خاکی شیرازی‌

ملّا محمّد ابراهیم قاری، مردی با صلاح و تقوی و یکی از دراویش و شعراست. و از علم قرائت و جفر و غیره اطّلاع داشته است و مراثی بسیاری گفته است.

او به سال 1286 ه. ق. رحلت کرده و جنازه‌اش را در وادی السّلام نجف اشرف دفن کردند.

چون شهسوار عرصه‌ی میدان کربلا		شد غوطه‌ور به لجّه‌ی عمّان کربلا
بارید آسمان به زمین بس که سیل خون‌		شد مهر و ماه غرقه‌ی طوفان کربلا
شیر خدا به راحت و آلوده گرگ چرخ‌		دندان به خون یوسف کنعان کربلا
مسجد به دیر و سبحه و زنّار شد بدل‌		چون شد فسرده شمع شبستان کربلا
از تند باد حادثه، دوران به باد داد		بشکفت هر گلی ز گلستان کربلا
در جوی خون لاله عذاران سرو قد		گردیده لاله‌زار بیابان کربلا
غیر از سرشک حسرت و آب دل کباب‌		آبی که زد بر آتش مهمان کربلا
آل زنا غنوده بر اورنگ زرنگار		و اندر جزا به پرده‌نشینان کربلا
ای زاده‌ی زیاد، کجا می‌رود ز یاد		ظلمی که از تو رفت به سلطان کربلا؟!
تا روز حشر لعنت حق بر یزید باد		هل من مزیدِ نار بر او بر مزید باد

منابع

دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌ 2، ص: 910.