حسین ابراهیمی: تفاوت میان نسخه‌ها

{{ب| کوچک‌تر از آنست که شمشیر ببندد                        بایست که در کنج لبش شیر ببندد }}

{{ب| از مهد برون جسته که قنداقه همت                        در خدمت مظلوم‌ترین پیر ببندد }}

{{ب| با یک سپر از جنس گلو آمده تا                        راه بر هرچه کمان هرچه کمانگیر ببندد }}

{{ب| برخاسته تا شور نماز پدرش را                                      قد قامتی از سرخی تکبیر ببندد }}

{{ب| این معجزه پرپر شش ماهه توانست                                  بال و پر پرواز اساطیر ببندد }}

{{ب| ایوای مگر شهپر جبریل امین نیست                              تا راه به گستاخی این تیر ببندد }}

{{ب| باشد که شفای دل دلسوختگان را                                  با گوشه چشمی نم تأثیر ببندد }}

 

 

'''ابرو'''

{{ب| زیبایی‌ات مسیر جهان را بهم زده است                        ابروی تو زمین و زمان را بهم زده است }}

{{ب| بالا بلند! چرخش زلف شکسته‌ات                                  قانون آب‌های روان را بهم زده است }}

{{ب| شاید که بعد خلقت چشمت خدای نیز                          معیار چشم آدمیان را بهم زده است }}

{{ب| رقصیدنت به شوق در این بزم عاشقان                      گیسوی مادری نگران را بهم زده است }}

{{ب| اینجا حدیث نیزه و شمشیر و تیغ نیست                      ابرو کشیدن تو کمان را بهم زده است }}

{{ب| سردار حسن پلک گشای و ببین پدر                          دلواپس تو لشکریان را بهم زده است }}

 

 

'''شن‌های مصیبت'''

{{ب| به رگ‌های بریده می‌سپارد آسمانش را                        و با خود می‌برد تنها سر ماه جوانش را }}

{{ب| شب جشن رگ و ماه است و بانوی جنون تنها                به غارت می‌کشد بوسه گلوی میهمانش را }}

{{ب| اگر امشب به شن‌های مصیبت شکوِه می‌پاشد                  تمام جذر و مد این دل رنگین کمانش را }}

{{ب| ولی طوفان زنی فردا میان شهر می‌پیچد                              که بگشاید سر هفتاد و دو آتشفشانش را }}

{{ب| مگر طوفانی ازجنس قیامت گل کند تا شهر                    بفهمد اندکی از زخم‌های بیکرانش را }}

{{ب| به‌ جای تیغ و آتش شهر با تسبیح می‌سنجد                        میان ماندن و رفتن غم سود وزیانش را }}

 

 

'''کیمیای مرد'''

{{ب| عجیب نیست از این کشته‌های بی کفنش                  که آفریده خدا عشق را به قد تنش }}

{{ب| قرار بود از اول که راه می‌افتاد                                چراغ راه شود شیوه فدا شدنش }}

{{ب| شبیه طعم عسل در دهان کندوها                        جهان به رقص می‌آمد ز طرز آمدنش }}

{{ب| قرار شد که خداوند گل بیفشاند                        به شکل سرخ‌ترین زخم‌ها به پیرهنش }}

{{ب| رسید و خیمه برافراشت تا جهان برسد                    پس از هزاره آخر به معنی سخنش }}

{{ب| چه کیمیای عجیبی‌ست خاک کرب و بلا                    که مرد می دمد از ردّ پای مرد و زنش }}

{{ب| در این سپاه خداوند عاشقی دارد                              که بوی شیر می‌آید هنوز از دهنش }}

 

 

{{ب| کاروان با نیزه‌ها افتان و خیزان می‌رود                آسمان پشت سرش گیسو پریشان می‌رود }}

{{ب| می‌برد منزل به منزل عشق را همراه خویش                      این سفر تا انتهای روزگاران می‌رود }}

{{ب| کوفه! در مهمان نوازی زشت رسم داشتی                  پیکر بی سر چه خواهی کرد، مهمان می‌رود }}

{{ب| هر نسیم مؤمنی از کربلا چون بگذرد                          نوحه خوان، برسرزنان، با چشم گریان می‌رود }}

