عباس خوش عمل
عباس خوش عمل (١٣٣٧ ه. ش) ازشاعران معاصر ایرانی است.
| عباس خوش عمل | |
|---|---|
 | |
| زادروز | ١٣٣٧ ه.ش کاشان |
| کتاب‌ها | «پگاه ترنم»،«پاتنوری» و «گدازه‌های دل» |
درباره‌ی شاعر
عباس خوش عمل، فرزند حسین، در دی ماه سال ١٣٣٧ ه. ش در محله ی پشت مشهد شهر کاشان در خانواده‌ای مذهبی به جهان هستی قدم نهاد. وی تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در زادگاهش در مدرسه ی ملی خیام (مدرس) و دبیرستان امام خمینی (پهلوی سابق) گذراند و سپس به مدت یک سال در حوزه ی علمیه ی آیت الله یثربی به تحصیل مقدمات و تدریس نصاب الصبیان پرداخت . او در سال ١٣٦٠ ه. ش به استخدام مؤسسه‌ی اطلاعات درآمد و در مجله‌ی جوانان امروز همان مؤسسه به اداره ی صفحات شعر و داستان و ویراستاری مشغول شد.خوش عمل در تحریریه ی روزنامه هم مسئول صفحه ی مقالات بود و گهگاه سرمقاله و یادداشت روز هم می نوشت که در صفحات رویی روزنامه درج می شد.او جزو بیست شاعر برگزیده ی دفاع مقدس است که مفتخر به دریافت لوح دستخط امام خمینی رض شد.خوش عمل که در طنز منظوم هم یدطولایی دارد سالها عضو تحریریه ی مجلات گل آقا بود و آثارش با نام مستعار «شاطرحسین» در گل آقا درج می شد.وی در تهیه ی ماهنامه ی ادبی گلچرخ با سید علی موسوی گرمارودی و ماهنامه ی ادبستان با سید احمد سام همکاری تنگاتنگی داشت. نخستین مجموعه‌ی اشعارش به نام «در پگاه ترنّم» از سوی حوزه ی هنری سازمان تبلیغات اسلامی به چاپ رسید و پس از آن شش مجموعه شعر دیگر با محتوای طنز و جد از او منتشر شده است.خوش عمل مدتها با دفتر حفظ و نشر آثار آیت الله خامنه ای به عنوان سرویراستار همکاری کرد و به برخی از کتب معظم له از جمله «نیّر اعظم» مقدمه نوشته است. خوش عمل در شرح حال خود چنین می‌نویسد: «شعر را از چهارده سالگی شروع کردم و از همان زمان پایم به محافل ادبی کاشان منجمله «انجمن ادبی صبا» گشوده شد و از محضر اساتیدی چون علی شریف و مصطفی فیضی و حاج عباس حدّاد بهره بردم و مورد تشویقم قرار دادند.»
خوش عمل سالهاست که با مطبوعات همکاری دارد و به جز شعر چند داستان کوتاه هم نوشته که در مطبوعات مختلف به چاپ رسیده است. وی با اینکه در انواع شعر طبع آزمایی کرد، اما بیشتر به سرودن غزل راغب است.[۱]
اشعار
| ظهر عاشورا حسین بن علی یاور نداشت | یاوری دیگر از آن یاران نام‌آور نداشت | |
| بهر جانبازی نشان از قاسم و اکبر نداشت | خسرو دین عون و عبّاس و علی اکبر نداشت | |
| بانگ «هل من ناصرش» را هیچ کس پاسخ نگفت | ناصر دین پیمبر، ناصری دیگر نداشت | |
| با دلی سرشار ز غم قنداقه‌ی اصغر گرفت | سبط احمد یاوری غیر از علی اصغر نداشت | |
| تا فدا سازد به راه دوست در میدان عشق | هدیه‌ای از کودک شش ماهه قابل‌تر نداشت | |
| جان فدای پادشاه خطّه‌ی آزادگی | جانب میدان روان می‌شد ولی لشکر نداشت | |
| کوفیان بردند هنگام شهادت از تنش | گرچه غیر از کهنه پیراهن، کفن در برنداشت | |
| از قفا تا بوسه‌گاه پاک احمد را درید | شرم گویی خنجر از پیغمبر و حنجر نداشت | |
| خون دل زهرای اطهر زین مصیبت شد که دید | دست فرزندش به تن، انگشت و انگشتر نداشت |
منابع
پی نوشت
- ↑ سخنوران نامی معاصر ایران؛ ج ۲، ص ۱۳۰۷.