سر هفتاد و دو آتشفشانش را }}

{{ب| مگر طوفانی از جنس قیامت گل کند تا شهر          |          بفهمد اندکی از زخم‌های بیکرانش را }}

{{ب| به‌ جای تیغ و آتش شهر با تسبیح می‌سنجد        |              میان ماندن و رفتن غم سود و زیانش را }}

{{پایان شعر}}

{{شعر}}

{{ب| عجیب نیست از این کشته‌های بی‌کفنش            |      که آفریده خدا عشق را به قد تنش }}

{{ب| قرار بود از اول که راه می‌افتاد                          |      چراغ راه شود شیوه فدا شدنش }}

{{ب| شبیه طعم عسل در دهان کندوها                      |  جهان به رقص می‌آمد ز طرز آمدنش }}

{{ب| قرار شد که خداوند گل بیفشاند            |            به شکل سرخ‌ترین زخم‌ها به پیرهنش }}

{{ب| رسید و خیمه برافراشت تا جهان برسد      |              پس از هزاره آخر به معنی سخنش }}

{{ب| چه کیمیای عجیبی‌ست خاک کرب و بلا    |                که مرد می‌دمد از ردّ پای مرد و زنش }}

{{ب| در این سپاه خداوند عاشقی دارد              |                که بوی شیر می‌آید هنوز از دهنش  }}

{{پایان شعر}}

{{شعر}}

{{ب| کاروان با نیزه‌ها افتان و خیزان می‌رود      |        آسمان پشت سرش گیسو پریشان می‌رود }}

{{ب| می‌برد منزل به منزل عشق را همراه خویش  |                    این سفر تا انتهای روزگاران می‌رود }}

{{ب| کوفه! در مهمان‌نوازی زشت رسم داشتی      |            پیکر بی‌سر چه خواهی کرد، مهمان می‌رود }}

{{ب| هر نسیم مؤمنی از کربلا چون بگذرد            |              نوحه‌خوان، بر سرزنان، با چشم گریان می‌رود }}

{{ب| کیمیای مرد دارد خاک این دارالسلام            |              کفر می‌آید به این وادی، مسلمان می‌رود }}

{{ب| در مقام پاکبازان حرف سن و سال نیست        |            کودک شش ماهه هم اینجا به میدان می‌رود }}

{{پایان شعر}}

{{شعر}}

{{ب| برادر بر نمی‌تابد غم و رنج برادر را                |        لبان از عطش تفتیده طفلان مضطرّ را }}

{{ب| نهیبی می‌زند مرد علم با گردش تیغش            |      چو موسی می‌شکافد سینه دریای لشکر را }}

{{ب| به پایش علقمه افتاده است و آرزو دارد            |            ببوسد آن لب از برکت قرآن معطّر را }}

{{ب| ولی آنسان عطش را در گلوی رود جاری کرد        |            که ارباب فتوّت خواند عباس دلاور را }}

{{ب| به دندان می‌کشد مشک مصیبت دیده را شاید    |          به ساحل بسپرد این کشتی در خون شناور را }}

{{ب| علمدار از نفس افتاده است و اولین بار است        |                  برای آخرین دیدار می‌خواند برادر را }}

{{پایان شعر}}

'''تمام داغ‌ها'''

{{شعر}}

{{ب| به فتوای فقیهانت سر خورشید بر نیزه است          |        نمی‌بینند این تلبیس‌ها جز برق درهم را }}

{{ب| در آغاز جهان وقتی خدا سرگرم خلقت شد              |  سرشت از خون سرخ عاشقان ماه محرم را }}

{{ب| فلک در روز عاشورا ملایک را تماشا کرد                  |    که بی چون و چرایی سجده آوردند آدم را }}

{{ب| چنان بار امانت را علمداری چنین باید                    |    که حتی غرقه در خون هم بچرخانند پرچم را }}

{{ب| تمام داغ‌ها را می‌توان یک روز اینجا دید              |          تن صدپاره، حلق تیر خورده، قامت خم را }}

{{پایان شعر}}

{{شعر}}

{{ب| به پابوس کدامین تیغ ابرو می‌بری سر را؟      |              که برپا کرده‌ای با شور خود غوغای محشر را }}

{{ب| بپرس از ریگ‌های تفته این دشت می‌دانند    |                        جماعت بر نمی‌تابند فریاد ابوذر را }}

{{ب| شهادت می‌دهند این نخل‌های گنگ رازآلود    |        رها کرده است چندی پیش‌تر این کوفه حیدر را }}

{{ب| نمی‌فهمند استدلالیان و جمله حیرانند            |              دلیل این‌ همه زیبایی گل‌های پرپر را }}

{{ب| اگر ذهن جهان گنجایشی افزون‌تر از این داشت  |            چه حاجت بود بگشایی گلوی سرخ اصغر را }}

{{ب| همان سنگی که بر پیشانی ماه نبوت خورد        |            به خون در می‌کشد امروز فرزند پیمبر را }}

{{ب| گلویت را حریر بوسه‌های ماه پوشانده              |              که الکن می‌کند نیش زبان تیز خنجر را }}

{{ب| چه دست افشان به میدان می‌روی قدری مدارا کن |        که زینب بسپرد در بوسه‌ای پیغام مادر را }}

{{ب| به خاک کربلا افتاده عریان جسم صد چاکت        |        که از جشن پری‌رویان نشاید برد پیکر را }}

{{ب| چنان پرواز را بر خاک پاشیدی که تا امروز            |        نسیم از کربلا می‌آورد بال کبوتر را }}

{{پایان شعر}}

{{شعر}}

{{ب| یک شیهه خمیده و یک خیمه اشک و آه        |              مثل وقوع زلزله‌ای می‌رسد ز راه }}

{{ب| آرام و سربه‌زیرترین ایستاده است                  |                این آسمان سوخته را می‌کند نگاه }}

{{ب| دستی به یال‌های نجیبش که می‌کشند          |              می‌لرزد از حقارت جاماندنی سیاه }}

{{ب| یکباره در تلاطم خشم و خروش و شرم            |            هی می‌زند به غیرتش و می‌زند به راه }}

{{ب| آن‌سوتر از حریم حرم شیهه‌ای شکست              |                تا معنی شهید شود نام ذوالجناح }}

{{پایان شعر}}