عبد الله بن زبیر

او نیز از مخالفت کنندگان با بیعت یزید بود. به دنبال آن،از مدینه به مکّه پناهنده شد.

وى از جمله کسانى بود که مى‌خواست امام حسین(ع) در مکّه نماند، زیرا با حضور امام و تجمّع مردم برگرد آن حضرت، زمینه‌اى براى توفیق او نبود. این نکته در سخن خود سیدالشهدا هم دیده مى‌شود که در پاسخ به پیشنهاد عبد الله بن زبیر (که على رغم خواست باطنى‌اش،مى‌گفت به عراق نرو) سخنانى گفت، از جمله در پایان آن افزود: «انّ هذا لیس شیء من الدنیا احبّ الیه من ان اخرج من الحجاز و قد علم انّ الناس لا یعدلونه بى فودّ انّى خرجت حتّى یخلو له». عبد الله بن زبیر، پس از مرگ یزید، ادّعاى خلافت کرد و گروهى با او بیعت کردند.تا اینکه در سال ۷۳ در دورۀ خلافت عبدالملک، به دست نیروهاى حجّاج بن یوسف که براى سرکوبى او به مکّه هجوم آوردند،کشته شد.

منبع

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۳۰۰.