بنى هاشم

فرزندان هاشم بن عبد مناف، جد اعلاى رسول خدا. به اهل بیت پیامبر، به همین جهت «بنى هاشم» گفته مى‌شود. هاشم و اجدادش در میان عرب، مشهور به نجابت و مورد احترام بودند و رسول الله از این دودمان بود. امام حسین (ع) نیز در یکى از رجزهاى خویش در روز عاشورا، به این نسب شریف اشاره کرده و به آن افتخار مى‌کند:

انا ابن علىّ الخیر، من آل هاشم

کفانى بهذا مفخرا حین افخر

بنى امیه، از آغاز با بنى هاشم، مخالفت و دشمنى داشتند و این بغض و عداوت، در دوران ائمّه نیز ادامه داشت.

«حادثه کربلا» اوج عداوت و کینه امویان با بنى هاشم بود.

پیامبر اسلام (ص) فرموده است:

«بغض بنى هاشم نفاق» دشمنى و کینه با بنى هاشم، نشانۀ نفاق است.

یزید، چون حسین بن على «ع» را به شهادت رساند و اهل بیت او را به اسارت گرفت، در مجلس جشن، با چوب خیزران بر لب‌هاى حسین (ع) مى‌زد و این اشعار را مى‌خواند:

«لعبت هاشم بالملک...»

بنى هاشم با ملک و سلطنت بازى کردند، نه خبرى آمده و نه وحیى نازل شده است. اگر از فرزندان احمد انتقام نگیرم، از نسل خندف نیستم....

منابع

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 79-80.