فاطمه،دختر امام حسین«ع»
فاطمه بنت الحسین(ع)، بانویى با شرافت و دانش که اهل ذکر و شب‌زنده‌دارى و عبادت بود و روزها روزه مى‌گرفت و از جمال ظاهر و باطن برخوردار و اهل روایت و نقل حدیث بود.[۱]
زندگینامه
فاطمه بنت الحسین(ع) همسر عموزادۀ خویش حسن بن حسن(ع) بود. پس از فوت شوهر، یک سال خیمه‌اى افراشت و براى او به سوگ و ماتم نشست.[۲] وى تا زمان امام صادق(ع) را درک کرد و در سال ۱۱۷ ه.ق در حالى که هفتاد سال داشت در مدینه در گذشت و در بقیع به خاک سپرده شد.[۳]
همراه قافله کربلا
در سفر کربلا در جمع اسیران اهل بیت بود و در کوفه نیز به سخنرانى افشاگرانه و فصیح و رسا بر ضدّ جنایتهاى ابن زیاد پرداخت و همه را به گریه انداخت. [۴]
در کاخ یزید، چشم یکى از وابستگان حکومت که به او افتاد، از یزید خواست که او را به وى ببخشد. حضرت زینب(س) بشدت اعتراض و مخالفت کرد و کار آنان را کفر به حساب آورد.[۵]