زیاد بن عریب حنظلی
زیاد بن عریب حنظلی از یاران امام حسین(ع) که در کربلا در روز عاشورا به شهادت رسید.
.jpg) | |
| اطلاعات اصحاب امام حسین (ع) | |
|---|---|
| نام کامل | زیاد بن عریب بن حنظله بن دارم بن عبدالله بن کعب الصائد بن شرحبیل بن شراحیل بن عمرو بن جشم بن حاشد بن جشم بن حیزون بن عوف بن همدان |
| محل زندگی | کوفه |
| نقش های برجسته | از اصحاب امام حسین (ع) و شهدای کربلا |
زندگینامه
زیاد بن عریب بن حنظله بن دارم بن عبدالله بن کعب الصائد بن شرحبیل بن شراحیل بن عمرو بن جشم بن حاشد بن جشم بن حیزون بن عوف بن همدان، مکنی به ابو عمره از قبیله بنی همدان است. بنی صائد تیره‌ای از قبیله همدان است که در اصل یمنی و قحطانی‌اند و بسیاری از این قبایل بعد از کوچ از یمن در کوفه ساکن شدند. پدرش عریب از اصحاب پیامبر (ص) بود. زیاد نیز آن حضرت را درک کرده بود و مردی کثیر الصلوة بود. او از شیوخ شیعه و متهجد بود. در بعضی از مقاتل با نام زیاد بن عمرو بن عریب صائدی همدانی از او یاد شده است که هر دو یک نفر هستند. سید محسن امین نیز نام او را زیاد بن عریب صائدی نوشته است.
نقش در واقعه کربلا
زیاد هنگامی که متوجه ورود امام حسین (ع) به کربلا شد، به سوی کربلا شتافت و به اباعبدالله(ع) پیوست. روز عاشورا پس از کسب اجازه از امام حسین (ع) به میدان شتافت و دلاورانه جنگید. دوباره به خدمت امام رسید و خطاب به ایشان این بیت را خواند: [۱]
اَبْشِرْ هُدِیت‌َ الرُّشْدَ یابْن‌َ اَحْمَدا | ||
فِی جَنَّة‌ِ الْفِرْدَوس‌ِ تَعْلوُا صُعَّدا |
ای پسر احمد! بشار‌ت باد تو را که به راه رشد، هدایت یافتی و در بهشت فردوس رتبه‌ای والا خواهی داشت.
زیاد چندین بار آرایش سپاه دشمن را به هم زد و سرانجام با وجود جراحات فراوان به دست عامر بن نهشل به شهادت رسید. عامر سرش را از بدن جدا کرد. [۲]
در زیارت نامه‌ها نام وی ذکر نشده است.
منبع
پی نوشت
- ↑ ابصار العین فی انصار الحسین (ع)، محمد مهدی شمس الدین، ترجمه سید ناصر هاشم زاده، تهران: شرکت چاپ و نشر بین الملل، ۱۳۸۷ ش.، سماوی، محمد بن طاهر، تحقیق محمد جعفر طبنسی، مرکز الدراسات الاسلامیه لحرس الثوره. ص۷۹.
- ↑ برای تفصیل بیشتر رک : ارشاد القلوب، دیلمی، ابوم محمد حسن بن ابی الحسن، تهران: مرکز نشر کتاب، ۱۳۷۵ ﻫ ق.، ج۲، ص۲۰۸؛ الاصابه فی تمییز الصحابه ، ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، به کوشش علی محمد بجاوی، بیروت: مؤسسه التاریخ العربی، ۱۳۲۸ ﻫ ق.، ج۳، ص۱۱۶؛ بحار الانوار الجامعه لدرر الائمه الاطهار (ع)، مجلسی، ملا محمد باقر، تهران: مکتبه الاسلامیه، ۱۳۶۲ ش.، ج۴۵، ص۷۲.