عبدالله بن‌ علی‌ (ع): تفاوت میان نسخه‌ها

{{شعر}}

{{م| اَنَا ابنُ ذی النَّجدةِ وَ الافضال }}

{{م| فی کُّلِ قَومٍ (یومٍ) ظاهِرُ الاَحوالِ }}

{{پایان شعر}}

من پسر مرد دلاور و بخشنده‌ام. آن مرد علی نیکوکار است که شمشیر پیامبر اکرم (ص) بود و کیفردهنده‌ای که آثار ترس از او در هر جماعتی آشکار است.  

او پس از‌ نبردی‌ سخت و از پای درآوردن تنی چند‌ بالاخره‌ با هانی ‌بن‌ شبیب‌ (ثبیت) حضرمی‌ به‌ مبارزه‌ پرداخت‌ و با دو ضربت‌ که‌ در میان‌شان‌ رد و بدل‌ شد، به‌ دست‌ هانی‌ به ‌شهادت‌ رسید. هانی‌ سر او را از تن‌ جدا نمود. برخی نوشته‌اند با نیزه خولی بن یزید اصبحی و به دست مردی از بنی‌تمیم و پس از زخم‌های فراوان به شهادت رسید.  

عبدالله فرزندی نداشت و در هنگام شهادت‌ بیست‌ و پنج‌ سال‌ سن‌ داشت‌.<ref>- برای تفصیل بیشتر ر.ک : تاریخ طبری، ج5، ص469؛  مروج الذهب، ج3، ص63؛ مقتل الحسین خوارزمی، ج2، ص28؛ انصار الحسین، ص145-146.</ref>

در زیارت رجبیه از او نام برده شده است و در زیارت ناحیه مقدسه به وی چنین سلام داده شده است: ”السَّلامُ عَلَی عَبدِاللهِ بنِ اَمیرِ المُؤمِنینَ مُبلَی البَلاءِ وَ المُنادِی بِالوِلاءِ فی عَرصَةِ کَربَلاءَ المَضروبِ مُقبِلاً وَ مُدبِراً لَعَنَ اللهُ قاتِلَهُ هانِی بنَ ثَُبََیتٍ الحَضرَمِی“ سلام بر عبدالله بن امیرالمؤمنین علی (ع)، آزمایش کننده بلا و منادی ولایت آل رسول (ص) در میدان کربلا، آنکه از پس و پیش ضربه‌ها خورد و زخم‌ها دید. خداوند قاتل او هانی بن ثبیت حضرمی را لعنت کند.  

==منبع==

مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص 442-443.

==پی نوشت==

[[رده: تاریخ]]

[[رده: شهیدان کربلا]]

[[رده: شهدای بنی‌هاشم]]