{{ب| کیمیای مرد دارد خاک این دارالسلام                          کفر می‌آید به این وادی، مسلمان می‌رود }}

{{ب| در مقام پاکبازان حرف سن و سال نیست                    کودک شش ماهه هم اینجا به میدان می‌رود }}

 

 

'''علمدار'''

{{ب| برادر بر نمی‌تابد غم و رنج برادر را                        لبان از عطش تفتیده طفلان مضطرّ را }}

{{ب| نهیبی می‌زند مرد علم با گردش تیغش                  چو موسی می‌شکافد سینه دریای لشکر را }}

{{ب| به پایش علقمه افتاده است و آرزو دارد                        ببوسد آن لب از برکت قرآن معطرّ را }}

{{ب| ولی آنسان عطش را در گلوی رود جاری کرد                    که ارباب فتوّت خواند عباس دلاور را }}

{{ب| به دندان می‌کشد مشک مصیبت دیده را شاید                به ساحل بسپرد این کشتی در خون شناور را }}

{{ب| علمدار از نفس افتاده است و اولین بار است                          برای آخرین دیدار می‌خواند برادر را }}

 

 

'''تمام داغ‌ها'''

{{ب| بپوش ای کوفه بعد از این همیشه رخت ماتم را              که پاشیده خدا بر چهره‌ات خاکستر غم را }}

{{ب| به فتوای فقیهانت سر خورشید بر نیزه است                  نمی‌بینند این تلبیس‌ها جز برق درهم را }}

{{ب| در آغاز جهان وقتی خدا سرگرم خلقت شد                سرشت از خون سرخ عاشقان ماه محرم را }}

{{ب| فلک در روز عاشورا ملایک را تماشا کرد                      که بی چون و چرایی سجده آوردند آدم را }}

{{ب| چنان بار امانت را علمداری چنین باید                        که حتی غرقه در خون هم بچرخانند پرچم را }}

{{ب| تمام داغ‌ها را می‌توان یک روز اینجا دید                        تن صدپاره، حلق تیر خورده، قامت خم را }}

 

 

'''حریر بوسه'''

{{ب| به پابوس کدامین تیغ ابرو می‌بری سر را؟                    که برپا کرده‌ای با شور خود غوغای محشر را }}

{{ب| بپرس از ریگ‌های تفته این دشت می‌دانند                              جماعت بر نمی‌تابند فریاد ابوذر را }}

{{ب| شهادت می‌دهند این نخل‌های گنگ راز آلود              رها کرده است چندی پیش‌تر این کوفه حیدر را }}

{{ب| نمی‌فهمند استدلالیان و جمله حیرانند                          دلیل این‌همه زیبایی گل‌های پرپر را }}

{{ب| اگر ذهن جهان گنجایشی افزون‌تر از این داشت              چه حاجت بود بگشایی گلوی سرخ اصغر را }}

{{ب| همان سنگی که بر پیشانی ماه نبوت خورد                    به خون در می‌کشد امروز فرزند پیمبر را }}

{{ب| گلویت را حریر بوسه‌های ماه پوشانده                            که الکن می‌کند نیش زبان تیز خنجر را }}

{{ب| چه دست افشان به میدان می‌روی قدری مدارا کن          که زینب بسپرد در بوسه‌ای پیغام مادر را }}

{{ب| به خاک کربلا افتاده عریان جسم صد چاکت                  که از جشن پری‌رویان نشاید برد پیکر را }}

{{ب| چنان پرواز را بر خاک پاشیدی که تا امروز                    نسیم از کربلا می‌آورد بال کبوتر را }}

 

 

'''ذوالجناح'''

{{ب| یک شیهه خمیده و یک خیمه اشک وآه                      مثل وقوع زلزله‌ای می‌رسد ز راه }}

{{ب| آرام و سربزیرترین ایستاده است                                  این آسمان سوخته را می‌کند نگاه }}

{{ب| دستی به یال‌های نجیبش که می‌کشند                          می‌لرزد از حقارت جا ماندنی سیاه }}

{{ب| یکباره در تلاطم خشم و خروش و شرم                        هی می‌زند به غیرتش و می‌زند به راه }}

{{ب| آن‌سوتر از حریم حرم شیهه‌ای شکست                              تا معنی شهید شود نام ذوالجناح }}