عبدالله بن یقطر: تفاوت میان نسخه‌ها

'''عبدالله بن یقطر،''' از قبیله حمیر، یمنی الاصل و ساکن مدینه بود. پدرش بقطر خادم پیامبر (ص) بود. او و همسرش میمونه در خانه امام علی (ع) زندگی می‌کردند. بنا به نقلی عبدالله سه روز قبل از امام حسین (ع) متولد شد. مادرش دایه امام حسین (ع) بود. به همین دلیل عبدالله را برادر رضاعی آن حضرت نامیده‌اند. <ref>تاریخ طبری، ج5، ص379؛ انصار الحسین (ع)، ص136.</ref> اگر چه بنا به نقلی امام حسین (ع) جز از مادرش از شخص دیگری شیر نخورده است.

عبدالله همراه با امام حسین (ع) از مدینه به مکه و از آنجا نیز همراه کاروان امام حسین (ع) به سمت کوفه حرکت کرد. او از فرستادگان امام حسین (ع) و حامل‌ پیامی‌ برای‌ مسلم ‌بن‌ عقیل به کوفه بود و رهسپار آن دیار شد. اما توسط حصین بن نمیر در نزدیکی قادسیه دستگیر شد. او را نزد عبیدالله بن زیاد بردند و چون اسرار نامه امام حسین (ع) را فاش نکرد، عبیدالله نیز دستور داد او را از بالای قصر به زمین افکندند و استخوان‌هایش خُرد شد. هنوز رمقی در بدن داشت که عبدالملک بن عمیر لخمی با ضربتی او را کشت. <ref>ر.ک : انساب الاشراف، ج3، ص169؛ تاریخ طبری، ج5، ص397؛ انصار الحسین (ع)، ص136-137.</ref>

برخی نیز نوشته‌اند عبدالله سفیر مسلم برای امام حسین (ع) بود تا تحول و انحطاط کوفه را خبر دهد که توسط‌ مالک‌ بن‌ یربوع‌ تمیمی‌ دستگیر و به‌ ابن‌ زیاد تحویل‌ داده‌ شد. در کوفه‌ وی‌ را از بالای‌ قصر دارالاماره‌ به‌ پایین‌ پرتاب‌ کردند. وقتی‌ بالای‌ قصر رسید، از همان‌ جا بر ابن‌ زیاد و پدرش‌ لعنت‌ کرد. پس‌ از آن‌که ‌او را پایین‌ انداختند، هنوز رمقی‌ در تنش‌ مانده‌ بود که توسط‌ عبدالملک‌ بن‌ عمیر لخمی‌، سر از تنش‌ جدا شد. <ref>الفتوح، ج5، ص45.</ref>

در منزل زباله‌ خبر شهادت‌ قیس ‌بن‌ مسهر صیداوی‌ و عبدالله بن‌ یقطر به‌ امام حسین (ع) رسید. <ref>تاریخ طبری، ج5، ص 398-399؛ ارشاد، ج،2 ص70-71.</ref> امام‌ حسین (ع) آیه استرجاع را خواند و اشک ریخت. سپس‌ این‌ آیه‌ را تلاوت‌ فرمود: ”فَمِنْهُم‌ مَن‌ قَضی ‌نَحْبَه‌ وَ مِنْهُم‌ مَن‌ْ ینْتَظِر وَ ما بَدَّلُوا تَبْدیلا“ از آنان‌ کسانی‌ هستند که‌ به‌ پیمان‌ خود وفا کردند و برخی‌ دیگر درانتظار وفای‌ به‌ عهد خود هستند و هرگز تبدیلی‌ را در پیمان‌ روا نمی‌دارند. آن‌گاه‌ فرمود: خداوند بهشت‌ را پاداش‌ آنان‌ قرار دهد. بارالها برای‌ ما و شیعیان‌ ما جایگاه‌ والایی‌ قرار ده‌ و ما را با ایشان‌ در قرارگاهی‌ از رحمت‌ خود گرد آور و پاداش‌ بسیار خودت‌ را بر ما ارزانی‌ دار که‌ تو بر هر کاری ‌توانایی. <ref>البدایه و النهایه، ج8، ص268؛ با اشاره به آیه 23 سوره احزاب.8.</ref>